Dagrenning - 01.06.1951, Blaðsíða 5

ur yfir landið og þannig knúð Faraó að lokum
til að veita burtfararleyfi. Þessar plágur eru
flestar náttúrufyrirbrigði og minna á staðhætti
í Egiptalandi."
„Um tðlu Hebreanna eru einnig skiptar skoð-
anir. Prestaritið telur þá hafa verið „hér um
bil sex liundruð þúsund fótgangandi manna
auk barna (2. Mós. 12. 37)--------Engum orð-
um þarf að því að eyða, hver f jarstæða þetta er.“
„Jahve og Baal er sami guðinn.“ (Asm. Guð-
mundsson próf.: Saga Israelsþjóðarinnar bls.
38, 40, 42, 43, 84.)
Þannig er keppst við að rífa niður grundvöll
hinna kristnu trúarbragða. Og tæpast batnar
hlutur kristindómsins þegar spiritisminn kem-
ur til sögunnar. I einu af merkisritum þeirrar
hreyfingar segir:
„Ovissan um framhald lífsins var auðsjáan-
lega mikil undir niðri, þó ýmsar sagnir hefðu
orðið til um það, að maður þessi, (þ. e. Jesús frá
Nasaret) scm þeir voru að dubba upp sem end-
urlausnara heimsins, hefði átt að sjást og tala
við fólk eftir dauða sinn, þá var þó hæpið að
bygrgja á þeim.“
Svona mætti lengi rekja en þetta sannar að-
eins að kommúnistarnir í Rússlandi eru ofur-
litið lengra komnir á braut „hinnar vísindaiegu
nútímamenningar" og þora að segja afdráttar-
laust það sem fáráður kennilýður þessa lands
lætur sér sæma að þræta fyrir opinberlega, en
læðir í kennslubækur sinar og stólræður þegar
það þykir við eigandi.
III.
Grein sú, sem hér fer á eftir í ísl. þýðingu,
birtist i danska blaðinu Berlingske Tidende á
Pálmasunnudag s. 1. Hún er eftir danskan
prest, A. Bliddal að nafni, og er einskonar hug-
vekja blaðsins í tilefni dagsins.
Matt. 21, 1.—9.
„Þegar Jesús Kristur kom til Jerúsalem á
pálmasunnudag, og hélt innreið sína í borgina
sem konungur, var það ekki í því skyni að láta
kjósa sig til konungs. Til þeirrar tignar þurfti
ekki að kjósa hann, því hann var það fyrir.
Konungdómur hans byggðist ekki á mannlegum
vilja, heldur á vilja Guðs. Sitt vald hefir hann
„að heiman" og vér getum ekki gert hann meiri
en hann er.
En hann kom til Jerúsalem — og í raun og
veru til þessarar jarðar — til þess að velja okk-
ur, mennina, að þegnum sínum.
I sambandinu milli hans og okkar er ekki um
að ræða fólk, sem velur sér konung, heldur kon-
ung, sem kýs sér lýð. Við jarðneskar aðstæður,
þar sem konungsvaldið livílir á ákveðinni stjórn-
skipan, getur komið til mála, að konungur sé
þjóðkjörinn, en konungdómur Jesú Krists hvilir
ekki á neinni slíkri stjórnskipan. Hann er á eng-
an veg háður oss. Til þess að hugsa rétt í þessu
efni verðum vér að hugsa gagnstætt venjunni.
Það eru ekki hinir kristnu, scm gera Krist að
Kristi, hledur er það Kristur, sem gerir hina
kristnu kristna. Vér höfum ckki þjóðkjörinn
konung, heldur erum vér konungskjörinn lýður.
„Þér hafið ekki útvalið mig, heldur hefi ég út-
valið yður,“ sagði Jesús einu sinni við lærisveina
sina.
, *■
I lífi einstaklingsins er upphaf kristindóms-
ins hvorki afturhvarf né trú. Það hvorttveggja
kemur fyrst í öðrum þætti þeirrar sögu. Fyrsti
þátturinn fjallar um eitthvað, sem Guð hefir
gert. Við okkar aðstæður er það skírnin, sem er
fyrsti þátturinn. Jesús Kristur kom til vor
og setti á oss konungsmerki sitt — krossins
merki — til þess að það væri augljóst öllum, að
vér tilheyrum honum. Skírnin þýðir, að vér
höfum fengið leyfi hans, til þess að vera þegnar
hans. Hann kom til vor og bauð oss að taka
ábyrgð á iífi voru. Vér eignuðumst konung.
Kristindómur er þess vegna ekki það, að vér
viljum hafa samband við Guð, heldur hið gagn-
stæða, að Guð vilji hafa samband við oss. Það
er byrjunin. Framhaldið er svo það, að vér með
öllu Iífi voru þökkum Guði fyrir það, að mega
vera börn hans.
Það er að trúa.“

Uf
DAGRENN I NG 3