Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Síða 95

EG ER AÐ BLAÐA I BOK
Hliðskjálfar, þaðan sem sér um veröld alla; heimur vor og öld blasir við í
allri sinni nöktu smán og grimmd; og þó lýkur ljóðinu með háleitum sigur-
söng. Svo stórbrotið er það í sínum tæra einfaldleik. Enn er það hugrökk
bjartsýni skáldsins sem lyftir ljóðinu svo hátt að lokum, að sér inní nýjan dag,
þar sem líf og fegurð hefur sigrað hatur og tortímingu, þar sem daggstirnd
blóm vorsins breiðast urn hin dauðu torg gálganna. Dagur gróanda vors með
birlu og blóm er tákn þess er koma skal, þess friðar og hamingju sem hugur
skáldsins sér rísa uppaf menningarrústum líðandi stundar. Kvæðið er lof-
söngur til alls þess sem bezt og fegurst grær í mannlegu lífi. Og sem slíkt
er það vissulega svo fullkomið, að þarflaust er lengra að leita.
En einsog svo
mörg kvæði þessa skálds, vekur það þó fljótt grunsemdir um að ekki sé það allt
þar sem það er séð í fljótu bragði. Mér dettur í hug hinn fagri forleikur Bachs,
þar sem leynist melódían í Ave Maria Gounods. Ég lít yfir ljóðið að nýju og
fer að stikla á nokkrum orðum þess: María — byrgið — stjarnan — dagur í
jötu — hirðarnir góðu — dagurinn rís úr helfölri kyrrð — þar sem gálgarnir
stóðu. Og nú fæ ég ekki varizt því, að sjálf guðspjöll jóla og páska líða um
hugann í öllum sínum fögnuði; sjálft fagnaðarerindi hins hreina kristindóms
stígur uppaf ljóðinu einsog ilmur af blómi.
Ekki fær það dulizt, að Ijóðsmekk-
ur Snorra er sprottinn uppaf íslenzkri braghefð, en hefur þroskazt undir holl-
um erlendum áhrifum fram lil fulls öryggis hins sjálfstæða og frumlega lista-
manns. Hin sérkennilega fagra hrynjandi í brag Snorra getur stundum minnt
jöfnum höndum á hljóðfall Eddukvæða eða kviðuháttar Egils á Borg og brag
enskra nútíma-snillinga, þó ekki sé beinlínis líku saman að jafna, þetta fas
ljóðmálsins sem fylgir fast eftir hverju blæbrigði hugsunariunar og frelsar
ljóðið undan einhæfum og þreytandi vanaklið bragliðanna, en virðir þó til
hlítar þær grundvallarkröfur sem íslenzkt brageyra gerir til bundins máls:
og fagnið því kyrrðin er fleyg.
Senn flýr nóttin og hverfist
í grátt útfall sem gnýr þungt
um garðinn sem áður var.
Þessar ljóðlínur hafa að vísu býsna kynlegt hljóðfall; en þó eru þær engan-
veginn svo óreglulegar um form sem virzt gæti í fljótu bragði.'Allar eru þær
jafn langar og jafn þungar, nema hvað í þeirri þriðju er ein aukaáherzla; og
85