Tímarit Máls og menningar - 01.10.1975, Side 39

I Manítóba
„Nei!“ svaraði hún ákveðið.
„Hversvegna ekki? Við höfum engu að tapa.“
„Eg tek ekki þátt í slíku. Við komumst af.“
„En þetta eru fimmhundruð dollarar,“ hélt hann áfram. Hann lækkaði
róminn. „Fimmhundruð dollarar. Það myndi fleyta okkur yfir það versta
þar til vetrarvertíðin byrjar. Eg þarf líka að borga þessi net, eins og þú
veizt.“
Þetta sama kvöld hélt Rúna sig eins langt frá Elliot og hún gat, en
Valdi glápti reiðilega á hana, þar til hún færði sig nær honum. Það eina,
sem hún gat gert með mennina alla glápandi á sig, var að halla sér yfir
hann um leið og hún rétti honum eftirmatinn. Þegar mennirnir voru farnir
skipaði Valdi henni að fara út í geymsluskúr að ná í eitthvað. Hún flýtti
sér út í skúrinn og náði í ullarhespu og flýtti sér svo inn afmr.
„Hversvegna æptirðu ekki?“ spurði Valdi.
„Hann gerði ekkert.“
Það sem eftir var vikunnar neitaði Rúna öllu samstarfi. En næsta mánu-
dag heyrði hún á tal Haralds og Valda. Hún var að ná í eldivið og þeir
voru hinumegin við viðarstaflann.
„Eg veit það ekki,“ heyrði hún Harald segja. „Það er hættulegt.“
„En fimmtíu dollarar! Þú ættir nú að gera það fyrir ekki neitt, eins og
þér er við hann. Þetta yrði að líta út sem slys.“
Rúnu langaði ekki til að heyra meira, svo hún læddist burtu.
Um klukkustund eftir kvöldmat tók Rúna vatnsfötuna og fór út, en í
stað þess að fara niður að vatninu þá lagði hún frá sér fömna og fór inn
í geymsluskúrinn. Elliot lá á beddanum. Hún fór innar í skúrinn og lét
sem hún væri að leita að einhverju í myrkrinu. Eftir smtta smnd kom hann
til hennar með lampann svo hún sæi til. Andlit hans var slétt og mjúkt,
augun virtust stærri en vanalega. Axlavöðvarnir voru harðir og strengdir
eins og reipi.
„Að hverju ertu að leita?“ spurði hann blíðlegri röddu. Rúna renndi
hendinni niður blússubrjóstið og hneppti blússunni frá sér. Hún tók báð-
um höndum um boðangana og fletti þeim frá. Hún tók um þá höndina,
sem hann hafði lausa og dró hann að sér. Hann lagði lampann frá sér á
hveitisekk. Eftir það þurfti ekki að hvetja hann, hann var ákafur og krefj-
andi. Eftir fimm mínúmr var öllu lokið. Þegar hann losaði faðmlögin,
settist hún upp og hallaði sér upp að pokastafla. Hvorugt þeirra hreyfði
sig þangað til þau heyrðu eldaskálahurðina skella. Og þá æpti Rúna. Það var
149