Morgunblaðið - 13.11.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2014
✝ Óðinn JakobÁrnason fædd-
ist í Hjarðarholti í
Glerárþorpi 5. nóv-
ember 1931. Hann
lést að heimili sínu,
Mýrarvegi 111, Ak-
ureyri, 3. nóv-
ember 2014.
Óðinn var sonur
hjónanna Sigurðar
Árna Árnasonar, f.
23. janúar 1908, d.
19. ágúst 1990 og Guðrúnar
Hrefnu Jakobsdóttur, f. 8. októ-
ber 1909, d. 16. ágúst 1992.
Systkini Óðins: Baldur, f. 1927,
d. 2002, Bragi, f. 1929, d. 1997,
Þór Sigursveinn, f. 1930, Stefán
Ragnar, f. 1932, d. 1972, Sigríð-
ur Árnína, f. 1934, d. 2013,
Jenný Lind, f. 1936, d. 2003,
Hörður, f. 1937, d. 1941, Ólöf
Hallbjörg, f. 1939, Anna Guð-
rún, f. 1941, d. 1990, Hulda
Lillý, f. 1943 og Sonja Lind, f.
1951, d. 1951.
dóttir, Rósa María á dótturina
Ellen Ösp með sambýlismanni
sínum, Stefáni Má Jóhannssyni,
2.2) Þorbjörg Hafdís, gift Mark-
us Gehrmann, sonur þeirra er
Tim Ingvi og 2.3) Gunnþóra
Kristín, sambýlismaður hennar
er Birkir Hrannar Hjálmarsson,
dætur þeirra eru Laufey Ýr,
Hafdís Ýr og Guðrún Ýr. 3)
Guðrún Hafdís, f. 4. september
1955, eiginmaður hennar er
Kristján Þór Víkingsson, synir
þeirra eru: 3.1) Kristján Þór og
3.2) Gunnar Þór, sonur Krist-
jáns er Tristan Darri.
Óðinn hóf ungur að árum að
vinna við Sambandsverksmiðj-
urnar á Gleráreyrum, Ak-
ureyri, en lengstan hluta starfs-
ævinnar vann hann við
heildverslun Valgarðs Stef-
ánssonar, þar sem hann var
hluthafi. Íþróttir skipuðu veg-
legan sess í lífi Óðins, á sínum
yngri árum keppti hann í lang-
hlaupum við góðan orðstír en
þekktari er hann fyrir ötult
starf í þágu skíðaíþróttarinnar
á Akureyri.
Útför Óðins fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 13. nóv-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Þann 18. apríl
1954 kvæntist Óð-
inn eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Gunn-
þóru Árnadóttur.
Börn þeirra eru: 1)
Árni, f. 24. október
1950, eiginkona
hans er Laufey
Guðrún Bald-
ursdóttir, börn
þeirra: 1.1) Jón
Ingvi, kvæntur
Katrínu Káradóttur, synir
þeirra: Baldur, Freyr og Kári,
1.2) Óðinn, kvæntur Ernu Rún
Magnúsdóttur, börn þeirra:
Hjörtfríður og Árni Jakob, 1.3)
Þóra Ýr, gift Helga Jónassyni,
börn þeirra: Kristín Vala og Jó-
hann Óli. 2) Ingvi, f. 24. október
1950, eiginkona hans er Rósa
María Tómasdóttir, dætur
þeirra: 2.1) Ingibjörg Róslín,
gift Halli Sighvatssyni, dætur
hennar eru Rósa María Rúnars-
dóttir og Halla María Halls-
Föðurminning
Englar Guðs þér yfir vaki og verndi
pabbi minn
vegir okkar skiljast núna, við sjáumst
ekki um sinn.
En minning þín hún lifir í hjörtum hér
því hamingjuna áttum við með þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og
góðleg var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
Með englum Guðs nú leikur þú og
lítur okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara
það ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
Vertu góðum Guði falinn er hverfur
þú á braut
gleði og gæfa okkur fylgdi með þig
sem förunaut.
Og ferðirnar sem fórum við um landið
út og inn
er fjársjóðurinn okkar pabbi minn.
(Denver/Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Í dag kveðjum við föður okk-
ar, Óðin Jakob Árnason. Við
minnumst hans sem trausts
pabba sem vildi veg okkar ætíð
sem mestan og bestan. Hann var
okkur ómetanleg fyrirmynd, sem
gerði sér ætíð far um að inn-
prenta okkur heiðarleg og göfug
lífsgildi. Hann var ætíð sjálfum
sér samkvæmur, gat verið nokk-
uð harður í horn að taka en hans
hugsun var alltaf sú hvað væri
okkur fyrir bestu.
Stuðningur hans og áhugi á
því sem við, börnin hans og allir
afkomendur, nutum var sannur
og heill, hann fylgdist vel með
öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur, studdi og hvatti. Honum
var sérlega annt um að afkom-
endur hans menntuðu sig, lagði
mikla áherslu á það og lét það
óspart í ljóst. Hann hafði ekki
tækifæri til að mennta sig þegar
hann var ungur maður og því var
þetta honum sérlega mikilvægt.
Óhætt er að segja að hann og
mamma lifðu fyrir okkur, afkom-
endur sína, voru vakin og sofin
yfir velferð hópsins og pabbi bað
fyrir okkur öllum á kvöldin er
hann lagðist til svefns.
Pabbi var sannur íþróttamað-
ur, hraustur og heilbrigður,
hlaupari, fjallgöngumaður,
skíðamaður, fótboltamaður og
hann fylgdist vel með okkur öll-
um í hvaða íþróttagrein sem við
tókum okkur fyrir hendur og
hvatti óspart.
Fyrir um tveimur árum barði
vágestur dyra, hann greindist
með illvígan sjúkdóm. Eftir erf-
iðar meðferðir sem engum bata
skiluðu tók við tími þar sem við
vissum öll að hverju stefndi.
Pabbi, þessi kraftmikli maður,
tók þessum fréttum af miklu
æðruleysi og þakkaði öll góðu
árin og þá löngu ævi sem hann
hafði lifað við góða heilsu og
hamingju notið. Hann talaði af
hreinskilni um dauðann sem biði
hans, óttaðist ekki vistaskiptin
og förina yfir til drauma-
landsins. Honum var umhugað
um mömmu, það var í raun það
eina sem hann hafði áhyggjur af,
að brottför hans yrði henni of
erfið.
Elsku mamma, viðskilnaður-
inn við pabba verður erfiður, þið
voruð alla tíð einstaklega sam-
rýnd, mikil hjón og miklir vinir.
En við, krakkarnir þínir, munum
gera það sem við getum til að
létta þér missinn.
Við viljum þakka pabba okkar
leiðsögnina í gegnum lífið, það er
ekki sjálfgefið að eiga þvílíkan
leiðbeinanda á vegferðinni í við-
sjárverðum heimi.
Hann er verðug fyrirmynd og
hetjan okkar alla tíð.
Árni, Ingvi og
Guðrún Hafdís.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund
Biðjum þann Guð, sem gaf þitt líf
og tók
græðandi hendi að milda sorgarstund
Ó hve við eigum þér að þakka margt
Þegar við reikum liðins tíma slóð
Í samfylgd þinni allt var blítt og bjart
Blessuð hver minning, fögur ljúf og
góð
(Vigdís Runólfsdóttir)
Ég rakst á þetta ljóð nú þegar
ég settist niður til að skrifa
nokkur orð í minningu Óðins
tengdapabba.
Þegar ég rifja upp fyrstu
kynnin þá man ég að Óðinn var
pínu stríðnispúki. Við Ingvi vor-
um bara 15 og 16 ára þegar við
byrjuðum að leiðast og þegar
það fréttist í Þverholtinu, þá
flautaði Óðinn ef hann keyrði
framhjá mér á gamla sendlinum
frá heildverslun Valgarðs og
veifaði, en það var ég sem roðn-
aði.
Ég var rétt rúmlega ungling-
ur þegar ég fór og hitti fjöl-
skylduna hans Ingva í fyrsta
sinn, ósköp feimin. Það var verið
að skera út laufabrauð. Óðinn
tók á móti mér með stríðniglotti.
Það sem mér er samt minnis-
stæðast frá þessari fyrstu heim-
sókn var Gurrý litla systir
Ingva, þá 12 ára. Henni fannst
allt svo flott sem ég skar út. Ég
hef hvorki fyrr né síðar fundið
aðra eins aðdáun á því sem ég
hef gert.
Við Ingvi breyttum Óðni og
Dúllu í ömmu og afa þegar þau
voru bara 36 ára. Þau eignuðust
tvíburana 18 ára og „sækjast sér
um líkir“; við gerðum eins, ja
nema við fengum ekki tvíbura,
það var rúmt ár á milli prinsess-
anna okkar. Þetta var svo sem
ekki planað því Dúlla hafði reynt
að innprenta strákunum sínum
að fá sér ekki kærustur fyrr en
þeir yrðu 25 ára, þeir klikkuðu
algjörlega á því, báðir tveir. En
Óðinn tók afahlutverkinu af
sama áhuga og öðru sem hann
tók sér fyrir hendur og hafa öll
afabörnin átt dyggan banda-
mann í afa alla tíð.
Við bjuggum fyrstu sex bú-
skaparárin okkar í kjallaranum
hjá Óðni og Dúllu og þar bættist
þriðja prinsessan við. Þær nutu
þess svo sannarlega að hafa
ömmu og afa uppi. Það var því
sorg bæði hjá þeim og afa og
ömmu þegar við fluttum í
Grundó. En dæturnar þrjár, þá
2, 6 og 7 ára, gáfu ömmu sinni
rapport um stöðu mála á hverj-
um degi.
Ég get haldið áfram og rifjað
upp ótalmargt, öll yndislegu jól-
in sem við höfum eytt saman,
allar veislurnar og sumarbú-
staðaferðirnar. Að upplifa í
myndum fermingarferðirnar
sem Óðinn og Dúlla fóru með
dæturnar á sólarstrendur. Imbu
og Obbu til Ítalíu og Dídó til
Spánar. Þau voru svo ung að það
héldu allir að þau ættu þessar
prinsessur og Óðni leiddist það
ekki. Hin seinni ár eru minning-
ar tengdar ferðum í Hvamm og
heimsókn þeirra til okkar til Pól-
lands síðasta vor sem eru efst í
huga.
Fyrir allar þessar yndislegu
minningar vil ég þakka Óðni
mínum. Ég held ég gæti skrifað
heila bók, það er svo margs að
minnast, því Óðinn og Dúlla eru
búin að vera hluti af lífi mínu í
um 47 ár.
Lífsbókin hans Óðins er orðin
löng enda lífshlaupið 83 ár og nú
hefur síðasti kaflinn verið skráð-
ur. Óðinn átti góða ævi, góða
konu, góð börn og hann var stolt-
ur af fjölskyldu sinni. Hann var
virtur og vel liðinn og skilur eftir
sig hóp af vinum á öllum aldri.
Óðinn var gæfumaður í einu og
öllu, hann er ættarhöfðinginn
okkar og hans verður sárt sakn-
að.
Eftir 66 ára samveru er missir
þinn mikill, elsku Dúlla, við
styðjum þig og stöndum saman
nú þegar Óðinn er farinn til
Nangijala.
Takk fyrir allt, Óðinn minn, og
viltu skila kveðju frá mér. Þín
tengdadóttir,
Rósa María Tómasdóttir.
Elsku afi Óðinn minn.
Núna ertu farinn, farinn.
Frá mér og öllum vinum og ættingjum.
Ég græt og græt.
Mér þykir svo vænt um þig.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þig svona lengi sem afa. Þú ert
ennþá afi minn bara uppi í
himnaríki eða sjöunda himni. Ég
hafði þig í ellefu heil ár. Það
ættu allir að taka þig til fyrir-
myndar, drekka ekki áfengi eða
smakka sígarettur eða neitt
þannig. Ég elska þig alveg ómet-
anlega og mun alltaf gera það,
aldrei meira eða minna bara allt-
af jafn heitt.
Elsku afi Óðinn minn, takk
fyrir að vera búinn að vera svona
góður og hjálpsamur. Hjálpa
mér í gegnum lífið, halda utan
um mig þegar mér leið illa og þú
vildir alltaf hlusta á mig.
Það verður erfitt að lifa án
þín, því þú ert búinn að vera mín
fyrirmynd og munt vera það
áfram.
Ég mun alltaf sakna þín jafn
mikið.
Hafdís Ýr.
Elsku afi minn, ég trúi ekki
ennþá að þú sért farinn frá okk-
ur að eilífu.
Ég mun aldrei, svo lengi sem
ég lifi, gleyma deginum sem ég
sá þig í hinsta sinn, þú lást inni í
rúmi og ég, mamma og amma
Dúlla sátum hjá þér og spjöll-
uðum. Við töluðum um Hvamm,
utanlandsferðina mína sem ég
var nýkomin heim úr og svo
margt annað. Ég gleymi aldrei
stundinni þegar ég labbaði út úr
herberginu og síðustu orðunum
sem þú sagðir við mig: „Þú ert
flott stelpa og getur orðið hvað
sem þú vilt, mundu bara að þú
ein ræður framtíðinni elskan
mín.“ Þegar ég var komin fram á
gang fattaði ég að síminn minn
hafði gleymst inni í herbergi hjá
þér og ég fór til baka með tárin í
augunum að sækja hann. Þegar
ég kom inn sá ég þig liggja grát-
andi í rúminu en þú sást mig
ekki. Akkúrat á þessari stundu
gerði ég mér grein fyrir því að
þetta yrði í síðasta skipti sem við
mundum sjást þangað til að ég
kæmi sjálf til himnaríkis. Þenn-
an dag gat ég ekki hætt að hugsa
um þig og allar fallegu minning-
arnar okkar sem ég er svo þakk-
lát fyrir.
Ég er líka svo þakklát fyrir að
hafa fengið að hafa þig svona
lengi hjá mér og að þú skyldir
alltaf passa upp á mig, sama
hvað. Takk fyrir allt sem þú hef-
ur gert fyrir mig og takk fyrir að
hughreysta mig þegar þess
þurfti.
Ég og allir þínir ættingjar og
vinir skulum passa vel upp á
ömmu Dúllu og hlúa vel að henni
fyrir þig. Ég veit að þú munt
alltaf vaka yfir mér.
Laufey Ýr Birkisdóttir.
Margt höfum við nú saman brallað,
ófáa stígana í sveitinni lallað.
Málin rætt og hlegið saman,
mikið sem það var nú gaman.
Þegar ég var að alast upp bjó
ég við mikinn munað. Sá mun-
aður fólst ekki í veraldlegum
gæðum heldur í því að eiga ykk-
ur ömmu að. Það var alltaf alveg
ótrúlega gott að vera hjá ykkur í
Þverholtinu og dyrnar stóðu mér
alltaf opnar. Mér finnst í minn-
ingunni að ég hafi viljað eyða öll-
um stundum með ykkur, enda
erfitt að finna jafnmikla meist-
ara og ykkur. Á þessum árum
sagði mamma oft að hún ætti
þrjár dætur á virkum dögum en
tvær um helgar og í skólafríum,
því ég flutti flesta föstudaga í
Þverholtið. Þær voru ófáar næt-
urnar sem þú afi minn skreiðst á
dýnuna og leyfðir mér að sofa í
afa holu.
Óteljandi voru gönguferðir í
Bótina, heimsóknir til Huldu Vil-
hjálms og Sigrúnar og Hauks,
ferðir í sumarbústaðinn og bíl-
túrar, þar sem okkur var trúandi
til að skella í eins og eina vísu,
eins og þessa:
Kratarnir eru komnir á kreik,
kætist þá Óðins klíka,
Kvennaframboðið er úr leik,
og kommarnir kannski líka.
Fermingarferðin mín til Spán-
ar með ykkur var dásamleg í alla
staði. Þar skemmtum við hvert
öðru og öðrum með óborganleg-
um uppákomum. Eins og þegar
við fórum á ströndina og við
amma settumst á handklæði og
þú dreifst þig strax í sjóinn. Þar
sem við amma sátum og horfðum
á eftir þér arka út í sjó greip
amma fyrir augun og sagði:
„Dídó mín, er ekki hann afi þinn
á naríunni?“ Ég var nú hrædd
um það. Snillingurinn okkar
hafði gleymt að fara í sundskýl-
una.
Jólin með ykkur ömmu og
fjölskyldunni voru yndisleg. Ég
fékk alltaf að taka þátt í öllu með
ykkur, alveg sama hvort það var
að baka, skreyta, þrífa eða
breyta. Ég og þú vorum nú flott,
alltaf að drífa í hlutunum og
stundum lögðum við á borð á
Þorláksmessukvöld til þess að
allt yrði nú klárt á aðfangadags-
kvöld. Þú hefur aldrei verið
þekktur fyrir að hangsa við hlut-
ina og það hef ég klárlega erft
frá þér.
Það hefur mótað mig mikið að
alast upp svona mikið með ykkur
og ég veit að það hefur gert mig
að betri manneskju. Ég hef aldr-
ei verið þekkt fyrir að vera góð-
ur penni eða skáld en mér finnst
við hæfi að hnoða saman einni
vísu í lokin fyrir þig.
Elsku afi minn, þú ert einn af
uppáhaldsmönnunum í lífi mínu,
einn mesti snillingur sem ég veit
um og síðasta ár hetjan mín. Ég
er stolt af þér og stolt af því að
vera hluti af hópnum ykkar
ömmu. Afmælisdagurinn þinn
verður hátíðisdagur á mínu
heimili og þann dag ætlum við
fjölskyldan að kalla „vöppludag-
inn“. Þú ert fyrirmyndin mín og
ætla ég að reyna að lifa lífinu á
jafnfallegan hátt og þú gerðir.
Orðin þín þau óma í minni.
„Þú elskan mín ræður framtíð þinni.“
„Lifðu vel með þitt hlýja hjarta.“
Þá muntu eiga dagana bjarta.
Lífið verður ekki eins án þín,
elsku afi minn, en mér er efst í
huga þakklæti fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig. Nú er það
okkar sem eftir stöndum og
syrgjum yndislegan mann að
halda vel utan um ömmu Dúllu.
Þín afa- og ömmustelpa,
Gunnþóra Ingvadóttir
(Dídó).
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
(Höf. ók.)
Á kveðjustund langar mig að
minnast afa Óðins með örfáum
orðum. Þær minningar sem fyrst
koma upp í hugann eru frá ómet-
anlegum ferðalögum sem við
Imba og Jón Ingvi „leynifélagið
þrjú á iði“ fórum með ykkur
ömmu í sumarbústaðinn. Og í
seinni tíð eru það ógleymanlegu
stundirnar úti í Hvammi og
heima hjá ykkur ömmu.
Takk fyrir allt, elsku afi. Þín
Þorbjörg Hafdís (Obba Dís).
Þegar ég hugsa til baka og
hugsa um hann afa kemur bara
eitthvað fallegt og gott upp í
hugann minn. Ég man afa sem
hetju. Hann var sterkur og dug-
legur. Ég trúi ekki ennþá að
hann sé farinn frá mér og okkur
öllum. En ég veit að þér líður vel
og að þú ert kominn á fallegan
og betri stað og einn daginn mun
ég hitta þig þar aftur.
Ég mun segja Ellen frá þér,
segja henni frá fallega englinum
sem alltaf passar hana og okkur
öll.
Þeir segja mig látinn, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Elsku afi, ég lofa að gleyma
þér aldrei.
Þín langafastelpa,
Rósa María.
Það var haustið 1949 að ég
hitti mág minn í fyrsta sinn.
Hann kom í Hvamm á Hjalteyri
að hitta unnustu sína, stóru syst-
ur mína Dúllu. Hann var glæsi-
legur ungur maður og sú róm-
antík sem mér virtist liggja í
loftinu staðfestist ári seinna er
ég var ég send, tíu ára gömul,
með rútunni til Akureyrar að til-
kynna unga manninum að hann
væri orðinn tveggja barna faðir,
en þá um nóttina höfðu þeir Árni
og Ingvi komið í heiminn, í kappi
hvor við annan, í rafmagnslausu
svefnherberginu á Hvammi.
Minningin um hið unga, átján
ára par, með tvíburana sín á milli
í fyrsta sinn, er greypt í mitt
minni, líkt og gerst hafi í gær.
Í ljósi þessa tvöfalda glaðn-
ings, hins unga pars, bretti Óð-
inn upp ermar og hóf að byggja
heimili fyrir fjölskylduna, húsið
Höfðaborg. Um var að ræða
tveggja hæða hús sem hann
Óðinn Jakob
Árnason
HINSTA KVEÐJA
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hvíldu í friði, elsku afi
minn, og takk fyrir allt sem
þú hefur gefið mér.
Guðrún Ýr.
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma, dóttir og systir,
ÓLÖF ÞÓRHALLSDÓTTIR,
lést á kvennadeild Landspítalans 21A þann
7. nóvember sl. Jarðsungið verður frá
Hóladómkirkju laugardaginn 15. nóvember
kl. 14 og jarðsett verður í Hofstaðakirkjugarði. Blóm vinsamlega
afþökkuð en þeim sem vilja minnast hennar er bent á að styrkja
Líf – Styrktarfélag.
.
Jóhannes Hjálmarsson,
Elín Karlsdóttir, Hafsteinn Þór Auðunsson,
Valdimar Ingi Auðunsson, Signý Eva Auðunsdóttir,
Elín Dögg Jóhannesdóttir, Hansína Elíasdóttir,
systkin og fjölskyldur.