Tímarit Máls og menningar - 01.06.1972, Síða 11

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR • 33. ÁRG. 1972 • 1.-2. HEFTI
Rögnvaldur Finnbogason
Jóhannes úr Kötlum
RœSa jlutt við útför skáldsins, jöstudaginn 5. maí 1972
„Eí einhver segir: ég elska Guð og hatar bróður sinn, sá er lygari, því að sá sem ekki
elskar bróður sinn, sem hann hefur séð, getur ekki elskað Guð, sem hann hefur ekki séð.“
I. Jóh. 4:20
Vér erum hér komin í dag til að votta virðing vora þeim stillara, sem hörpu
íslenzks ljóðmáls hefur slegið af mestu listfengi um vora daga. Jóhannes skáld
úr Kötlum hefur kvatt sína samferðamenn, strengir hörpu hans eru brostnir
- manns er saknað í ranni. Og þótt vér hefðum öll kosið, að þessi stund mætti
vera sem fjærst oss, þá hlýtur þessi að lokum að verða endir allra funda,
því enginn dauðanum ver. Orð eru mér torfundin á þessari stundu, þegar
mæla skal eftir meistara orðsins, og hvað eina sem ég vil segja hér verður
fátæklegt og smátt — því hans eigin orð eru svo voldug og stór. Þótt vér viss-
um öll að hann gekk ekki heill til skógar og sjúkdómsraun hans var orðin
löng, þá var fregnin um lát hans oss jafnsár og óvænt, því í augum þeirra,
sem þekktu hann og ljóð hans var hann táknmynd lífsins, dagsins sem er að
renna, en ekki þess sem er að kveldi kominn. Nú þegar vér horfum um öxl
til hinna horfnu daga, er vér áttum með honum samleið, verður oss ljóst að
samtíð vor mátti sízt missa slíkan dreng — sú öld sem er að veslast upp í
sinni eigin efahyggju, þar sem hugsjónir eru sagðar hjákátlegar, þar sem
hagskýrslur eru orðnar að guðspjöllum og tröll hafa fjöregg þjóða að leik-
soppi sínum - sú tíð mátti sízt missa þennan málsvara sannleika og réttlætis.
Heilskyggni hans á fúasár samtíðarinnar og þrá hans til að græða og bæta
allt sem miður fór, óbeit hans á þýlyndi og þeim undirlægjuhætti, sem jafnan
er reiðubúinn að sættast við það sem er minna en hálft - var svo rík að
hann varð sannastur málsvari hins fallna bróður, hins smáða fátæka manns.
Hann hafði andstyggð á allri efahyggju, hann átti sér þá björtu lífstrú sem
1