Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Blaðsíða 72

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fugla sem urðu mér fjötur um fót og græddu sár mín með hrími, sár vesæll-
ar konu, og ungrar stúlku, sem eldurinn hafði kysst. Mér var það þvert uin
geð; ég segi þér satt: mér var það þvert um geð! Ég hafði valið mér son
þinn, og ég hef ekki dregið hann á tálar, en hinn hreif mig með sér eins og
holskefla, eins og múldýrs höfuð, og það hefði hann alltaf, alltaf, alltaf gert,
hversu gömul sem ég hefði orðið, og þó að öll börn sonar þíns hefðu hangið
í hári mínu!
(Grannkonan kemur inn.J
móðirin: Hvorug okkar á sök á því! (Háðslega.) En hver á þá sökina? Kona
sem fleygir frá sér blómgaðri appelsínugrein til þess eins að geta hagrætt sér
um stund í volgri hvílu annarrar konu, sú kona hlýtur að vera eigingjörn
og veiklunduð og eiga bágt með svefn?
brúðurin: Þegiðu, þegiðu! Hefndu þín! Hér er ég komin. Sjáðu hve ég hef
mjúkan háls; hnífurinn bítur betur á hann en blómin í garði þínum. En ég
er ekki eins og þú lýsir mér! Ég er hrein, hrein eins og nýfætt barn. Og
nægilega viljasterk til að færa sönnur á það. Kveiktu eld. Við skulum stinga
höndum okkar í eldinn, þú fyrir son þinn, ég fyrir likama minn. Þú munt
verða fyrri til að kippa að þér hendinni.
(Ný grannkona bœtisl í hópinn.)
MÓðirin: Hvað varðar mig um það, hvort þú ert óspjölluð? Hvað varðar mig
um það, hvort þú lifir eða deyrð? Allt, allt, allt er mér óviðkomandi. Lofað
sé kornið af því synir mínir hvíla undir því. lofað sé regnið af því það vökv-
ar látnar ásjónur þeirra. Lofaður sé Guð, sem safnar okkur til sín og veitir
okkur frið.
(Enn bœlist ný grannkona í hópinn.)
brúðurin: Leyfðu mér að gráta með þér.
móðirin: Gráttu. En í dyrunum.
(Telpan kemur inn. Brúðurin stendur í dyrunum. Móðirin á sviðinu
miðju.)
kona leonardos (kemur inn og gengur vinstra megin á sviðið.)
Fríður var hann á fáknum,
fönn er nú sem hráðnar.
Fór um fjöll og byggðir,
faðmaði ungar meyjar.
Krýnt er nú ennið kalda
köldum dýjamosa.
262