Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Síða 70

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
bærðist í brjósti hans og því urðu handarvik hans bæði mörg og stór í þágu
lífs og friðar. Honum hefði mátt leggja á tungu orðin þessi: „Á meðan glæp-
samleg hneigð býr með nokkrum manni, býr hún einnig með mér, á meðan
nokkur mannssál er innibyrgð í fangelsi, þá er ég ekki frjáls.“
Allir þeir, sem í urð voru hraktir og út úr götu, áttu samúð hans alla. Rétt-
lætiskennd hans gat ekki horft á, að yfir saklausum væri sigri hrósað og því
varð ræða hans oft sem hvassyddur fleinn í holdi þeirra afla, sem til illverka
leiddu. Á þennan hátt tók hann á sig byrði syndarinnar, sem þrúgar heiminn,
það ok, sem bróðir leggur á bróður, og hann gerði það í þeirri trú á guð og
því trausti lil mannsins,
að í heiminum varir þó enn
hver von mín með ljós sitt og yl,
það lifi, sem bezt var í sálu míns sjálfs —
að sólskinið verður þó til.
Æviönn hans er nú lokið, allt starf hans var unnið í einangruðustu og tor-
færustu héruðum þessa lands, fyrst í Oræfum og síðar í öðrum sveitum Aust-
ur-Skaftafellssýslu. Yarla verður sagt að hann hafi orðið auðugur maður á
þessa heims gæði, enda slefndi hugur hans aldrei til þeirra. Hann hefði miklu
fremur talið gæfu sína bundna þeirri vináttu, sent hann festi svo trausta mörg-
um manninum hér. En draumar hans og vonir, sá heimur er hann skóp úr trú
sinni, urðu honum uni langan aldur önnur Öræfi einangrunar, en svo fer jafn-
an þeim, er ekki binda bagga sína sömu hnútum og samferðamenn. Veit ég af
hans eigin sögn, að þessi byrði varð honum þyngri en margan grunar, þótt
hann axlaði hana með sömu karlmennskunni og allar hinar. Viðkvæm lund
hans óf sér hrjúfar voðir, er hann brá yfir sig í hreti lífsins. Það varð hans
bjargráð sem margra annarra til að varðveita þann eld, er inni fyrir brann.
Allir sem kynntust honum sakna nú karlmennsku hans, drenglundar og mann-
gæða. Minning hans mun seint fyrnast í hugum þeirra, er kynntust honum.
Ræða sú, sem hér fer á eftir og hin síðasta er hann flutti, gefur glögga sýn
inn í hugarheim hans, þá vissu lians, að menningin muni bera sigurorð af
ómenningunni, þá trú hans, að lífið muni sigra dauðann í þeim hildarleik ljóss
og myrkurs, sem nú er háður í mannheimi.
Bjarnanesi, 2. febr. 1955.
60