Ægir - 01.09.2004, Blaðsíða 27

27
N O R Ð AU S T U R H O R N I Ð
góð ráð dýr. Ég hringdi í atvinnu-
miðlun sjómanna í Ólafsfirði og
hálftíma síðar fékk ég upphring-
ingu þess efnis að það væri laust
pláss matsveins á rækjusveiðiskipi
við Grænland. Ég hringdi í snar-
hasti í konu mína og bar undir
hana hvort ég ætti að skella mér í
þessa fjögurra mánaða „útlegð“ til
Grænlands. Þetta gerðist því allt
mjög snöggt. Ég fór snarlega í
land, flaug til Danmerkur og það-
an til Grænlands og á sjóinn.
Þessi tími á Grænlandi er mér
mjög eftirminnilegur. Tímaskyn-
ið er allt annað en maður á að
venjast hér heima. Það er kannski
ekki hægt að segja að Grænlend-
ingar séu værukærir, en þeir eru
ekki mikið fyrir það að æsa sig
yfir hlutunum. Grænlendingar
eru mannelskir og gestrisnir,“
segir Árni og viðurkennir að
Grænland hafi komið honum á
óvart. „Já, það er óhætt að segja
það. Þegar ég kom þangað í ágúst
var 20-25 stiga molluhiti, algjört
logn og moskítóflugur. Veðrið var
mjög gott allan þann tíma sem ég
var þarna, framundir jól. Mesta
frostið sem við lentum í í desem-
ber var fjórtán stig. Skipstjórinn
keypti selskinnsbuxur og sel-
skinnsjakka og hann þurfti aldrei
að fara í þau föt. Mér skilst hins
vegar að eftir áramótin láti vetur-
inn nokkuð til sín taka með
kuldatíð.“
Góð rækjuveiði
Sem fyrr segir var Ingimundur
SH á rækjuveiðum við Grænland
og var aflinn lagður upp hjá
Royal Greenland. „Veiðin var
mjög góð þarna. Við vorum að fá
upp í 45 tonn á þremur dögum,“
sagði Árni og játar því að hann
hafi haft mun meira upp úr að róa
við Grænland en á Íslandsmiðum.
„Og við hefðum getað haft mun
meira upp ef Grænlendingarnir
hefðu verið sneggri að landa og
ganga frá. Við lentum hins vegar
í dálítilli hreppapólitík sem gerði
það að verkum að fyrst var landað
úr grænlensku skipunum og því
lentum við gjarnan aftast í bið-
röðinni. Við fundum hins vegar
úrlausn á þessu og stofnuðum
eigið félag sem sá um löndunina.“
Sérstakt samfélag
„Samfélagið á Grænlandi er um
margt afar sérstakt. Ég minnist
þess að einu sinni fórum við og
fengum okkur hamborgara í
Sisimuut. Þá kemur grænlenskur
veiðimaður þar inn og leggur frá
sér gríðarmikla veiðibyssu utan
við húsið, rétt eins og maður
leggur frá sér reiðhjól. Þetta
fannst okkur merkilegt. En ég ít-
reka það að Grænlendingar eru
ákaflega ljúft fólk, en þeir eiga
við mikinn áfengis- og fíkniefna-
vanda að etja. Það var ekkert ver-
ið að pukrast með hassið, t.d.
sáum við það á veitingastaðnum
Rækjunni í Sisimuut að par seldi
hass yfir borðið og var ekkert að
fara leynt með það.
Það má segja að atvinnulífið á
Grænlandi byggist allt meira og
minna upp á sjósókn og vinnslu
sjávarafurða. Yfirleitt eru hús vel
byggð á Grænlandi og það var
ekki að sjá annað en að fólk hefði
það almennt nokkuð bærilegt.
Hins vegar er alltaf nokkur hópur
fólks sem hefur ekki höndlað nú-
tíma lifnaðarhætti og leiðst út í
ofdrykkju og neyslu harðari efna.
Danir eru einnig nokkuð áber-
andi, en við urðum varir við það á
nokkrum stöðum að Grænlend-
ingum væri ekki mjög hlýtt til
þeirra. Við fundum hins vegar
fyrir því að Grænlendingar kunna
vel að meta Íslendinga.
Náttúran er sérstök á Græn-
landi. Undirlendi er því sem næst
ekkert. Klappirnar eru allsráð-
andi. Milli bæja er ekkert vega-
samband og því er erfitt að halda
uppi samgöngum víða á Græn-
landi. Haustlitirnir á Grænlandi
eru einstaklega fallegir. Þetta
upplifðum við mjög sterkt þegar
við fórum, allir úr áhöfninni, í
þriggja daga hreindýraveiðitúr.“
...og hér er ég!
Sem fyrr segir fór Árni á Stálvík-
ina SI þegar hann kom frá Græn-
landi og var frá áramótum og
fram í október á síðasta ári. Fór
síðan á Sigurbjörgina í afleysinga-
túra. „Að því loknu fór ég á línu-
veiðiskipið Fjölni. Þeim tíma
lauk í mars sl. Þegar heim var
komið hringdi ég út og suður,
m.a. hafði ég tal af Gunnari
Tryggvasyni, skipstjóra á Brett-
ingi hérna á Vopnafirði. Hann
sagði mér að hann hefði ekki
laust pláss, en spurði jafnframt
hvort ég væri ekki til í að sækja
um að taka að mér rekstur hótels-
ins hér á Vopnafirði. Ég hringdi í
Vopnafjarðarhrepp og úr varð að
ég sló til og hér er ég,“ segir Árni
Harðarson.
Árni Harðarson: Sjómennskan er vissulega öðruvísi samfélag en maður á að venjast, en þetta er jafnframt
skemmtilegt samfélag.