Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Blaðsíða 48

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Farðu nú með þær niður á Bala og
líttu eftir þeim.
Pabbi hans sneri við og hvarf inn
í hlöðuna aftur, áður en drengurinn
gat spurt meira. Hann sá, að hvítt
lambsskinn var breitt yfir bakið á
nýja lambinu og fest undir kvið.
Hann skildi. Það átti að plata Brúsku.
Hann greip smalaprikið sitt og hélt
á eftir henni.
Seppi lagðist undir hestasteininn
og horfði á eftir þeim. Drengnum
sýndist hann vera hálfmóðgaður á
svipinn. Honum datt í hug að snúa
við og klappa seppa, en hætti við það.
Það er ekki hægt að gera allt í einu,
svo hann hljóp á eftir Brúsku, en
passaði sig þó að stíga ekki ofan á
sóleyjarnar á leiðinni. Niðri á Bala
settist hann á mjúka móaþúfu og
horfði á Brúsku og nýju lambadrottn-
inguna. Brúska var tortryggin gagn-
vart lambinu. Hún sparkaði því um
koll þegar það reyndi að sjúga. Síð-
an hnubbaði hún litlu kibbu svo
illskulega, að drengurinn hélt, að hún
ætlaði að drepa hana. Hann tvíhenti
prikið sitt og var næstum búinn að
blóta upphátt. Svo hrakti hann
Brúsku burtu með höggum og sparki.
Samt sneri hún við von bráðar og
kom lötrandi, smáþefandi upp úr
jörðinni og kumraði framúr nösun-
um. Hún var sneypuleg á svipinn,
þegar hún þefaði af lambinu. Dreng-
urinn beið með prikið á lofti tilbúinn
til atlögu.
Brúska skoðaði lambið vandlega,
heldur en ekki vantrúuð og spurnar-
Ieg. Allt í einu strauk hún snopp-
unni eftir bjálfanum og svipurinn
breyttist á augabragði. Langleitt
sauðarandlitið Ijómaði af undrun, á-
kefð og gleði. Svo kumraði hún með
hrygluróm, alveg eins og gamalhrút-
ur, og nú fékk lambið að sjúga.
Nokkru seinna reyndi hann að ná
lambinu til að strjúka því, en Brúska
fnæsti og skopaði skeið að honum og
stangaði hann óþyrmilega. Svo stapp-
aði hún og fnæsti. Hún þefaði af
lambinu og leit svo á hann með
dæmalausri fyrirlitningu. Drengnum
fannst hún yfirtak heimskuleg í fram-
an. 0, aumingja greyið. Það var ekki
von hún væri gáfuleg. Hún yrði aldr-
ei forystuær, — það var hann búinn
að sjá.
Hann fann, að hann hafði hér ekk-
ert meira að gera, og sneri heim,
tregur og dálítið stúrinn. Það hefði
verið svo gaman að skoða lambið og
strjúka það, og halda á því. Svona var
þá Brúska.
Hann dinglaði prikinu og horfði á
lóuhjón, sem hlupu í móanum og
kvökuðu glaðlega. Hann reif upp
mosa og henti í þau. Þau flugu upp
og settust aftur spölkorn fjær. Dreng-
urinn heyrði þyt af fugli yfir höfði
sér. Þessi fugl sagði:
— Vibb-ibb, vibb-ibb, vibb-ibb.
Það var hrossagaukur, spáfuglinn.
Hann flaug hærra og hærra og vængj-
238