Ský - 01.01.2006, Qupperneq 46

46 sk‡
í svo mikilli hæð. Ég stelst til að drekka
örlítið kaffi, bara rétt til að koma í veg fyrir
að ég fái fráhvarfseinkenni af kaffileysi. Ég
er einkennileg í höfðinu og þegar ég ætla að
stökkva upp tröppurnar í skálann fæ ég höf-
uðverk og mikinn hjartslátt. Það er best að
taka því bara rólega og njóta útsýnisins sem
er stórkostlegt. Ég er í lopapeysunni minni
sem ég keypti í Suðursveit um árið og með
lama-ullarvettlingana mína sem ég keypti á
hásléttu Bólivíu. Um kvöldið skríð ég ofan í
ljósgræna Ajungilak- fermingarsvefnpokann
minn. Restin af hópnum vorkennir mér
vegna þess að útbúnaðurinn minn er ekki
merktur Marmot eða Scarpa. Allur útbún-
aðurinn minn kostar álíka mikið og eitt
sokkapar úr ultra-mega-ofur-thermoefni.
Ég sef ekki sérlega vel vegna þess að fólk
rápar alla nóttina á salernið eins og það sé
heima hjá sér, kveikir ljós og rekur sig utan
í og vesenast. Ég vakna klukkan sex með
hárið klesst og þurrar varir sem hafa fengið
á sig bláleitan blæ þegar okkur er fært heitt
te í kojuna. Vatnið til morgunþvottanna
er svo kalt að fingurnir dofna eftir hvern
handþvott og nokkurn tíma tekur að ná
blámanum úr höndunum. Í morgunsárið
fylgist ég með burðarmönnunum taka sig
til fyrir vinnu dagsins. Klæðnaður þeirra
samanstendur af sjúskuðum flíspeysum og
gömlum joggingbuxum sem góðhjartaðir
ferðamenn hafa gefið þeim. Fæstir þeirra
eru á almennilegum gönguskóm eða með
vettlinga. Leiðsögumaðurinn deilir út byrð-
unum af miklum myndarskap. Tággrannir
burðarmennirnir snara á höfuð sitt níð-
þungum pokunum. Nokkrir eru hér í fyrsta
skipti. Sumir þeirra komast bara í eina ferð;
ef þeir standa sig ekki er bara næsti maður
tekinn. Ungir menn bíða í röðum eftir að fá
að bera tugi kílóa á höfðinu upp fjallið, í súr-
efnisskorti og frosti, illa klæddir og þiggja
fyrir það sem samsvarar 1.500 íslenskum
krónum á viku. Ekki eru allir eins heppnir
og Maided að hafa fengið nokkurn veginn
örugga vinnu sem burðarmaður og hafa
lifað af fyrstu ferðina sína.
Anthony Minja, 47 ára burðarmaður, fór
í sína fyrstu og einu ferð á síðasta ári. Hann
var illa klæddur og í fyrsta kuldakastinu dó
hann úr ofkælingu. Þar með misstu fimm
börn föður sinn og stórfjölskyldan missti
fyrirvinnu heimilisins. „Okkur eru stundum
gefin góð föt,“ segir Maided mér. „Þau get
ég selt fyrir góðan pening í Moshi og keypt
skólabúning fyrir strákana mína. Ég vona
að ég geti menntað syni mína, þá er von til
þess að þeir geti fengið vel launaða vinnu
og þurfi ekki að þræla sem burðarmenn.“
Árlega deyja á milli 5 og 15 burðarmenn á
Kilimanjaro, sumir reynslulitlir og illa búnir
fyrir slæm veður sem skyndilega geta orðið
á fjallinu. Verst er að blotna í snjókomu eða
slyddu og kólna inn að beini á næturnar í
tjöldunum þegar frostið bítur fyrir alvöru.
Burðarmennirnir njóta ekki þess munaðar
að sofa í skálum eins og við ferðamennirnir
heldur sofa í lélegum tjöldum í gömlum
svefnpokum, það er að segja þeir heppnu,
hinir sofa með gömul teppi.
Fæðingaröndun á fjallinu
Við komum í síðustu búðirnar, Kibo, fljót-
lega eftir hádegið og hér er súrefnisskorturinn
tilfinnanlegur, varirnar orðnar helbláar og
einkennileg tilfinning í höfðinu. Við borðum
tanzaníska útgáfu af íslenskri kjötsúpu, sem er
kartöflur og grænmeti, soðið með nokkrum
kindabeinum, og leggjum svo af stað á tind-
inn um hálf ellefuleytið um kvöldið. Og hér
hefst nú þrekraun ferðarinnar. Hér reynir á
þjálfun undanfarinna mánaða og andlegan
styrk. Við göngum í einfaldri röð upp snar-
bratta fjallshlíðina sem í myrkrinu virðist
endalaus. Mig svíður í kálfana af áreynslunni
og er þar að auki glorhungruð eftir að hafa
borðað einn súpudisk yfir daginn. Ég hef
ekkert sofið og er með furðulegan þrýsting
í höfðinu. Hvenær fæ ég smáhvíld, hugsa ég
upphátt en fæ ekkert svar. Við förum fetið,
þvers og kruss yfir skriðurnar og kálfarnir
eru farnir að þrá bara örlitla hvíld. Þvílík
klikkun, hvað var ég eiginlega að hugsa þegar
ég ákvað að fara í þessa ferð!!!! Við þurfum
oft að ganga einstigi og klöngrumst yfir grjót
og klettabelti í myrkrinu og ekki væri gaman
að detta hér á hausinn. Góðhjörtuð kona í
hópnum gefur mér orkusnakk og reynir að
kenna mér fæðingaröndun sem hún segir
Fjallganga