Læknablaðið

Árgangur

Læknablaðið - 15.01.2003, Blaðsíða 45

Læknablaðið - 15.01.2003, Blaðsíða 45
FRÆÐIGREINAR / STOFNFRUMUR æti sem músastoðfrumur höfðu áður komist í snert- ingu við (conditioned medium) (11). Líklegt er að stoðfrumurnar losi einhverja nauðsynlega vaxtarþætti út í ætið. Olíkt ES-frumum músa krefjast ES-frumur manna ekki vaxtarþáttarins LIF. A svipuðum tíma og ES-frumur úr mönnum voru útbúnar tókst rannsóknahópi Gearhart og fleiri að rækta EG-frumur úr fósturvísum manna (12). Frum- urnar voru ræktaðar úr forverafrumum kynfrumna (primordial germ cells) sem fengnar voru úr kyn- kömbum fimm til níu vikna gamalla fósturvísa. Fóst- urvísarnir fengust úr fóstureyðingum og voru gefnir til rannsóknanna. Líkt og EG-frumur músa þurfa EG-frumur manna ýmsa vaxtarþætti, svo sem LIF og bFGF auk forskolin til að þrífast. Til að athuga getu ES- og EG-frumnanna úr mönn- um til að sérhæfast voru frumumar ræktaðar án „feed- er“ frumanna eða í fjarveru LIF vaxtarþáttarins og í báðum tilfellum mynduðust frumur með einkenni kím- laganna þriggja (miðlags, útlags, innlags). Einnig var sýnt að ES-frumur manna geta myndað furðuæxli þegar þeim er komið fyrir í músum. Eins og gefur að skilja er ekki unnt að framkvæma þriðja sérhæfingar- prófið og athuga hvort ES- eða EG-frumur manna geta tekið þátt í myndun allra fruma fóstursins. Eins og með ES-frumur músa þá hefur tekist að stýra sérhæfingu ES-frumna úr mönnum í ákveðnar áttir, til dæmis hefur tekist að láta þær mynda blóð- myndandi frumur (13) og taugafrumur (14). Ymislegt hefur þó slegið á vonir manna um að einfalt verði að nota frumur sem þessar til meðhöndlunar á sjúkdóm- um. í fyrsta lagi geta ES frumur myndað æxli þegar þeim er komið fyrir í dýrum (samanber sérhæfingar- prófið hér að ofan). Æxlismyndun væri alvarleg auka- verkun við meðferð og því er nauðsynlegt að finna leiðir til að koma í veg fyrir að æxli myndist. I öðru lagi hefur nýlega komið í Ijós að við sérhæfinguna tjá fósturstofnfrumur vefjaflokkaprótín á yfirborði sínu sem geta valdið höfnun frumnanna ef þeim er komið fyrir í vef annarra einstaklinga (15). I þriðja lagi er ljóst að genagreyping (imprinting) á erfðaefni ES- frumna músa er mjög breytileg í rækt (16). Gena- greyping hefur mikil áhrif á tjáningu erfðaefnisins og gæti því haft óæskileg áhrif á starfsemi frumunnar. Og í fjórða lagi er erfitt að rækta ES- og EG-frumur án stoðfrumna eða skilyrts ætis sem aðrar frumur (oft músafrumur) hafa þegar komist í snertingu við. Því er erfitt að tryggja að frumurnar smitist ekki af veir- um sem gætu verið til staðar í stoðfrumunum eða æt- inu. Ljóst er að á næstu árum munum við verða vitni að frekari tilraunum til að stýra sérhæfingu stofn- frumna úr fósturvísum og tilraunum við að nýta þær til lækninga. Rétt er að geta þess að rannsóknir á fóst- urvísum eru bannaðar með lögum á íslandi (sjá lög um tæknifrjóvganir nr. 55 frá 1996). Ekki er því leyfi- legt að útbúa stofnfrumur úr fósturvísum manna hér á landi samkvæmt núgildandi lögum. Stofnfrumur fullmyndaðra vefja Lengi hefur verið ljóst að líkaminn hefur ákveðna hæfni til viðgerða og endurmyndunar á fullmynduð- um, sérhæfðum vefjum ýmissa líffæra. Á undanförn- um árum hefur komið í ljós að margir fullmyndaðir vefir í fullþroska einstaklingum geyma svokallaðar fullorðinsstofnfrumur (adult stem cells) sem gera við- gerðir og endurmyndanir mögulegar. Mikil áhersla er nú lögð á að skilgreina þessar stofnfrumur betur til að unnt verði að einangra þær og virkja til lækninga gegn sjúkdómum á borð við Parkinsons-sjúkdóm, sykursýki og Alzheimer. Einnig er líklegt að frekari þekking á fullorðinsstofnfrumum geti gefið vísbend- ingar um tilurð ýmissa krabbameina. Einn af kostum þess að nota fullorðinsstofnfrumur er að komast má hjá þeim siðfræðilegu álitamálum sem tengjast notk- un stofnfrumna úr fósturvísum. Eins og allar aðrar stofnfrumur verða fullorðinsstofnfrumur að geta mynd- að nákvæm afrit af sjálfum sér (dótturfrumur) í lang- an tíma án þess að sýna öldrunareinkenni (sene- scence). Einnig verða þær að geta gefið af sér sérhæfð- ar frumur með ákveðna svipgerð. í flestum tilfellum á sérhæfingin sér stað í nokkrum skrefum þar sem stofnfrumurnar mynda svokallaðar forverafrumur sem síðan sérhæfast í hinar starfrænu frumur við- komandi líffæris. Mikil vitneskja og reynsla hefur fengist af rann- sóknum á blóðmyndandi stofnfrumum (Hematopo- etic Stem Cells; HSC) úr beinmerg. Rannsóknir á blóð- myndandi stofnfrumum eru áratugum á undan öðrum stofnfrumurannsóknum en þessar frumur eru einu stofnfrumumar sem í dag eru nýttar í meðferð sjúk- dóma (17). Tvær gerðir blóðmyndandi stofnfrumna hafa verið skilgreindar. í fyrsta lagi langlífar móður- stofnfrumur (Long-term HSC) sem endast einstak- lingnum ævina á enda. í öðru lagi skammlífar dóttur- stofnfrumur (Short term-HSC) sem em forverar allra blóðfrumna. Skammlífar dótturstofnfrumur sérhæfast í eitilfrumu-(lymphoid) og kyminga- (myeloid) forvera. Eitilfrumuforveramir sérhæfast síðan í T og B eitfl- frumur og drápsfrumur (natural killer cells) en kym- ingaforveramir sérhæfast í átfrumur, rauð blóðkom, blóðflögur, neutrófíla, basóffla og eosínóffla. Skilgreining á blóðmyndandi stofnfrumum er eig- inleiki þeirra til að byggja upp blóðkerfi og þar með ónæmissvar músa eftir meðhöndlun með yfirmagni af geislavirkni. Geislunin eyðileggur blóðmyndandi vef en ef blóðmyndandi stofnfrumum er sprautað í mýsnar getur vefurinn endurnýjast. Blóðmyndandi stofnfrumur tjá ákveðnar gerðir af yfirborðsprótín- um eins og til dæmis c-kit, CD34, og Sca-1. Tjáningu þessara yfirborðsprótína (auk annarra slíkra prótína) er hægt að nota til skilgreiningar á þroskastigi og til einangrunar á blóðmyndandi stofnfrumum. Langlíf- ar blóðmyndandi stofnfrumur tjá einnig virkan telo- merasa sem kemur í veg fyrir öldrun þeirra. Tilraunir með að rækta og viðhalda blóðmyndandi stofnfrum- Læknablaðið 2003/89 45
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Læknablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknablaðið
https://timarit.is/publication/986

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.