Dagrenning - 01.10.1948, Síða 40

„Nú, það er líklega ekki til neins að segja
ykkur frá því, að skrímslið fór með mig
einu sinni fram og aftur um landið. Þið trú-
ið því líklega ekki,“ sagði Nam-bok harð-
neskjulega.
Opi-Kwan fórnaði upp höndunum í auð-
særri vantrú: „Haltu áfram,“ sagði hann svo,
„þú mátt segja hvað sem þú vilt, við lilýð-
um á þig.“
„Já, skrímslið fór með mig,“ sagði Nam-
bok, „og fyrir það lét ég peninga."
„Nú, sagðir þú ekki áðan, að því væri
gefið grjót að éta?“ spurði Opi-Kwan.
„Og sagði ég ekki líka, aulabárður," svar-
aði Nam-bok, „að peningar væru hlutir, sem
þið hefðuð ekkert vit á. Skrímslið fór með
mig um landið úr einu þorpi í annað, þang-
að til ég kom að geysimiklu þorpi. Þar voru
húsin svo há, að þökin náðu upp í stjörn-
urnar og skýin liðu fram hjá þeim. Og þar
var alls staðar mikill reykur og svæla. Og
hávaðinn og lætin voru þar svo mikil, að
þau voru eins og brimgnýr í ofsa roki. Og
mennimir voru svo margir í þorpinu, að ég
flevgði stafprikinu mínu, því að það var ekki
til neins að ætla sér að marka fleiri skorur
á það.“
„Illa trúi ég því, ef þú hefðir haft skor-
umar örlitlar,“ sagði Kúgah í ásökunarróm,
„þá hefðir þú líklega getað sagt okkur, hvað
marga menn þú hefir séð.“
Það snuggaði illhrj'ssingslega í Nam-bok.
„Ef ég hefði haft skorurnar örlitlar! Heyrðu
nú hvað ég segi, þú þama beinklambrari.
Þó ég hefði haft skorurnar örlitlar, þá hefðu
þær þó ekki kornizt fyrir á þessu priki né
tuttugu prikum, og meir að segja ekki á öll-
um rekaviðnum, sem er til í allri fjörunni
til næsta þorps. Og þó þið, að meðtöldum
konum og börnum, væruð tuttugu sinnum
fleiri en þið eruð, og hvert ykkar hefði tutt-
ugu hendur og hníf og prik i hverri hendi,
þá mundu þið þó ekki fá rnarkað skorur
fyrir nándar nærri alla þá menn, sem ég sá,
því að þeir voru svo margir, og komu og
hurfu, áður en maður gat áttað sig á þeim.“
„En það geta ekki verið svo margir menn
til í veröldinni," mótmælti Opi-Kwan, því
hann var að heita mátti andlega lamaður af
hugmyndinni um allan þennan ógnar mann-
fjölda.
„En hvað ætli þú þekkir alla veröldina,
eða getir sagt, hve stór hún er?“ spurði Nam-
bok.
„En það geta ekki verið svo margir menn
á einum stað,“ sagði Opi-Kwan.
„Hvemig í dauðanum getur þú sagt, hvað
getur verið, og hvað getur ekki verið?“ spurði
Nam-bok.
„Það sér þó hver heilvita maður,“ svaraði
Opi-Kwan, „að það geta ekki verið svo marg-
ir menn á einum stað. Bátarnir þeirra hlvtu
að fylla hafið, kæmust meira að segja ekki
fyrir á sjónurn. Og þeir mundu veiða allan
fisk úr sjónum á einum degi, og fengju samt
ekki allir einu sinni fr'lli sína.“
„Já, maður skyldi nú halda það,“ sagði
Nam-bok, eftir nokkra þögn. „En þetta er
nú samt satt, sem ég segi vkkur. Ég sá allan
þennan mannfjölda með mínum eigin aug-
um, og ég fleygði frá stafprikinu mínu.“
Hann stóð upp og geispaði. „Ég hefi róið
langan veg í dag og er nú þreyttur,“ sagði
hann. „Nú vil ég helzt fara að sofa. En á
morgun get ég sagt ykkur meira af því, sem
ég hefi séð.“
Bask-Wah-Wan haltraði heim á undan
syni sínum. Hún var óneitanlega upp með
sér af honum, því að hann hafði farið svo
víða og séð svo margt, en það var þó ekki
laust við, að hún væri hálfsmeyk \ið hann.
Hún fór með hann heim í hreysið sitt, og
bjó honum sæng í þefillum loðfeldum. En
karlmennirnir sátu eftir við eldana og ræddu
um heimkomu Nam-boks. Og með þeim var
ærið hljóðskraf og hvíslingar.
38 DAGRENNING