Tímarit Máls og menningar - 01.08.1961, Blaðsíða 73

ERLEND TÍMARIT
og enginn þeirra virðingarmanna sem ferð-
ast um heiminn til að lofa hið „nýja“
Þýzkaland hefur séð ástæðu til að fetta
fingur út í það sjónarmið. Auðvitað er
aldrei látið bóla á beinni samúð með nazist-
um, heldur skýla dómararnir sér bak við
form húmanískrar og varfærinnar réttvísi,
svo varfærinnar að nazistarnir ganga oftast
með sigur af hólmi ...
NiSurlag greinarinnar er á þessa leiS:
Aðfarirnar gagnvart vinstrimönnum aug-
lýsa að lokum til fullnustu hið pólitíska eðli
þessarar réttvísi. Þá er ekki hægt að saka
dómstólana um seinlæti eða linkind: þá
skal reiða fljótt og hátt til höggs. Meðlimir
Friðarhreyfingarinnar eru dæmdir, komm-
únistar eru saksóttir, eftirlaun og hætur eru
teknar af mönnum sem voru í Kommúnista-
flokknum eftir 1945, á tímabili þegar hann
var ekki bannaður. f Vestur-Berlín var rit-
höfundurinn Emst Niekisch, sem var árum
saman í fangabúðum og orðinn nærri bMnd-
ur, sviptur rétti til skaðabóta, vegna þess að
hann hafði verið þingmaður á þingi Þýzka
alþýðulýðveldisins eftir stríðið, en hers-
höfðingjar og aðmírálar Hitlers njóta ríku-
legra eftirlauna. Eins og áður eru vogar-
skálar réttvísinnar misþungar eftir því hvort
menn eru til vinstri eða hægri.
Á þingi lögfræðinga sem haldið var í
Hannover í febrúar síðast Mðnum skýrði
lögfræðingurinn Ammann frá því að 14.000
opinberar rannsóknir hefðu verið fram-
kvæmdar í málum vinstrimanna til þessa.
130 borgarar Alþýðulýðveldisins eru í fang-
elsi, nokkrir þeirra starfsmenn bæjarstjórna
sem eru sannir að þeirri sök að hafa reynt
að stofna til opinberra samskipta við bæjar-
stjórnir í Vestur-Þýzkalandi. Fyrirlesarinn
sagði að dómarnir væru fremur reistir á
andkommúnistískum áróðurskenningum en
lögfræðilegum niðurstöðum: „Sögnin „að
virðast" er mikið notuð. Því er til dæmis
haldið fram að stjómarandstæðingur „virð-
ist“ ógna tilveru Sambandslýðveldisins, og
Alþýðulýðveldið er sagt ólöglegt ríki „að
því er virðist". Annað eftirtektarvert atriði
eru hinar óstaðfestanlegu „sannanir“ sem
saksóknarar leggja fram. Þessar sannanir
eru látnar í té af leyniþjónustunni. Amm-
ann kemst að þessari niðurstöðu: „Full-
komnu gjörræði er þannig hægt að beita án
þess reistar séu við því nokkrar skorður."
iDie Andere Zeitung, 6/1961.)
Árið 1958 fór saksóknarinu í Lúneburg
fram á sérstaklega stranga hegningu fyrir
kommúnistíska starfsemi (tvö ár og sex
mánuði) „með tilMti til þess að ákærði hef-
ur þegar verið dæmdur tvisvar fyrir landráð
í valdatíð Hitlers". (Frank/urter Rund-
schau, 17. maí 1958.) Það sem er málsbætur
einum þyngir sök annars. Það er fullkom-
lega rökrétt en ekki sérlega lýðræðislegt.
DómstóM í Beriín neitaði um skaðabætur
(sem er algengt að veita verstu SS-böðlum
eins og vér höfum séð) handa kommúnist-
ískum verkamanni sem hafði verið tvö ár í
fangelsi og sex í fangabúðum. Ekkert ein-
kennir betur andlegt ástand í Vestur-Þýzka-
landi en forsendur dómstólsins í Berlín:
„Fangelsis- og fangabúðavistina er ekki rétt
að skoða sem nationalsósíalistískt ofbeldi
... Starfsemi hinnar kommúnistísku and-
spymuhreyfingar beindist gegn þjóðfélags-
skipun þess ríkis sem þá var við lýði ...
Sérhvert ríki, hvers eðMs sem það er, hlýtur
að hafa rétt til að verjast stjórnarbyltingu
... í þessum skilningi ber að Mta á dóminn
og fangabúðavistina sem varúðarráðstöfun,
en ekki sem gjörræði ..(Kurt Hirsch,
Die Blutlinie, Frankfurt 1960, bls. 175.)
Þarna er ekki látið við það sitja að viður-
kenna „dóma“ hitlersréttvísinnar, heldur
em fangabúðir einnig taldar réttmætar
stofnanir til að verja ríkið. Hvorki hefur
herra Heuss, höfuðprestur húmanismans, né
Adenauer, verjandi kristindómsins gegn
bolsévismanum, mótmælt þessum ofbeldis-
231