Dagrenning - 01.02.1952, Page 48

ing, að engin hefir þvílík verið frá upphafi
heims allt til þessa, né heldur mun verða.“
(Matth. 24, 21.)
Þessar hörmungar eru því myrkasta stund
í sögu mannkynsins. Gamalt máltæki segir:
„Dimmast er rétt fyrir dögun,“ og það sann-
ar einnig saga heimsins, því að um leið og
þessu tímabili lýkur með myrkustu stund
allra alda, rennur upp dýrðlegasta tímabil,
sem kornið hefur. Skozka skáldið Robert
Burns lýsir afbragðs vel hvílíkur regin mun-
ur er á núverandi ástandi, sem hin illu yfir-
ráð skapa, og því, sem verða nrun á hinni
dásamlegu öld, sem vér eigum í vændum.
Um nútíðina segir skáldið:
Ilarðúð manns við mann er böl,
múgum lýða sorg og kvöl.
En urn dýrðardaga hins nýja tíma, sem nú
er að nálgast, farast honum orð á þessa leið:
„Þrátt fyrir allt og þrátt fyrir allt
mun þetta verða um heimsból allt,
að maður manni bindist blítt
með bróðurhendi þrátt fyrir allt.“
(Stgr. Tliorst.)
Það kemur hvað eftir annað fyrir þar sem
Biblían talar um hina miklu hörmungatíð
heimsins, sem þessu tímabili Ijúki með, að
hún spáir um leið þeim dýrðartímum, sem á
eftir komi. Sumstaðar er hvorttveggja í sörnu
setningunni, eins og t. d. hjá Haggai (2, 7.),
þar sem Guð segir: „Ég mun hræra allar
þjóðir, svo að gersemar allra þjóða skulu
hingað koma ...“ Annars staðar kemur það
oft fyrir að eitt versið fjallar um hinar miklu
hörmungar, en hið næsta um dýrðarástand
það, sem hefjist strax á eftir .Sjá t. d. Zefania
(3, 8.): „Bíðið mín þess vegna, segir Drottinn,
þess dags, er ég rís upp sem vottur, því að
það er mitt ásett ráð, að safna saman þjóðum
og stefna sarnan konungsríkjum, til þess að
úthella yfir þá heift rninni, allri rninni brenn-
andi reiði, því að fyrir eldi vandlætingar
minnar skal allt landið verða eytt.“ En í
næsta versi er áframhaldið svona: „}á, þá mun
ég gefa þjóðunum nýjar hreinar varir, svo
að þær ákalli allar nafn Drottins, þjóni hon-
um einum.“ Einnig rekum við okkur oft á
það, að þegar talað er um hinar miklu hörm-
ungar í einhverjum kapitula Biblíunnar, þá
er í næsta kapitula á eftir sagt frá dýrð þeirr-
ar undraaldar, sem á eftir komi. Sem dæmi
um þetta má nefna Jesaja, 24. og 25. kapi-
tula. í 24. kap. segir svo: „Sjá, Drottinn tæm-
ir jörðina og eyðir hana, hann umhverfir
ásjónu hennar og tvístrar íbúurn hennar ...
jörðin viknar og fölnar, tignarmenni lýðsins
á jörðu blikna. Jörðin vanhelgast undir fót-
um þeirra, sem á henni búa . .. þess vegna
eyðir bölvan jörðunni og íbúar hennar gjalda,
þess vegna farast íbúar jarðarinnar af liita og
fáir menn verða eftir ... jörðin riðar og iðar,
jörðin skjögrar eins og drukkinn maður, hrist-
ist eins og smákofi, og misgjörð hennar
mun liggja þungt á henni, og hún fellur og
fær eigi risið upp aftur; og yfir hana mun
renna sá dagur, er Drottinn mun hegna her-
sveitum hæðanna á hæðum og konungum
jarðarinnar á jörðu (vers: 1., 3., 4., 5., 6., 19.,
20., 21). En í næsta kapitula stendur: „Og
hann mun afmá á þessu fjalli hulu þá, sem
hylur alla lýði, og þann hjúp, sem breiddur
er vfir allar þjóðir. Hann mun sigra dauð-
ann og afmá hann, og Drottinn Guð mun
þerra tárin af hverri ásjónu, og svívirðu lýðs
síns mun hann nema burt af jörð allri, því
að Drottinn hefur það talað. Á þeirn degi
mun sagt verða: Sjá þessi er vor Guð, vér
höfum beðið hans, og hann mun frelsa oss,
þessi er Drottinn, vér höfum beðið hans, og
vér munum gleðjast og fagna vfir hjálpræði
hans.“ (Vers 7.—9.)
En svo keniur einnig fyrir að heill kapituli
fjallar um hörmungar endalokanna, en næsti
42 DAGRENNING