Tímarit Máls og menningar - 01.10.1975, Qupperneq 112

Tímarit Máls og menningar
var í hátt einmitt eins og maðurinn
minn lýsti henni: með stofustúlku sem
var dálítið hátíðleg í bragði og klæða-
burði og með hinn guðumlíka, undur-
fagra svein, á að giska þrettán ára gaml-
an, klæddan í matrósaföt með opnu háls-
máli og með snomrt slifsi. Thomasi
varð mjög starsýnt á hann. Þegar í stað
varð hann hugfanginn af honum og
hann fylgdist vel með honum úr fjar-
lægð þar sem drengurinn hélt sig ásamt
félögum sínum niðri við sjóinn. Thomas
elti hann þó ekki út um alla Feneyja-
borg, það er ekki rétt, en drengurinn
hreif hann og hann hugsaði oft um
hann.
Heinrich (bróðir Thomasar) var með
á ferðalaginu og hann var alltaf að klifa
á því að við færum burt, eitthvað upp
í fjöll. Við vorum ófús að fara en af
því að hann langaði svo mikið upp í
þorp í Apennínafjöllum (ég er búin að
gleyma hvað það var kallað) létum við
undan. Það var óyndislegur staður. Við
bjuggum í gistihúsi þar sem ekki voru
nútíma þægindi og það truflaði mig
mikið, og sífellt tönnlaðist eigandinn á
því sama til þess að halda í okkur:
Fallega húsið verður laust eftir tvo
daga, þá gætum við flutt í það og það
væri dýrlegt.
Það voru englendingar sem bjuggu
þar. Einu sinni gekk ég yfir til þeirra
og spurði þá hvernig þetta væri og hve-
nær þeir hefðu hugsað sér að fara.
„Oh, that’s quite uncertain, when we
are leaving. We don’t know yet."
Ég sagði þá: „I would be glad to
know it because we are waiting for
these rooms, you know."
„Oh, he keeps you waiting, that’s
clear!"
Auðvitað fórum við svo burt af
skyndingu og komum heldur en ekki
fegin til Feneyja afmr. Auk þess hafði
Henrich týnt tösku og það varð líka til
að flýta brottförinni og bóndi minn var
ánægður yfir því að vera kominn aftur
á Lido. Pólska fjölskyldan bjó ennþá í
gistihúsinu. Eitt kvöldið kom líka þessi
svolítið klámfengni söngvari frá Napoli.
Svo tók fólk að streyma á brott, það
gekk nefnilega fjöllunum hærra að kól-
era væri í borginni. Þetta var engin
æðandi farsótt en þó nokkrir tóku veik-
ina. Fyrst vissum við ekkert um þetta
og vorum ekkert áfram um að komast
burt frá þessu. Við fórum til Cook til
þess að panta far tii baka og þá var
enski ferðaskrifstofumaðurinn svo vænn
að segja við okkur: Ef ég væri í ykkar
sporum mundi ég ekki láta taka frá í
svefnvagninum að viku liðinni heldur
þegar á morgun, því að þið megið vita
að þó nokkrir hafa tekið kóleruna, en
af skiljanlegum ástæðum er farið dult
með það og málið þaggað niður. Það er
ekki að vita hvar faraldurinn grípur um
sig. Þið hljótið þó að hafa tekið eftir
því hvað margir hótelgestir eru farnir.
Þetta var orð að sönnu og við fórum
okkar leið. Pólska fjölskyldan var farin
degi á undan.
Þannig hafði öll smáatriði borið fyrir
okkur í raunveruleikanum en líklega
hefði engum nema Thomasi Mann tek-
ist að gera úr því söguna um „Dauða í
Feneyjum". Þeirri velþóknun sem hann
vissulega hafði á hinum töfrafríða sveini
blés hann Aschenbach í brjóst og magn-
aði svo mjög í frásögninni að úr varð
hamslaus ástríða. Og ég vissi að frændi
minn, Friedberg leyndarráð, stórfrægur
fyrirlesari í kirkjurétti í Leipzig, hreytti
út úr sér í bræði sinni: Nú, svona ævin-
týri! Og þetta er kvæntur maður. Hann
á þó að heita fjölskyldufaðir!
Til viðbótar var svo býsna hlálegur
222