Tímarit Máls og menningar - 01.08.1961, Blaðsíða 74

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fulla dómi, sem er engin undantekning,
heldur tjáning mjög útbreiddrar skoðunar,
sem sækir sífellt á undir gunnfána and-
kommúnismans er Hitler hóf að hún.
Það er engin furða þó sú réttvísi er dýrk-
ar Þriðja ríkið sem löglegt og löghlýðið
ríki hiki ekki lengi við að sakfella kommún-
ista. Hún hefur jafnvel ekki verið feimin
við það lögbrot að kveða upp sektardóma
yfir kommúnistum fyrir pólitískt starf sem
unr.ið var áður en kommúnistaflokkurinn
var bannaður. Nokkrir menn hafa verið
dæmdir fyrir slíkar sakir ... Það er ekki
fyrr en 21. marz þessa árs að stjómlagadóm-
stóllinn í Karlsmhe kvað upp þana úrskurð
að þessir dómar væru ólöglegir. En það er
ljós vottur um ástandið að þeir tíðkuðust
nokkur ár án þess tekið væri í taumana ...
Nokkrum sinnum hafa samtök, sem mynd-
uð voru til að bjóða fram til þingkosninga,
verið bönnuð af þeirri ástæðu einni að ein-
hverjir meðlimir þeirra hafa verið fyrrver-
andi flokksmenn kommúnistaflokksins.
Auðvitað hefur enginn flokkur verið bann-
aður fyrir að hafa innan vébanda sinna fyrr-
verandi nazista. Mál læknisins Doris Maase
er gott dæmi. Hún hafði verið sex ár í
fangabúðum Þriðja ríkisins og var bæjar-
fulltrúi kommúnista í Diisseldorf frá 1948
til 1956. Af þeim sökum er frú Maase dæmd
til að borga til baka þá upphæð sem hún
hafði hlotið í skaðabætur og svipt örorku-
styrk sínum: „Samkvæmt þeim gögnum
sem vér höfum í höndum síðan 16. 12. 1960
er sannað að þér hafið barizt gegn hinni
lýðræðislegu stjómskipan, eins og hún er
skilgreind f stjómarskránni, síðan 23. 5.
1949, þar eð þér vomð félagi í þýzka komm-
únistaflokknum og störfuðuð að þvf að
framkvæma stefnuskrá þess flokks." (Die
Andere Zeitung, 3/1961.)
Flokkar kristilegra demókrata og sósfal-
demókrata lofsyngja báðir „réttarríkið“,
hafið yfir jarðneska ófullkomleika, og ginn-
heilaga réttvísi þess. Ef á að taka þá trúan-
lega ríkir þar hinn óháði réttur, óbundinn
öllum þjóðfélagsöflum. Þær staðreyndir
sem hér hefur verið getið og era táknrænar
um hið almenna ástand, sanna hið gagn-
stæða: ef vér væram alls ófróðir um stjóm-
málaástandið í Vestur-Þýzkalandi mundi
réttarfarið fræða oss um það. Það er í nán-
um tengslum við pólitíska og þjóðfélagslega
þróun síðustu tíu ára. „Umburðarlyndið"
gagnvart nazistum, sem Adenauer hóf að
boða þegar 1949 og hefur iðkað síðan, hefur
mikilvægu pólitísku hlutverki að gegna,
jafnvel þó það sé íklætt búningi kristilegr-
ar fyrirgefningar. Með því er stuðlað að því
að bandalag borgarastéttarinnar og fasism-
ans haldist áfram: það ber að hrófla sem
minnst við nazistum, sýkna stjómskipun
þeirra, ákæra einstaklinga og helzt undir-
tyllur. Með þeirri aðferð tekst að varðveita
áfram vald borgarastéttarinnar yfir ríkinu
og framleiðslutækjunum þrátt fyrir ófarirn-
ar. Ef taka átti fyrir rætur glæpanna frá
stjórnartíð Hitlers þurfti að mynda nýtt
dómsvald sem hefði verið losað við hand-
bendi ógnarstjórnarinnar. Og það hefði
þurft að setja sérstaka löggjöf sem hefði
hentað sérstökum aðstæðum eins og gert var
í Núrnberg. Borgarastéttin þýzka kærði sig
ekki um það. Hún stefndi ekki að réttlæti:
það var vald hennar sjálfrar sem var í
hættu. Hún kaus að vemda Globke, borga
Schlegelberger, Lautz og Co., tryggja sér
samvinnu SS um endurhervæðinguna. Þess-
ar staðreyndir lýsa jafn-vel pólitískri fortíð
þýzku borgarastéttarinnar sem núverandi
markmiðum hennar.
S.D.
232