Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Blaðsíða 19

TVEIH DJÚPFIRÐINGAH HEFNA SÍN
þó að þagga niður í fermingarbróður
mínum, bað bann fara aftur í fötin
sín, hafa ekki svona hátt.
Þreifaðu! skipaði hann.
Eg blýddi, þreifaði á handleggj-
unum á honum, kom við grjótharða
og hnyklótta vöðvana.
Er ég aumingi?
Nei Mundi, sagði ég.
Hefði ég ekki getað unnið fyrir
henni Gunnu?
Jú Mundi, sagði ég, fyrir stó-stórri
fjölskyldu.
Hvað ertu þá að þvæla?
Æ Mundi, sagði ég, það var mis-
skilningur.
Hann sættist við mig jafnsnögg-
lega og hann reiddist, fór í jakkann
sinn, lagði frakkann á hnén, skipaði
mér að drekka og vildi jafnvel taka
lagið, syngja fjörugar vísur sem hann
hafði lært á dallinum: Ég hitti þig
Magga við himinblá sund. Síðan
heyrði hann piltana flissa, leit um
öxl, kunni ekki við svipinn á þeim og
hafði í heitingum við þá. Hvað þætt-
ust þeir vera, þessir bölvaðir pjakk-
ar? Að hverju væru þeir að hlæja?
Langaði þá kannski til að slást?
Gleðin var horfin, töfrasólin ger-
samlega hulin skýjum. Þegar fram-
reiðslustúlkan kom óbeðin að borð-
inu til okkar, liefði ég helzt kosið
(þrátt fyrir siðfræði ömmu sálugu)
að mega hallast að barmi hennar og
trúa henni fyrir því, að ég væri búinn
að missa unnustu mína í ástandið,
lifa mitt fegursta á rykkorni í geinm-
um. En erindi stúlkunnar var þá
hvorki að votta mér samúð né hugga
mig við barm sér, heldur biðja okkur
að fara héðan undireins, gera það
með góðu, stofna ekki til neinna
vandræða, — ella yrði hún að kalla á
lögregluna.
Fermingarbróðir minn snerist ön-
ugur við slíkum tilmælum, vildi
hvergi fara og hafði fullan hug á að
reyna kraftana, sýna þessum flissandi
landkröbbum, að liann væri enginn
aumingi, — eða þyrðu þeir kannski
að þreifa á handleggjunum á honum,
á vöðvunum?
Nei Mundi, sagði ég, kondu.
Að hverju eru þeir að hlæja?
spurði hann. Hvað vilja þeir upp á
dekk?
Þeir eru bara að drekka kaffi,
sagði ég og bauðst til að færa hann í
frakkann, en stagaðist síðan á því
jafnt og þétt að piltarnir þeir arna
hefðu ekkert gert okkur, lilátur þeirra
væri meinlaus og auk þess afstæður,
unz við vorum koninir út úr veitinga-
stofunni og byrjaðir að slangra um
stræti á nýjan leik, vesöl utan-
bæjarkvikindi, kokkálaðir djúpfirð-
ingar.
Palli! sagði fermingarbróðir minn.
Hvert eigum við að fara?
Veit það ekki, sagði ég.
Helvitis djöfull! sagði hann.
Já, sagði ég.
Nú skulum við fá okkur einn sterk-
tímarit máls oc mennincar
209
14