Ský - 01.01.2006, Síða 72

72 sk‡
ig hafði lengi langað
til að sjá Capri sem
Davíð lýsti sem para-
dís á jörð í bréfi til
Theodóru Thorodd-
sen skáldkonu, sem
hann skrifaðist á við
um tíma. Vorið 2005 lét ég loks verða af
því. Í byrjun maí fórum við hjónin í eftir-
minnilega ferð til Napolí, Capri, Sorrento
og margra fleiri bæja á Sorrentoskaganum.
Hentugast reyndist að fljúga til London og
síðan áfram til Napolíborgar. Þar gistum
við eina nótt. Við komum snemma dags og
gátum notað allan daginn til að skoða borg-
ina. Við gengum um þröngar götur gamla
borgarhlutans þar sem þvottur á svölum
og undir gluggum er helsta einkennið og
minnti okkur á bíómyndir með Sophiu
Loren. Við skoðuðum kirkjur, kastalann við
höfnina, gömlu konungshöllina og margt
fleira áhugavert. Eins og annars staðar á
Ítalíu eru skellinöðrur áberandi farartæki í
Napolí og á götum borgarinnar mátti sjá
jafnt ungar blómarósir á háhæluðum skóm
sem vinnulúna öldunga þeysast áfram og þá
var eins gott að gæta að sér. Til borgarinnar
komu Davíð og félagar á ferð sinni 84 árum
fyrr og um hana orti Davíð kvæðið Napolí.
Þar er þetta eitt erindanna:
Og þar eru sífelld strætastríð.
Þar stelur þjófurinn ár og síð,
og betlarinn höktir á hækjum.
Þar úir og grúir af letilýð,
lazzarónum og skækjum.
Frá Napólí gengu félagarnir á eldfjallið
Vesúvíus, drukku þar í krá efst í byggðinni
hið þekkta vín Lacrymæ Christi (Tár Krists)
og skoðuðu Pompeii. Það höfðum við hjónin
áður gert og þess vegna skoðuðum við aðra
rómverska borg sem grafist hafði í ösku og
leir til forna, Herkulaneum.
Fyrri hluta næsta dags gátum við notað
til að rölta áfram um Napolí. Þá lentum við
í messu í Gesú Nuovo kirkjunni á Spaccana-
polistrætinu sem þekkt er fyrir kirkjur sínar,
torg og sögulegar byggingar. Messan var
í einni álmunni en á öðrum stöðum sátu
prestar í skriftaskápum sínum og það var
dálítið skrítið að sjá hvítflibbamenn krjúpa
á hnjánum og létta á samviskunni. Laust
eftir hádegi tókum við ferju til Capri sem er
25-30 kílómetra undan borginni Sorrento
og ekki langt sunnan við Napolí. Eyjan er
um tíu ferkílómetrar og hálend. Við höfnina
biðu leigubílstjórar í röðum, tilbúnir að kló-
festa viðskiptavini. Hægt er að komast upp á
aðaltorgið í Capribæ, Piazza Umberto, með
togbraut en óneitanlega er þægilegt að setjast
upp í leigubíl. Það gerðum við en vegna þess
hvað margar götur í bænum eru þröngar
komast bílar ekki nema að torginu þannig
að síðasta spölinn urðum við að ganga með
töskurnar og leita að hótelinu. Gríðarlega
mikill fjöldi ferðamanna kemur til Capri
á hverjum degi. Flestir koma í dagsferð en
margir gista nokkrar nætur. Gisting er þar
miklu dýrari en gengur og gerist á Ítalíu og
hvarvetna eru verslanir með rándýran tísku-
varning frá þekktustu tískuhúsum heims-
ins. Eyjan er það sem kallað er á ensku
cosmopolitan. Þangað leggja þeir ríku leið
sína, ásamt venjulegu fólki, og sumir þeirra
eiga sumarhús í bröttum hlíðum eyjarinnar,
koma á lystisnekkjum sínum og ferðast frá
þeim og í húsin á þyrlum. Líka eru þarna
ódýrari verslanir og veitingahús við allra
hæfi. Við ferðuðumst um eyjuna og skoð-
uðum ýmsa staði, t.d. rústir hallar Tíberí-
usar keisara, Bláa hellinn og San Michele,
hús sænska læknisins Axel Munthe sem
nú er safn. Eftir það beindist áhugi okkar
einkum að gula drykknum sem alls staðar
virtist vera til sölu og allir ferðamenn að
kaupa. Í ljós kom að hann hét Limoncello
og reyndist vera sítrónulíkjör og hreint ótrú-
Í fótspor Davíðs skálds
TIL CAPRI
Þeir eru örugglega margir
Íslendingarnir sem hafa látið sig
dreyma um að ferðast til Capri,
litlu fallegu ítölsku eyjarinnar
sem Davíð Stefánsson skáld
frá Fagraskógi og ferðafélagar
hans heimsóttu í apríl 1921.
Þar dansaði Davíð tarantella og
orti eitt þekktasta ljóð sitt um
eyjuna, Bláa hellinn og ungu
stúlkuna Katarínu. Um ferðalag
þetta skrifaði Davíð ekki neitt
en félagar hans, Ríkarður Jóns-
son myndhöggvari og Ingólfur
Gíslason læknir, skráðu báðir
stórskemmtilegar frásagnir af
þessari viðburðaríku ferð.
Ríkarður Jónsson teiknaði þessa mynd
af Davíð Stefánssyni í Ítalíuferð þeirra
árið 1921. Þeir voru þá staddir í Róm.
M
Texti: Friðik G. Olgeirsson • Myndir: Guðrún Þorsteinsdóttir
Ferðasga