Dagrenning - 01.02.1952, Page 36

um, þá finnst mér að vér séum sekir um að
leggja nafn Drottins við hégóma. í tíma og
ótíma nota menn nafn Drottins í sambandi
við allskyns hégómleg orðatiltæki. Þá erum
við, ef til vill, sekir um brot á þessu boðorði.
Þar sem allir hafa brotið þetta boðorð, þá
hljótum vér að játa, að það finnst fyrirgefning
b'rir þessa synd, að öðrum kosti mundi eng-
inn hljóta sáluhjálp.
Ýmsum er það rnjög viðkvæmt mál,
að ekki sé hent gaman að fólki af ýmsum
sértrúarfJokkum, sem hefir ýmsa tilburði í
frammi, er koma vegfarendum til að skop-
ast að aðferðum þeirra. Sumir segja, að það
sé ófyrirgefanleg synd. Biblían nefnir það
alls ekki synd, þó að skopast sé að slíkum
hópum, ef þessir trúflokkar starfa ekki í sam-
ræmi við Ritninguna, heldur eru útsendarar
Satans, þegar farið er að rýna starf þeirra ofan
í kjölinn og bera starfsaðferðir þeirra saman
við orð Guðs. Satt er það að vísu, að Guð
kcnnir oss að vér skulum ekki dæma, en jafn-
framt biður hann oss að vera athugul og taka
eftir ávöxtunum, því að „á ávöxtunum skulið
þér þekkja þá.“ Ef vér sjáum trúflokk eða
hóp manna, sem í siðvenjum sínum, trú eða
starfi eru í ósamræmi við kenningar Biblíunn-
ar og iðkar listir Satans og vér hendum gam-
an að þeim eða skopumst að þeirn og komum
upp um þá, þá höfum vér beinlínis gert Guðs
vilja, en kristninni gagn og alls ekki syndgað.
En þrátt fyrir þetta er ég mjög varkár í þessu
tilliti af ótta við að mér geti skjátlast. Ég er
mjög seinn til að gagnrýna menn og gæti af
þeim sökum vel orða minna. Ég rcvni að
vera umburðarlyndur og ber virðingu f\'rir
flestum mönnum.
*
Ef þér snúið yður að fólki eins og það ger-
ist og gengur og spyrjið það hvað það álíti,
að sé ófyrirgefanleg synd, þá geri ég ráð fyrir
að svarið verði oftast: „Vantiú“. Ég játa, að
þetta hljómar fallega, en það er hvorki rök-
rétt né heldur í samræmi við Ritninguna.
Athugum það nú sjálf. Hugsum um það.
Hversu margir álítið þér að hafi móttekið
Jesú k'rist, sem hinn persónulega frelsara
sinn á þeim aldri, sem þeir verða fullveðja, og
fundið hinn sannfærandi kraft Heilags
Anda? Ef til vill ekki einn maður af þúsund.
Ilvað verður þá um hina 999, sem fresta
frelsuninni og gerast sekir um að hafna
Kristi? Gerast með öðrum orðum sekir um
trúleysi? Ef trúlevsi \’æri þannig ófvrirgefan-
leg svnd, þá væri 999 menn af hverju þúsundi
glataðir að eilífu. Sennilega er enginn til, sem
trúir því, að því sé þannig varið. Það er rétt,
að það er hættulegt að slá á frest frelsun
sinni og trú á Krist, en vér getum ekki trúað
því, að þótt þetta sé hættulegt, að vér með
því fyrirgerum sáluhjálp vorri. Einu sinni
stjórnaði ég vakningarsamkonm í Texas, ná-
lægt E1 Paso. Síðasta fundarkvöldið kom
maður um sjötugt og gekk Kristi á liönd.
Hann viðurkenndi að hafa bæði verið
drvkkjumaður og óskírlífur. I raun og veru
hafði hann drýgt flestar þær syndir, sem
nefndar eru í Biblíunni og vísað Kristi á bug
í 60 ár, en hann frelsaðist dásamlega þetta
kvöld, og það sýnir, að trúlevsi er ekki hin
ófyrirgefanlega svnd.
Nú kunnið þið að spvrja: Jæja, ef engin
af þessum syndum er svndin, sem ekki h’rir-
gefst, hver er hún þá? Ég skal játa, að ég hefi
eytt mestum tíma í að segja yður hvaða synd-
ir það séu, sem eru ekki ófyrirgefanlegar. En
nú verður auðvelt að tjá yður í stuttu máli
hið gangstæða. Vér skulum lesa í orði Guðs:
í Mattheusarguðspjalli (12, 31. og 32.) segir:
„Þess vegna segi ég vður, að sérhver svnd og
lasmæli mun verða fvrirgefið mönnunum, en
lastmæli gegn Andanum mun eigi verða íyrir-
gefið. Og liver sem mælir orð gegn mann-
syninum honum mun verða Rrirgefið, en
30 DAGRENNING