Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Qupperneq 75

Á páskum 1954
enginn einn maður mun hafa afrek-
að jafn miklu og einmitt Páll postuli,
um það að rótfesta meðal kristinna
manna vitneskjuna um það, að upp-
risa Jesú sé hin algilda sönnun fyrir
því framhaldslífi sem öllum mönnum
er búið, illum og góðum, verðugum
og óverðugum.
En svo er þá einnig þess að gæta,
að svo framarlega sem lífið á sér fram-
hald, þá hefur það um leið eignazt
gildi, miklu hærra og meira en við nú
og hér getum komið auga á. í raun-
inni vitum við ekki hversu dásamlegt
lífið er, við megum víst um það segja
líkt og Páll postuli, að hér sjáum við
aðeins sem í skuggsjá, í óljósri mynd,
en að síðar munum við sjá og skilja
til fullnustu. Og víst er um það, að
háleitar eru skyldur okkar mannanna
við lífið, svo háleitar, að hverja stund
ævinnar ættum við að vera minnug
þess, að hingað erum við komin til
þess að þjóna lífinu, til þess að gera
það fegurra, til þess að gera það betra
fyrir einhverja, já, fyrir sem allra
flesta. Það mætti líklega segja, að
eina hlutverkið okkar hér sé það, að
vinna að fegrun og göfgun lífsins. En
þess má ekki dyljast, að það eru ekki
allir menn sem svo líta á að lífið sé
heilagt og að ekki megi á neinn hátt
misbjóða því eða skerða það. Við vit-
um það vel, að nú á tímum er hvað
fastast eftir því keppt að búa til tæki
sem tortímt geti sem mestu af lífi. Það
er jafnvel hugsanlegt að þess verði
ekki langt að bíða að tortímt verði
öllu lífi á jörðu hér. Það er nú unnt
að búa til þau tæki, sem slíku gætu til
vegar komið, og það hefur verið um
það rætt að búa þau til. Nei, þetta er
ekki lotning fyrir lífinu, þetta er
hirðuleysi um lífið, fyrirlitning á líf-
inu, flótti frá öllu því sem mannkyn-
inu hefur verið fegurst boðað um lífið
og tilgang þess. Og nú, einmitt þegar
páskaboðskapurinn er að okkur rétt-
ur, þá blasir hún við okkur í allri ógn
sinni þessi andstæða, þessi ægilega
mótsögn. Annars vegar hann, sem
boðaði okkur mönnunum lífið, sem
kom aftur úr ríki dauðans, til þess að
við mættum trúa á lífið, elska lífið,
meta lífið og vinna lífinu. Og svo á
hinn bóginn þeir stjórnarherrar, sem
boða það, að einhvern daginn geti svo
farið að skipun verði út gefin um það
að slökkva líf miljóna og eitra jörðina
fyrir allt það líf sem á henni er. Já hér
eru tveir ólíkir heimar, og á hverri
stundu erum við kölluð til liðs við
annanhvorn málstaðinn. Frá því er
við fyrst munum eftir okkur, hefur
okkur verið innrætt það, að Jesús
Kristur væri leiðtoginn öruggi, sem
aldrei brygðist, sem alltaf og í öllu
bæri stöðugt að fylgj a. Og þessu trúðu
menn almennt. En nú er satt að segja
engu líkara en að fjölmargir séu að
komast á þá skoðun að hér hafi verið
um örgustu villutrú að ræða, að það
sé miklu gæfulegra og réttara að skipa
sér undir merki dauðans, trúa á mátt
TÍMAIUT MÁLS OC MENNINCAR
65
5