Dagrenning - 01.02.1952, Síða 37

hver, sein mælir gegn Heilögum Aanda hon-
um mun eigi verða fvrirgefið, hvorki í þess-
um heimi né heldur í hinum komanda.“
Þetta kennir oss ljóslega að allar syndir,
þar með talin morð, óskírlífi og trúleysi (svo
slæmt sem allt þetta er) séu fvrirgefanlegar,
ef syndarinn nálgast hásæti náðarinnar og
biður um fyrirgefningu. En hafið hugfast,
þegar þér biðjið um fyrirgefningu fyrir þess-
ar eða aðrar syndir yðar, að grátur og kvein-
stafir er ekki sönn iðrun. Væn því þannig
varið, þá mundu t. d. flestir drykkjumenn öðl-
ast fyrirgefningu af sjálfu sér, því að flestir
þeirra gráta og vola aumkunarlega er þeir
hafa verið drukknir, og tjá hryggð sína vfir
þessari synd sinni, en eru svo að stuttum
tíma liðnum aftur fallnir í sömu óregluna.
Samviskubit er ekki sama og sönn iðrun. Ef
svo væri hefði Júdas strax hlotið fyrirgefn-
ingu, því að hann grét. Hann grét einkum
vegna þess, að hann varð fastur í gildru, varð
fórnardýr skrílsins og auðmýktur. Það er
heldur ekki iðrun að gera það eitt að segja
einhverjum frá syndum sínum. Katólskir
menn leggja mikið upp úr slíkum játningum
og hafa skipulagt skriftir eða syndajátningar.
Margur vesæll maður gerir þetta og honurn
finnst syndimar vera sér fyrirgefnar, ein-
göngu vegna þess, að hann hefur játað þær
fy'rir einhverjum manni. Þetta er ekki iðrun.
Hinn rómverski landstjóri sagði við Pál: „Þú
hafðir nærri því gertmigað kristnum manni,“
og sýnir þetta, að hinn mikli sannfæringar-
kraftur Páls hafði áhrif á liann, en engin frá-
sögn er til um frelsun lians. En hvemig öðl-
umst vér þá fyrirgefningu og hvað er sönn
iðrun, ef samvizkubit er það ekki og ekki
er nóg að játa syndir sínar eða samvizkubit
ri'rir einhverjum manni? Blátt áfram þannig,
að vér finnum til einlægrar hryggðar í hjört-
um voium vegna þcirrai syndar, sem vér höf-
um framið, náígumst síðan í auðmýkt Frels-
ara vorn og játum allt fyrir honum, hættum
þeirri synd, sem vér höfum verið ofurscldir
og hverfum síðan frá villu vorri og höldum
í gagnstæða átt við þá, er vér áður gengum.
*
Takið eftir því, að í Ritningarorðunum
sem vér vitnuðum til, er hvergi talað um
ófyrirgefanlega synd eða synd, sem fyrirgeri
að öllu sáluhjálp manna. Það er einnig nauð-
synlegt fyrir yður að vita, við hvern Drott-
inn erað tala í þessum Ritningarorðum. Auð-
sætt er, að hann er ekki að tala við kristna
menn. Það er staðreynd að sannkristnir menn
hafa hlotið eilíft líf að gjöf frá Guði, og þeim
er því ómögulegt að dfy'gja þá synd, sem
Guð mundi ekki fúslega fyrirgefa, ef hún
væri játuð í fullkominni einlægni fyrir
Drottni. Takið einnig eftir því, að Kristur
talar hér ekki um óskírlífi eða morð, svo
slæmar, sem þessar syndir þó eru, heldur
um lastmæli gegn Heilögum Anda. Mennim-
ir, sem guðlöstuðu og hinum tilvitnuðu Ritn-
ingarorðum er beint til, voru Farísear og
Saddusear. Með öðrum orðum: Gyðingar, og;
þá alveg sérstaklega kanaaniskir Gyðingar,
sem Kristur á öðrum stað kallaði „samkundu
Satans“. Það var þetta fólk, sem hann hafði
aldrei neitt gott um að segja vegna eðlis þess
og framkomu, hópurinn, sem var í andstöðu
við hann og fullur hleypidóma gegn lionum.
En þetta voru einnig mennirnir, sem vaklið
höfðu í stjómmálum, trúmálum og fjármál-
um á hans dögum. Mennirnir, sem að lokum:
krossfestu hann. Kristur var hér að tala til
þess hóps samtíðarmanna sinna, sem sá hann
gera hvert kraftaverkið öðru dásamlegra, en
vegna fégræðgi sinnar, hlevpidóma og trú-
arhræsni, sagði um þessi kraftaverk, að hann
gerði þau með fulltingi Belsebubs, djöfla-
höfðingjans.
Þess vegna sagði Drottinn, sem vissi alla
hluti, liðna sem ókomna, við þá, þegar hann
sá hvernig þeir brugðust við og hvemig liið
hrokafulla eðli þeirra braust út: Þér hafið
DAGRENNING 31