Þjóðlíf - 01.03.1986, Síða 83

Það er því miður einkenni d
konum í Sjálfstæðisflokknum
að þær berjast ekki fyrir góðum
málum sem þær í orði styðja.
Þær lúffa alltaf þegar á reynir.
Ingibjörg Sólrún á rauösokkafundi 1979. (Ljósmynd: Pjóöviljinn)
um hitamálum sem Alþingi tekst á við en koma ekki á
dagskrá borgarstjórnar. íþessu sambandi voru utanríkis-
málin oftast nefnd. Hvernig finnst þér sagan hafa skorið úr
þeirrideilu?
Sólrún: Ég á dálítið erfitt með að ræða innri mál Kvenna-
listans því ég hef ekki starfað með honum og veit ekki
hvernig umraeður hafa þróast þar. En ef við tökum utan-
ríkismálin þá hefur umfjöllun um þau breyst mikið hér á
landi á undanförnum árum. Það er rætt um þau á miklu
almennari hátt en áður og áherslan lögð á friðarbaráttu og
þess háttar hluti en ekki baráttuna gegn Nató og hernum.
Þarna finnst mér vera horft framhjá séríslenskum deilu-
málum sem ekki mega gleymast. En e.t.v. hefur þetta orðið
til þess að Kvennalistinn hefur komist beturfrá utanríkis-
Í______________________________________________________________
málum en ella hefði orðið.“
Þjóðlíf: Hvað með kvennabaráttuna íheild? Hefurhún
breyst og hefur Kvennaframboðið breytt henni?
Sólrún: Já, kvennahreyfingin hefur í það minnsta breyst
talsvert. Nýja kvennahreyfingin sem kom upp í kringum
1970 lagði aðaláherslu á að konur hefðu það skitt. Þá var
litið á karla sem einskonar fyrirmynd og konurnar lögðu frá
sér prjónana til að verða eins og þeir. Að vissu leyti festist
kvennahreyfingin í þessu fari. Með Kvennaframboðinu er
farið að ræða um það jákvæða sem þrátt fyrir allt er til
staðar í kvennamenningunni."
Þjóðlíf: Þær raddir heyrast stundum frá yngri konum að
þeim finnist baráttumál kvennahreyfingarinnar orðin úrelt,
þær séu færar í flestan sjó og geti alveg fengið sömu laun
ÞJÓÐLÍF 83