Ægir - 01.09.2013, Síða 21

21
„Óli var með okkur um
tíma og síðan kom annar fé-
lagi í hans stað, Gissur Krist-
jánsson. Hann átti net og
samningurinn var þannig að
hann yrði háseti á bátnum og
fengi sleppurnar sem kæmu í
hans net. Þegar leið á vertíð-
ina fór Óli að tala um að fá
eitthvað borgað en við sögð-
um strax að það þýddi ekkert
að tala um slíkt, hann yrði að
koma með reikning. Og það
gerði Óli en ekki bara einn
reikning heldur tvo, annan
stílaðan á mig og hinn á Ara.
Þetta tókum við ekki í mál,
hentum öðrum reikningum
og vorum svo tregir til að
borga hinn. Hásetinn hefði
ekki staðið sína pligt út ver-
tíðina og svo væri afkoman á
þessu ekki góð. Við vorum
nefnilega nokkuð fljótir að
læra útgerðarmannatungu-
málið; að bera sig svolítið illa
yfir afkomunnni og svona.
Svo fór að mæðurnar voru
farnar að blanda sér í þessa
launadeilu en allt leystist far-
sællega á endanum. Að
minnsta kosti höfum við Óli
ætíð síðan verið góðir fé-
lagar,“ segir Sigurður og hlær
dátt.
Urðu einu sinni hræddir
Á vertíðinni 1973 hélt skip-
stjórinn Sigurður nokkuð ná-
kvæma afla- og dagbók,
færði til bókar upplýsingar
um róðrana og aflann, veður
og það helsta sem útgerðinni
viðkom. Bókina á hann enn
þann dag í dag og einnig
innleggsnótur úr Kaupfélag-
inu. Afladagbókin segir svo
frá að innlögð hrogn hjá
þeim félögum árið 1973 voru
135,5 kíló á tveimur mánuð-
um, apríl og maí. Ekki telur
Sigurður að þeir hafi orðið
stórríkir af útgerðinni en ein-
hverjar krónur gaf þetta bras
þó í aðra hönd.
Afladagbókin sýnir, líkt og
áður er sagt, að þeir félagar
réru oftast strax eftir skóla á
daginn og stundum var kom-
ið nær kvöldmat þegar þeir
skiluðu sér heim. Frídagarnir
í skólanum voru vel nýttir og
jafnvel var róið á grásleppu-
miðin kl. 9 á páskadagsmorg-
un. Seint verða þeir sakaðir
um að hafa ekki sinnt útgerð-
inni af alúð og samviskusemi!
„Við vorum einu sinni svo-
lítið hræddir,“ svarar Sigurður
þeirri spurningu hvort þeir
hafi aldrei verið í hættu. „Það
var stundum svolítið stíf
sunnanátt á heimleiðinni og
oftar en ekki tóku trillukarl-
arnir okkur í tog þegar þeir
voru á heimleið. Einu sinni
man ég að okkur leist ekki á
blikuna, kominn svo mikill
sunnanvindur að við höfðum
okkur ekki á móti vindinum.
Við ákváðum þá að stefna
bátnum upp í fjöru en þá
kom einn af trillukörlunum
og bjargaði málunum,“ segir
Sigurður en jafnan var það
þannig að ungu útgerðar-
mennirnir tveir sátu undir sitt
hvorri árinni en hásetinn sat
svo fyrir framan þá og lagðist
á árarnar með þeim.
Sigurður Óli Kristjánsson við Dalvíkurhöfn og með skúrana á bak við sig þar sem trillukarlarnir höfðu forðum aðstöðu og hafa sumir enn. Höfnin var leikvöllur barnanna í
plássinu á uppvaxtarárum hans og spennandi að fylgjast með bátunum og trillukörlunum í skúrunum.
Æ G I S V I Ð T A L I Ð