Tímarit Máls og menningar - 01.10.1975, Qupperneq 31

í Manítóba
„Hvað heitirðu?“
„Elliot Household.“
„Ég er ekki vanur að ráða Indíána.“
Andlitið á Elliot var svipbrigðalaust. Rúna kom fram í dyragættina
fyrir aftan mann sinn. Sólin var að fika sig upp fyrir trjátoppana, birtan
frá henni var dauf og gráleit.
„Heldurðu þú getir veitt fisk?“
„Já.“
Valdi togaði í vörina. „Ég skal ráða þig kauplaust,“ sagði hann að lok-
um. „En þú skalt fá hlut. Við tökum 70 prósent en þú færð 30. Ég geri
upp síðasta dag vertíðar þegar netin hafa verið tekin upp. Þú færð mat
og bedda til að sofa á.“
„Samþykkt.“
Tilboðið var ósanngjarnt og samþykkið kom á óvart. Til að fela furðu
sína gekk Valdi rösklega í áttina að geymsluskúrnum, sem stóð við hliðina
á eldaskúrnum. Elliot stóð á fætur og fylgdi honum. Skúrinn var glugga-
laus, svo Valdi skildi dyrnar eftir í hálfa gátt svo þeir sæju til. Veiðarfæri
til vetrarveiða lágu í óreiðu á gólfinu.
„Þú getur tekið þetta saman og búið um þig hérna. Það eru beddar og
dýnur þarna á bak við.“ Hann sneri sér við í dyrunum og bætti við: „En
snertu ekki á vistunum.“
Þegar Valdi kom aftur inn í eldaskálann fékk hann sér sæti og starði
út um gluggann. Augu hans staðnæmdust við dautt birkitré.
Rúna var að prjóna. Grannir fingur hennar flögruðu fram og aftur í
taktföstum dansi. Glamrið í prjónunum var reglubundið og það var eins
og þeir hreyfðust viðstöðulaust. Þótt hugurinn væri víðsfjarri þá hreyfðust
hendur hennar eins og væru þær sjálfráðar. Hún var að prjóna þykka ullar-
vettlinga fyrir vetrarvertíðina. Valda var það mjög á móti skapi að hún
prjónaði vettlingana, en peningaþörf þeirra var svo sár, að hann sat á sér
og þagði.
Hún spurði hann ekki hvað angraði hann. Hann hafði verið jafnlyndur
og skapgóður þangað til fyrir ári, að hann fékk hjartamein, sem lagði
hann í rúmið um þriggja mánaða skeið. En eftir það hafði hann stöðugt
verið í vondu skapi, stundum mælti hann ekki orð af vörum í marga daga.
Svo átti hann það til að rjúka upp í reiðikasti án nokkurs tilefnis.
„Indíáninn lýgur,“ sagði hann loksins. „Hann er sigglaus í lófunum.“
Hann ók sér til í stólnum. „Búðu út nesti handa honum.“
141