Tímarit Máls og menningar - 01.08.1961, Blaðsíða 49

DÓMSMÁLARÁÐHERRANN SEFUR
skeleggur: — Voíf. Voff.
Þeir kveikja í vindlunum.
iðunn, við Loka: — Vélritaðu!
Skeleggur tekur hattinn sem hangir á veggnum hœgra megin, og setur
hann upp. Loki vélritar þrjá stafi meS erjiðismunum.
iðunn, við Loka: — Vélritaðu! Vélritaðu!
Jónmundur tekur hattinn sem hangir á veggnum vinstra megin, og setur
hann upp. Loki vélritar með erfiðismunum.
iðunn, reiðir upp gítarinn: — Vélritaðu! Vélritaðu! Vélritaðu!
Skeleggur og Jónmundur ganga jram sviðið, sá fyrri hœgra megin, hinn
síðari vinstra megin. Fremst taka þeir hattana ojan hvor fyrir öðrum og
hneigja sig lítið.
jónmundur: — Ja, góðan daginn.
SKELEGGUR: — Nei! góðan daginn.
Þeir heilsast með handabandi.
JÓNMUNDUR: — Jæja, þá er þessu að verða lokið.
SKELEGGUR: — Skyldi þeim hafa leiðzt?
JÓnmundur: — Hverjum?
SKELEGGUR, bendir með vindilinn milli fingranna: — Þeim þarna ... í móð-
unni?
jónmundur: — Abyggilega. Þau halda við séum með grín.
skeleggur: — Bara þau hefðu nógu ríka kímni til að taka okkur í alvöru.
Þeir snúa til vinstri og ganga hægt út af.
JÓnmundur: — Hvað er annars títt?
SKELEGGUR: — 0, allt nógu vítt.
jónmundur: — He, he, he.
SKELEGGUR: — Ha, ha, ha.
JÓnmundur: — Nýi fulltrúinn tekur framförum?
skeleggur: — Við höfum tekið af honum handjárnin.
JÓnmundur: — Það kalla ég bara gott. Ekki lengra en er síðan hann byrjaði!
skeleggur: — Strokið hljóp undir eins í hann, maður.
JÓnmundur: — Er það virkilegt?
SKELEGGUR: — Já. Við urðum að hefta liann í morgun.
jónmundur: — Eigi má sköpum renna!
skeleggur: — Það var nú ekkert, í sjálfu sér, að þurfa að hefta hann. Okkur
ætlaði ekki að takast að finna passandi efni í haft. Hann rykkti öllu í sund-
207