Morgunblaðið - 19.03.2015, Side 27

sem hann var búinn reyndist hon-
um lífið erfitt hin síðari ár. Hann
náði ekki að nýta hæfileika sína
til gæfuríks lífs. Hann er nú kom-
inn á annað tilverustig þar sem
honum á vonandi eftir að líða bet-
ur. Þegar ég hugsa til baka birt-
ast margar nokkuð skýrar mynd-
ir af honum en sú skýrasta nú er
af honum barnungum með ljósa
lokka og brún augu í fallegu
matrósafötunum sínum. Vonandi
fær hann nú að byrja upp á nýtt
frá þeim tíma og fær þá að verða
þeirrar gæfu aðnjótandi sem
hvert barn á skilið, að eiga gæfu-
ríkt líf framundan.
Nonni eignaðist á ævi sinni
tvær yndislegar og fallegar dæt-
ur. Þær Diljá Hebu og Úrsúlu
Ósk. Hann var þeim góður eftir
bestu getu. Ég óska þeim alls
hins besta í lífinu og finn til með
þeim vegna föðurmissisins.
Ég sakna mikið þess góða
bróður sem ég átti. En nú er
hann kannski orðinn eins og eng-
ill á ný með ljósa lokka í matr-
ósafötum og bjarta framtíð á nýju
tilverustigi með mömmu og
pabba.
Mikið væri það gott.
En ég er samt dapur.
Hjörtur.
Ég var tíu ára þegar Nonni
bróðir fæddist, yngstur af okkur
sjö systkinum. Ég man hvað
mamma var glöð og stolt þegar
hún kom heim með hann af fæð-
ingardeildinni og hampaði hon-
um framan í Veigu nágranna- og
vinkonu sína og sagði „Maður er
ekki fátækur þegar maður á
svona“. Hann var komin í heim-
inn, Jón Gíslason, alnafni Jóns
afa á Hofi í Svarfaðardal og þá
var hægt að loka hringnum,
strákar í báða enda og 5 dætur á
milli. Geri aðrir betur.
Það varð okkar hlutverk,
systranna, að gæta Nonna, þegar
hann var lítill. Það gerðum við
með glöðu geði, Nonni var afar
fallegt barn, svo fallegt og bros-
hýrt að við vorum iðulega stopp-
aðar úti á götu með hann í kerr-
unni af fólki sem langaði að
kjassa hann. Ekki gengum við
svo framhjá Borgarsölunni að
Ína sem þar vann kallaði ekki í
okkur og gæfi okkur ís bara af því
að Nonni var svo sætur. Eitt af
okkar verkum var einnig að
svæfa Nonna, það hefur gengið
misvel því eitthvert skiptið samdi
ég þessa vísu og reyndi að syngja
hann í svefn:
Nonni litli er syfjaður,
en getur ekki sofnað.
Hesturinn er klyfjaður,
en getur ekki klofnað.
Pabbi sagði að þetta væri góð
vögguvísa og það gladdi mig.
Þetta voru góðir dagar. En sex
árum eftir að mamma kom svo
glöð heim með Nonna dó hún eft-
ir erfið veikindi. Við það breyttist
allt.
Mikið hefði ég viljað að lífið
færi mýkri höndum um Nonna
okkar en raun varð á og gefið
honum sterkari bein til að fóta sig
á. „Það er svo margt gott í honum
Nonna mínum,“ sagði Stóra
Sossa afasystir alltaf eftir að
halla fór undan fæti hjá honum.
Þar hafði hún rétt fyrir sér,
Nonni var mikil gæðasál sem
vildi öllum vel en það eru því mið-
ur oft þær sem kikna þegar á
reynir.
Mig langar svo að enda þessi
orð á betri kveðskap en vöggu-
vísunni minni.
Það var eitt kvöld að mér heyrðist hálf-
vegis barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu
skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti
mér svarið:
Hér kvaddi Lífið sér dyra, og nú er það
farið.
(Jón Helgason.)
Hvíl í friði, kæri bróðir.
María Gísladóttir.
Jón mágur minn er búinn að
kveðja okkur, langt um aldur
fram. Hann hefði orðið fimmtug-
ur í apríl. Ég vildi óska þess að
örlög hans yrðu svo mörgum víti
til varnaðar.
Yndislegur og góður drengur
sem við hjónin áttum svo margar
góðar stundir með. Gaman er að
minnast spilakvölda sem á sínum
tíma voru nokkuð tíð og tekið í
Hornafjarðarmanna, kana og
fleira. Þá var líka mikið spjallað
og glímt við lífsgátuna. Svarið við
henni kom auðvitað ekki, en sam-
ræðurnar voru skemmtilegar og
oft farið með kveðskap af ýmsu
tagi.
Þó þessar ljóðlínur Vilhjálms
Vilhjálmssonar séu ortar til ungs
drengs finnst mér þær eiga við á
þessari stundu. Þær lýsa nokkuð
vel þeim tilfinningum sem ég ber
í brjósti til hans Nonna míns.
Óðum steðjar að sá dagur,
afmælið þitt kemur senn.
Lítill drengur, ljós og fagur
lífsins skilning öðlast senn.
Vildi ég að alltaf yrðir
við áhyggjurnar laus sem nú
en allt fer hér á eina veginn:
Í átt til foldar mjakast þú.
Hvíl í friði, elsku Nonni minn.
Helga.
„It’s your quiet heart and your
silence/As your teardrops stain
my sheets./Let’s take a trip thro-
ugh the wires./Your dream is
gone you are free.“ (Kent)
Sumardagur 1994 eða 5.
Akraborgin og ferðinni er heit-
ið á Staðarfellshátíð.
Sakleysi og áhyggjuleysi,
húmor og frelsi.
Í loftinu liggja fyrirheit um
bjarta framtíð og marga góða
sumardaga.
Svo hitti ég þig aftur mörgum,
mörgum árum seinna.
Þú varst þá búinn að heyja erf-
iða baráttu við Bakkus bölkon-
ung. Bakkus sem svo margir
dýrka í andvaraleysi. Bakkus
sem svíkur alltaf. Við settum á
nokkur stefnumót og ég fékk að
kynnast þér betur. Kjarnanum
sem geymdi persónuleikann
þinn.
Áhugasamari og betri kokk en
þig hef ég tæplega hitt um dag-
ana. Þú töfraðir fram dýrindis
rétti og gafst þér góðan tíma til
að fá bestu mögulegu niðurstöðu.
Húmorinn algjörlega einstak-
ur. Hlæja og bulla var þér eig-
inlegt. Þú gast sett hina drama-
tískustu atburði í svo spaugilegt
ljós að það var ekkert hægt að
gera annað en að hlæja.
Þú samdir ljóð í bundnu og
óbundnu máli og hafðir greini-
lega mikla hæfileika þar. Þekktir
orðin og kunnir að fara með þau,
snúa þeim á hvolf og sóttir á djúp
mið.
Þú deildir með mér hluta af
sögunni þinni sem var erfið. Áföll
og sorgir í barnæsku en á þinn
einstaka hátt hófst þú þig yfir
þyngslin með húmor. Þó var
greinilega að á stundum sótti
þetta á. Sorgin þín.
Það var eitt sem þú gast aldrei
hlegið að, það var þegar Arsenal
gekk ekki vel. Þá varstu þungur
og þegjandi. Svo skildu leiðir og
ég hef hitt þig örfáum sinnum
undanfarin ár. Síðast sá ég þig
fyrir nokkrum dögum þar sem þú
gekkst einn úti á Granda, í um-
hverfi sem ég get séð þig fyrir
mér ungan, frjálsan og hraustan
mann að búa þig til sjóferðar. Ég
sá þig tilsýndar og sá að af þér
var dregið. Það flaug til mín að þú
ættir ekki langt eftir. Værir um
að bil að fara að legga upp í þína
hinstu för og hugboðið var rétt.
Nokkrum dögum seinna varstu
allur.
Fólk er mikilvægt.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér.
Hvíldu í friði og guð blessi
minningu þína.
Ég votta dætrum þínum,
systkinum og öðrum aðstandend-
um samúð.
Þín vinkona,
Laufey.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MARS 2015
✝ Magnea Magn-úsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 21.
september 1932.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 9. mars
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinsína
Jónsdóttir, f. 12.
mars 1900, d. 21.
september 1932, og
Magnús Guðmundur Guðbjarts-
son, f. 17. mars 1899, d. 14. júní
1976. Systkini Magneu eru:
Kristberg Magnússon, f. 20.
mars 1927, d. 2003. Móðir Krist-
bergs og fyrsta eiginkona Magn-
úsar var Kristbjörg Sveinbjörns-
dóttir, f. 1903, d. 1927.
Eiginkona Kristbergs er Ragna
Ágústsdóttir, f. 11. apríl 1928.
Þór Gylfason, f. 1974, Egill Örn,
f. 14. ágúst 1979, d. 9. okt. 1979,
og Helga Björg, f. 1983.
5. september 1952 giftist
Magnea Guðna Ólafssyni, f. 8.
okt. 1924, d. 1. okt. 2011. For-
eldrar hans voru Valgerður
Anna Guðnadóttir, f. 1893, d.
1960, og Ólafur Jóhannsson, f.
1888, d. 1928. Bróðir Guðna var
Páll Ólafsson, f. 1922, d. 2003.
Eiginkona Páls er Ásgerður
Jakobsdóttir, f. 1926. Þeirra
synir eru Ólafur, f. 1953, og
Gunnar, f. 1957. Fóstursonur
Magneu og Guðna er Jakob Þór
Haraldsson, f. 14. nóv. 1962.
Sonur hans og Sigrúnar Birg-
isdóttur er Birgir Sveinn, f. 6.
apríl 1991.
Magnea stundaði nám í Versl-
unarskóla Íslands og í Hús-
mæðraskólanum á Laugarvatni
1951-1952. Hún starfaði við ýmis
verslunarstörf en lengst starfaði
hún á vistheimilinu Tjaldanesi.
Útför Magneu fer fram frá
Lágafellskirkju í dag, 19. mars
2015, kl. 12. Jarðsett verður í
Mosfellskirkjugarði.
Þeirra börn eru El-
ísabet María, f.
1953, Halldóra, f.
1954, og Magnús
Guðbjartur, f. 1957.
Elísabet Sigríður
Magnúsdóttir, f. 30.
ágúst 1940. Móðir
Elísabetar og
þriðja eiginkona
Magnúsar var Sig-
ríður Guðrún Ben-
ónýsdóttir, f. 1915,
d. 2005. Eiginmaður Elísabetar
var Eysteinn Sigurðsson, f.
1939. Dætur þeirra eru Sigríður
Erla, f. 1967, og Þóra Björk, f.
1975. Gylfi Þór Magnússon, f.
20. desember 1942, d. 1998,
Gylfi og Elísabet voru sam-
mæðra. Eiginkona hans var Sig-
ríður Dóra Jóhannsdóttir, f.
1948. Þeirra börn eru Magnús
Ég mun ávallt minnast með ást
og hlýhug Neu og Guðna, í þessu
lífi og því næsta. Þegar ég var 4
ára þá tóku þau mig í fóstur og
gerðu allt sem í þeirra valdi stóð
til að láta mér líða vel. Sú hlýja
mótaði mann og þau sáu til þess
að ég gat stundað allar þær
íþróttir sem ég vildi í æsku, enda
hafði Nea verið mikið í hlaupum
fyrir KR á sínum yngri árum. Ég
var sendur í sunnudagaskóla til
að læra um „kærleika Guðs og
hans lífsspeki“. Ég og Nea trúum
bæði á Guð og líf eftir þetta líf,
það sem við köllum sumarlandið
góða. Þessi umhyggja og kærleik-
ur sem þau innrættu manni sást
sérstaklega vel í störfum Magneu
uppi á Tjaldanesi. Henni þótti svo
vænt um alla skjólstæðingana þar
og ég veit það var gagnkvæmt. Á
jólum elskaði hún og Guðni að
gleðja ættingja og vini, á slíkum
hátíðisstundum kom vel í ljós
góðmennska þeirra og hlýja í
garð ættingja. Flestum barna-
börnunum fannst þau eiga ávallt
auka afa og ömmu í þeim. Guð
leggur vissulega á okkur öll
furðulegar byrðar og mér fannst
mjög ósanngjarnt mörg þau veik-
indi sem á Neu voru lögð gegnum
tíðina. Ég vona innilega að í
næsta lífi fái Nea að upplifa meiri
meðbyr og betri heilsu.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.
Nea og Guðni eru af kynslóð
fólks sem er heilsteypt, heiðar-
legt, kærleiksríkt og traustvekj-
andi í öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Þau áttu mikið af vinum,
en fallegasta vináttan fannst mér
ávallt í kringum þau ferðalög sem
Nea og Guðni fóru innanlands
með Kjartani og Margréti og svo
með Rögnu og Kristberg, bróður
Neu. Ekki má heldur gleyma
hversu mikla áherslu Nea lagði á
að ég færi í háskólanám og þau
studdu vel við bakið á mér tengt
minni menntun.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem enginn tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá,
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
(G.Ö.)
Ég verð einnig að koma inn á
hversu mikill dýravinur hún Nea
var. Fuglarnir sóttu í garðinn og
þann mat sem Nea ítrekað bauð
þeim upp á. Það voru svo ófáir
kettirnir sem komu ítrekað í mat í
garðinn þeirra í Lágholti og ófáar
ánægjustundir tengdar köttun-
um Tobba og Tobbu. Að vera
dýravinur segir mikið um þá ein-
staklinga sem hlúa að velferð
dýra. Nea elskaði að láta gott af
sér leiða, alls staðar þar sem hún
gat komið því við!
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Nea og Guðni, ykkar er
og verður alltaf sárt saknað!
Takk fyrir allar þær frábæru
samverustundir sem ég upplifði
með ykkur, og ég bið góðan Guð
um að styrkja ættingja og ástvini
ykkar í þeirri sorg sem við nú öll
upplifum við fráfall Neu. Megi
góðar vættir vaka yfir ykkar vel-
ferð og velferð ættingja á þessum
sorgartímum. Ég kveð þig með
hlýhug og ástarkveðju. Hvíl í
friði, elsku Nea mín – blessuð sé
minning góðrar konu.
Jakob Þór Haraldsson.
Í minningarorðum þessum
langar okkur að minnast Magneu
Magnúsdóttur eða Neu frænku
eins og við kölluðum hana alltaf
en hún lést mánudaginn 9. mars
sl. Hún var mikið skyld okkur,
hálfsystir pabba og hún og
mamma voru systradætur, það er
varla hægt að hafa tengslin meiri.
Guðni var skólafélagi pabba og
vinur úr vélskólanum. Þau og for-
eldrar okkar voru því mikil vin-
ahjón og samgangurinn oft mikill.
Nea á alveg sérstakan sess í
hjarta okkar, sess sem varð til
þegar við vorum lítil börn en Nea
var okkur alltaf einstaklega góð.
Hún var því uppáhaldsfrænka
okkar.
Nea var alltaf einstaklega kát
og skemmtileg enda eigum við
engar minningar um hana öðru-
vísi en bjartar og kátar. Fyrstu
minningarnar eru frá Nökkva-
vogi, svo Háaleitisbrautinni og
svo síðast úr Mosfellsbænum.
Þessar minningar eru flestar
tengdar veislum sem hún og
Guðni héldu. Þau höfðu gaman að
því að halda veislur og Nea var
snillingur í eldhúsinu. Þegar við
krakkarnir áttum að fara í heim-
sókn til Neu og Guðna þá var
mikill spenningur í okkur því við
vissum að það yrði gaman. Nea
alltaf svo góð við okkur og Guðni
svo duglegur að sprella með okk-
ur. Það skemmdi svo ekki fyrir að
fá fullt af útlensku gotti sem
Guðni hafði keypti í siglingum
sínum erlendis. Sérstaklega eru
minnisstæð nokkur gamlárskvöld
á Háaleitisbrautinni. Þessi kvöld
voru ævintýri því Guðni átti alltaf
skotelda og kínverja sem ekki var
nú auðvelt að fá á þeim tíma.
Nea og Guðni eignuðust ekki
börn sem var þeim þungbært en
þau tóku Jakob Þór Haraldsson
að sér sem fósturson.
Nea var mikill dýravinur og
voru þar kettir í sérstöku uppá-
haldi hjá henni, enda var lengst af
köttur á heimilinu. Hétu þeir ým-
ist Tobba eða Tobbi, síðasti Tobb-
inn var sérstaklega eftirminnileg-
ur enda var hann sérlega stór og
vel alinn. Það var því mikil sorg
þegar þau fluttu í Hlaðhamra og
gátu ekki tekið Tobba með. Þegar
þau bjuggu í Lágholtinu var Nea
einnig dugleg að gefa villiköttun-
um að éta og alltaf með skál með
mat í úti í garði og inni í þvotta-
húsi. Hún hafði mjög gaman af
því að fylgjast með þeim.
Nea vann ýmis störf um ævina.
Fyrri partinn voru það mest
verslunarstörf en síðustu starfs-
árin vann hún í Tjaldanesi sem
var vistheimili fyrir fatlaða menn.
Sú vinna gaf henni mikið og henni
þótti mjög vænt um drengina sína
enda skein umhyggjan úr andliti
hennar þegar hún talaði um þá.
Síðustu árin bjuggu Nea og
Guðni í þjónustuíbúð við Hlað-
hamra. Þar leið þeim vel og
kynntust mörgu góðu fólki. Sér-
staklega ber að nefna þau Eyvind
og Sigurínu. Þegar heilsu Neu og
Guðna tók að hraka voru þau
hjónin sérstaklega umhyggjusöm
og hjálpleg. Erum við þeim mjög
þakklát fyrir það.
Nú er komið að leiðarlokum,
Nea og Guðni bæði gengin á vit
feðra sinna en hjá okkur systk-
inunum sitja bara góðar og ljúfar
minningar um þau heiðurshjón
sem alla tíð reyndust okkur vel.
Elísabet, Halldóra og
Magnús Kristbergsbörn.
Til minningar um Magneu
Magnúsdóttur, frænku mína og
nöfnu, langar mig til að skrifa
nokkur orð. Hún Nea frænka,
eins og við kölluðum hana, var
einstök. Það var alltaf toppurinn
að fara í heimsókn til Neu og
Guðna í Lágholtið. Húsið þeirra í
Lágholtinu var eins og höll fyrir
forvitna krakka og endalaust
hægt að leika sér í feluleik. Nea
og Guðni bjuggu alltaf í Mos-
fellsbæ eftir að ég fæddist og
tengdist sá bær við heimsóknir til
þeirra. Það var bara farið í Mosó í
heimsókn til Neu og Guðna og í
hvert sinn sem ég keyri í gegnum
bæinn vakna upp ótal góðar
minningar úr Lágholtinu.
Nea var alltaf mikill dýravinur.
Hún spurði alltaf hvað væri að
frétta af kisu eða voffa og gleymdi
aldrei að biðja mann um að
klappa þeim fallega frá sér. Í
Lágholtinu var hún fræg meðal
kattanna í hverfinu enda var hún
alltaf með fullan matardall handa
þeim sem þeir gátu gætt sér á
þegar þeim hentaði. Sjálf áttu
Nea og Guðni marga ketti í gegn-
um ævina, ýmist Tobba eða
Tobbu. Seinasti Tobbinn var eini
kötturinn sem ég man eftir og er
erfitt að gleyma honum. Hann
var stór, mikill og yfirvegaður og
hreyfði sig hægt yfir en var
snöggur að láta sig hverfa þegar
honum fannst vera komið nóg.
Því miður gátu þau ekki tekið
hann með sér í Hlaðhamrana og
var mikil sorg að sjá á eftir hon-
um. Ég á margar góðar minning-
ar með Neu frænku í Dýragarð-
inum í Slakka þar sem ófáum
mínútum var eytt í að klappa
kettlingunum en þaðan höfðu þau
einmitt fengið hann Tobba sinn.
Að alast upp í kringum svona
mikinn dýravin er ómetanlegt og
kenndi mér svo margt. Ég er ekki
frá því að dýraunnandinn í mér
komi beint frá henni Neu.
Elsku Nea, takk fyrir allar
ógleymanlegu stundirnar, ég
geymi þær í hjarta mínu. Mikið er
gott að hugsa til þess að þið Guðni
séuð aftur sameinuð, eflaust með
kisurnar ykkar líka.
Þín frænka og nafna,
Magnea Magnúsdóttir.
Kær vinkona Magnea Magnús-
dóttir er fallin frá. Þegar hugsað
er til baka yfir farinn veg er
margs að minnast. Vinátta okkar
hjóna við Magneu og Guðna eig-
inmann hennar endurnýjaðist
þegar við hjónin fluttum til
Reykjavíkur, nokkrum árum fyr-
ir gos. Þegar Guðni, eiginmaður
Magneu, hætti til sjós, fórum við
hjónin að ferðast með þeim um
landið og inn á hálendið að sum-
arlagi. Fórum við allmargar slík-
ar ferðir og höfðum mikla ánægju
af. Við undirbjuggum ferðirnar
okkar vel, karlarnir sáu um að allt
væri í lagi með bílinn og konurnar
sáum um nestið. Eitt sinn þegar
átti að fara að elda kvöldmatinn
kom í ljós að ekkert vatn hafði
verið tekið með í ferðina. Nóg var
af kaffi með í ferðinni svo pulsu-
pakkinn fór í plastinu ofan í sjóð-
heitt kaffið í pottinum og voru
þær eldaðar þannig. Þær brögð-
uðust ágætlega og var hent gam-
an að þessu næstu daga.
Magnea var góður félagi, glöð
og brosmild og gott var að ferðast
með þeim hjónum. Eftir að þau
fluttu úr Lágholtinu fór heilsu
Guðna að hraka og minna varð
um lengri ferðir. Síðasta ferðin
okkar var til Eyja að rifja upp
gamla tíma og minningar, skoða
nýja hraunið og breytinguna sem
hafði orðið á eyjunni okkar eftir
gos.
Magnea og Guðni áttu fallegan
garð við húsið sitt og nutu þess að
vinna í honum. Blóm, kartöflur og
annað grænmeti óx vel, rifsberin
þroskuðust og rabarbarinn
spratt. Allt var þetta nýtt til
heimilisins. Magnea var lista-
kokkur og hafði hún gaman af að
búa til góðan mat og bjóða til sín
gestum. Það var alltaf mjög
ánægjulegt að heimsækja þau
hjónin sem voru gestrisin með af-
brigðum. Á aðventunni bökuðum
við saman laufabrauð og naut hún
þess að færa vinum og kunningj-
um þann glaðning fyrir jólin.
Magnea naut þess að gefa og
gleðja aðra.
Magnea hafði mikla ánægju af
dýrum og þá sérstaklega fuglum
og köttum. Hún gleymdi ekki að
fóðra smáfuglana á veturna og
kattamaturinn var ekki sparaður
því ævinlega var köttur á heim-
ilinu, ýmist Tobbi eða Tobba eftir
atvikum. Einn Tobbinn eignaðist
kærustu sem honum fannst hann
verða að kynna fyrir Magneu og
Guðna og var þá kærastan kett-
lingafull. Hann kom svo aftur
með hana í heimsókn þegar kett-
lingarnir voru fæddir og fengu þá
Magnea og Guðni að sjá afkvæm-
in.
Þessi litla saga af Tobba sýnir
hvaða hug kötturinn bar til þeirra
og það atlæti sem þau sýndu
þessum vinum sínum. Magnea
bar með sér hlýju sem allir fundu,
sem henni kynntust og hún bar
mikla virðingu fyrir öllu lífi.
Síðustu starfsár sín vann hún á
Tjaldanesi í Mosfellsdal, þar sem
rekið var heimili fyrir fatlaða
drengi. Henni þótti ákaflega
vænt um þessa vini sína og naut
þess að starfa í þeirra þágu.
Að lokum viljum við þakka
Magneu fyrir vináttu og tryggð
til margra ára og óskum henni
guðsblessunar.
Margrét og Kjartan.
Magnea S.
Magnúsdóttir