Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.02.2015, Blaðsíða 48

„Ég er þreytt fyrstu dagana á eftir en það
er allt og sumt. Þetta hefur farið merkilega
vel í mig. Ég get gert allt sem ég gerði áður.
Ég fer út að ganga, í sund og hvaðeina.
Hreyfing er mjög mikilvæg til að koma blóð-
inu af stað. Ég er í veikindaleyfi í vinnunni
en hef verið að taka að mér eitt og eitt verk-
efni. Svo er ég dugleg að fara út og hitta
vini mína. Það á illa við mig að hanga heima
í aðgerðarleysi. Kiddi segir að ég sé alveg
vonlaus sjúklingur. Það þurfi ekkert að
hugsa um mig.“
Hún hlær.
Eftir brjóstnám er nýtt brjóst venjulega
byggt upp í sömu aðgerðinni. Í tilfelli Ing-
veldar var það á hinn bóginn ekki hægt
vegna þungunarinnar. Fyrir vikið er hún nú
„einbrystingur“, eins og hún kallar sig.
„Það er ekki svo mikið mál. Það er mun
meiri fötlun að missa handlegg eða fótlegg
en brjóst. Ég er ekki með neina komplexa
út af þessu. Ég hef alltaf kunnað ágætlega
við líkama minn og finnst hann ennþá fal-
legur.“
Lífið hefur lítið breyst
Ingveldur á möguleika á brjóstuppbyggingu
síðar en hefur ekki tekið afstöðu til þess
hvort hún komi til með að nýta sér það.
„Það er heilmikil aðgerð og ég veit ekki
hvort ég á að leggja það á mig. Annars er ég
ekkert að velta því fyrir mér núna. Krabba-
meinsmeðferðin og óléttan hafa algjöran for-
gang. Við sjáum til seinna.“
Skurðurinn er orðinn hluti af Ingveldi.
Hún skammast sín alls ekki fyrir hann og
hefur til dæmis verið dugleg að fara í með-
göngusund. Ingveldur viðurkennir að tals-
vert sé horft á hana í steypibaðinu og þykir
það alls ekki óþægilegt. „Fólk spyr, mest
með augunum, og mér þykir það allt í lagi.
Sjálf er ég mjög forvitin um annað fólk og
skil vel að annað fólk sé forvitið um mig.
Mér finnst alls ekkert erfitt að ræða þetta
við ókunnuga, hafi þeir á annað borð áhuga
á því.“
Á heildina litið segir Ingveldur krabba-
meinið hafa hingað til breytt lífi sínu lítið –
og mun minna en hún átti von á. „Þetta hef-
ur gengið mjög vel, enn sem komið er. Á
þessari stundu veit ég ekki hvað verður.
Kannski tekur harkalegri meðferð við eftir
fæðinguna. Það verður metið þegar þar að
kemur. Ég treysti læknunum mínum full-
komlega og leyfi þeim að ráða ferðinni. Þeir
segja hlutina eins og þeir eru og þannig vil
ég hafa það. Ég hef fengið framúrskarandi
þjónustu á Landspítalanum. Þar vinnur frá-
bært fólk.“
Stuðningsumhverfið er almennt mjög gott
hér á landi, að sögn Ingveldar. Auk vina og
vandamanna hefur hún verið dugleg að
sækja styrk til Ljóssins, endurhæfingar
krabbameinsgreindra. Mætir þar að jafnaði á
fundi tvisvar í viku. Annars vegar hjá hópi
nýgreindra kvenna á öllum aldri og hins veg-
ar hjá krabbameinsgreindum á aldursbilinu
30 til 45 ára en þar er fólk af báðum kynj-
um. „Þetta er frábær félagsskapur og svo
dýrmætt að geta deilt reynslu sinni með
fólki sem er í sömu sporum og maður sjálf-
ur. Þarna getur maður rætt málin á eðlileg-
um og afslöppuðum nótum. Þetta er svolítið
eins og að ræða við vinnufélagana um vinn-
una. Kraftur, stuðningsfélag fyrir ungt fólk
með krabbamein og aðstandendur, er líka að
vinna mjög gott starf, að ekki sé talað um
Krabbameinsfélag Íslands.“
Verkefni en ekki styrjöld
Ingveldur segir viðhorfið skipta miklu máli í
veikindum sem þessum. „Ég vil halda áfram
að lifa lífinu, langaði aldrei að verða sjúk-
lingur. Oft er talað um að fólk sé að berjast
við krabbamein en ég lít ekki á þetta sem
styrjöld. Bara verkefni, eins og svo margt
annað sem við stöndum frammi fyrir í lífinu.
Veikindi eru partur af lífinu. Mörgum sem
greinast með krabbamein finnst lífið eflaust
vera á móti sér og spyrja: Af hverju ég? Það
hef ég aldrei gert. Ég spyr frekar: Af hverju
ekki ég? Þetta fer á einhvern veg. Það er al-
veg ljóst. Fari þetta með mann í gröfina
verður bara svo að vera.“
Annars kveðst Ingveldur ekki hugsa um
dauðann. „Dauðinn er partur af lífinu og fer
ekkert framhjá mér frekar en öðrum. Sumir
deyja fyrir aldur fram og ég gæti alveg verið
ein af þeim eins og hver annar. Enginn má
sköpum renna, sjáðu bara samstarfsfélaga
okkar, Egil Ólafsson, sem lagðist til svefns
fyrir skemmstu og vaknaði ekki aftur, 52 ára
gamall.“
Hún þagnar.
Ekki hrædd við dauðann
„Nei, ég er ekki hrædd við dauðann. Flestir
sem greinast með krabbamein læknast, aðrir
deyja. Í mínu tilviki eru læknarnir bjartsýnir
á að tekist hafi að skera meinið burt og að
það hafi ekki dreift sér frekar. Þetta mun
tíminn leiða í ljós.“
Hér er mælt af miklu æðruleysi.
„Já, ætli það ekki. Ég hef alltaf verið
æðrulaus manneskja. Mitt lífsviðhorf mót-
aðist líklega af því að alast upp í sveit. Sem
lítil stelpa horfði ég á lífið verða til, sá
tuddana fara upp á kýrnar og hrútana upp
á ærnar. Ég kynntist líka dauðanum, tók á
móti dauðum lömbum og kálfum og sá oft
um að grafa dauð dýr, stundum með mikilli
viðhöfn. Við systkinin smíðuðum krossa á
grafirnar, lögðum blómvendi á þær og
sungum sálma. Maður hefur afskaplega lítið
um þessa hluti að segja, þetta er gangur
lífsins. Ég hef alltaf verið með fæturna á
jörðinni og á erfitt með að venjast því að
fólk tipli á tánum í kringum mig. Ég skil
vel þegar fólk segir: „Vina mín, það er mik-
ið á þig lagt!“ En það er algjör óþarfi. Ég
vorkenni mér ekki sjálf og vil ekki að aðrir
geri það.“
* Nei, ég er ekkihrædd viðdauðann. Flestir sem
greinast með krabba-
mein læknast, aðrir
deyja. Í mínu tilviki
eru læknarnir bjart-
sýnir á að tekist hafi
að skera meinið burt
og að það hafi ekki
dreift sér frekar.
Þetta mun tíminn
leiða í ljós.
Viðtal
48 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22.2. 2015