Morgunblaðið - 19.03.2015, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MARS 2015
✝ Ósk Axels-dóttir fæddist í
Kópavogi 20. nóv-
ember 1954 og lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 12. mars
2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Axel
Helgason, f. 12.
apríl 1913, d. 17.
júlí 1959, og Sonja
B. Helgason, f. 16.
nóvember 1918, d. 13. júlí 2010.
Systkini Óskar: 1) Ingibjörg, f.
23.11. 1944, d. 29.11. 1944; 2)
Helgi Þór, f. 4.7. 1946, 3) Erla
Björk, f. 12.4. 1948, 4) Anna
Björg, f. 23.3. 1953, d. 6.9. 1953.
Ósk giftist Sigurjóni Sigurðs-
syni, f. 17.6. 1947, 6. september
1975. Börn þeirra: 1) Lárus Axel,
f. 1976, kvæntur Katrínu Gúst-
afsdóttur, 2) drengur, f.d. 19.
apríl 1987, 3) Bjarki, f. 1988, í
sambúð með Guðrúnu Hilmars-
dóttur. Dóttir Sigurjóns er:
Ágústa Jóhanna, f. 4.12. 1969 í
sambúð með Helga Guðlaugs-
syni. Barnabörn Óskar og Sigur-
jóns: a) Anton Bjarni, b) Sindri
Snær, c) Sonja Lára, d) Eyrún
um, þegar heilsan leyfði. Ósk
starfaði og var stjórnandi við
fjölskyldufyrirtækið Nesti
(brauðstofa) í Austurveri um
nokkurra ára skeið. Hún nam
sjúkraþjálfun við Háskóla Ís-
lands 1980-1984, sótti ýmis nám-
skeið í sjúkraþjálfun innanlands
og utan, sem mörg tengdust
hennar sérhæfingu innan fagsins
sem var sjúkraþjálfun tengd
meðgöngu og fæðingu, meðferð
við grindargliðnun og grindar-
botnsþjálfun. Var hún einn af
fyrstu sjúkraþjálfurunum sem
sérhæfðu sig í þeirri meðferð.
Hún var í mörg ár með námskeið
í foreldrafræðslu við Heilsugæsl-
una í Kópavogi, hélt námskeið og
fyrirlestra fyrir sjúkraþjálfara
og ljósmæður, skrifaði greinar í
blöð, kom að útgáfu fyrsta
fræðslubæklingsins um grindar-
los og þýddi bækling um grind-
arbotnsþjálfun. Vann einnig mik-
ið að sjúkraþjálfun aldraðra. Var
stundakennari við Háskóla Ís-
lands frá 1992-1999. Vann á
kvennadeild Landspítalans við
Hringbraut 1984-1987 og við
Hrafnistu Hafnarfirði frá 1997/8
og þar til hún lét af störfum
vegna veikinda.
Útför Óskar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 19. mars
2015, kl. 13.
Ósk, e) Guðlaug
Embla, f) Kolviður
Gísli, g) Hrafnkatla
Ýma, h) Ágúst
Freyr, i) Freyja Ósk
og j) Hlynur Axel.
Ósk og Sigurjón
hófu búskap sinn í
Furugrund 60 í
Kópavogi, fluttust
síðar að Álfhólsvegi
69, en sl. fimm ár
hafa þau búið í
Lundi 3, Kópavogi. Sl. fimm
mánuði dvaldi hún á Hrafnistu í
Boðaþingi. Þau byggðu sumar-
bústað í fjölskyldulandinu Sel-
mörk við Selvatn sem þau nefndu
Sældarsel. Þar áttu þau margar
af sínum bestu stundum við leik
og störf. Þau hjón fetuðu í fót-
spor foreldra Óskar og stunduðu
skógrækt af kappi á sælureitnum
sínum. Jafnframt voru þau fugla-
aðdáendur miklir, fóðruðu og
fylgdust með fuglalífinu þegar
þau dvöldu í sumarbústaðnum.
Þar hafði Ósk vinnuhús (Ömmu-
kot) sem Sigurjón byggði fyrir
hana eftir að hún veiktist af
parkinsonsjúkdómnum. Þar
vann hún að mósaíkverkum sín-
Elsku fallega amma mín.
Ég er ekki enn búin að átta mig
á því að þú sért farin frá
mér … þótt þú sért farin ertu
ávallt í hjarta mínu, þetta er sárt
en ég veit að þú ert komin á betri
stað, þar sem þér líður vel.
Þú varst svo yndisleg í alla
staði, það var svo gott að koma til
þín, hvar sem þú varst. Ég gat
alltaf komið og talað við þig um
hvað sem var … Allar okkar góðu
minningar, þá sérstaklega góðu
sjúkrasögurnar okkar sem við
hjálpuðum hvor annarri í gegn-
um, þegar við tíndum blóm uppi í
sumó og gerðum fallega vendi,
þegar við skrifuðum jólakortin
saman og allar þær góðu stundir
sem við spjölluðum saman og þú
kenndir mér öll þessi skrítnu ís-
lensku orð sem þú sagðir mér að
leggja á minnið. Ég mun halda
áfram að baka brauðbollurnar og
mun kenna börnunum mínum og
barnabörnum eins og þú kenndir
mér. Ég mun ávallt hugsa til þín
þegar ég fæ mér súrmjólk með
púðursykri, bönunum, rúsínum og
cheeriosi sem við fengum okkur
alltaf saman þegar ég var yngri.
Takk fyrir allan þennan tíma
sem við áttum saman, hann var
ómetanlegur. Ég vona að þér líði
vel og sért komin á þann stað með
ástvinum þínum sem gengnir eru.
Þú varst og ert mín fyrirmynd í
svo mörgu.
Ég mun passa afa og sjá til
þess að hann fari í hreina skyrtu.
Ég elska þig ávallt.
Þín
Sonja Lára.
Hún systir mín kom í þennan
heim, fyrir rúmum sextíu árum, í
rauða húsinu okkar við Kársnes-
brautina. Hún færði birtu og gleði
til okkar, brotinnar fjölskyldu
sem árinu áður hafði misst Önnu
Björgu af slysförum. Geislar vetr-
arsólarinnar sem fylgdu henni
voru bjartir og rötuðu inn í hjörtu
foreldra minna og okkar systkin-
anna. Það var aldrei spurning
hvað þessi sæta stelpa ætti að
heita. Ósk, hún var óskin okkar.
Þegar hún komst á legg og árin
liðu, þurftum við bróðir minn að
passa hana, öllum stundum að
okkur fannst. Við kölluðum það að
vera með hana „í eftirdragi“.
Pössunin tók á sig nýja mynd og
varð ábyrgðarmeiri þegar hún
var orðin fimm ára. Þá lést faðir
okkar af slysförum. Móðir okkar
stóð eftir, með þrjú börn og ný-
stofnað fyrirtæki. Ósk saknaði
þess mikið að hafa ekki kynnst
föður sínum. Árin liðu og fyrr en
varir er hún ekki lengur „í eft-
irdragi“. Hún var komin út í lífið,
fylgin sér og dugleg. Kláraði sitt
nám í MH og lærði sjúkraþjálfun
við HÍ. Ósk var viðkvæm í eðli
sínu, góður sjúkraþjálfari og vildi
allt fyrir alla gera. Hún þurfti allt-
af vera að. Á blíðviðrisdögum í
sumarbústaðnum lagði hún mig
oft á pallinn og nuddaði mjaðmir
og bak. Ég mat þetta mikils en
hefði líka verið glöð með það að
hún sæti bara og spjallaði og nyti
stundarinnar. Að loknu nuddinu á
pallinum átti ég að koma og sjá
nýja uppeldisreitinn hennar, nýja
stíginn og þegar ég kvaddi og vildi
hún að ég tæki með mér fulla fötu
af grávíðisgræðlingum. Ég af-
þakkaði þá, en hún bauðst til að
koma og setja þá niður fyrir mig.
Ósk greindist með parkinsonsjúk-
dóminn fyrir 14 árum. Nú hófst
stöðug leit, ásamt læknum, hvern-
ig haga mætti lífinu við þessar
breyttu aðstæður. Hún vissi
hvernig þetta líklega færi stig fyr-
ir stig. Stundum fannst mér hún
vita of mikið. Hún hélt skilmerki-
lega skrá um líðan sína. Ég vildi
að hún slappaði af og leyfði lífinu
að koma til sín. Hún hlustaði, and-
mælti ekki en hélt áfram við
„verkefnið“. Þetta var hennar líf
og hún svo sannarlega kláraði það
með reisn. Hún fluttist á Hrafn-
istu í Boðþingi í október sl. Hún
vissi að hverju stefndi. Hún
minntist á mömmu og pabba og
systurnar okkar tvær sem höfðu
farið svo ungar og son hennar og
Sigurjóns sem hún hafði fætt and-
vana. Hún hafði mikið að hugsa og
skipuleggja á andvökunóttum. Ég
vil þakka öllum þeim starfsmönn-
um sem önnuðust hana. Eigin-
maður Óskar, studdi hana öllum
stundum og hjálpaði henni við
„verkefnið“, það var ekki auðvelt.
Hugurinn bar hana áfram, þrátt
fyrir skerta líkamlega getu. Þeg-
ar ég lýsti áhyggjum mínum,
brosti hún bara í stríðni. Fjöl-
skyldan öll stóð sem klettur við
bakið á henni, þótt oft gæti verið
erfitt að finna taktinn í þessum
tryllta dansi sjúkdómsins. Barna-
börnin öll sýndu henni mikla
hlýju. Ég þakka systur minni fyr-
ir allar góðu stundirnar og sum-
arkvöldin á heiðinni þegar reynt
var að ráða fram úr gátum lífsins.
Far þú í friði. Þú varst hetja,
elsku vina mín.
Ég held ég þiggi grávíðinn.
Erla B. Axelsdóttir.
Þá er hún farin elskuleg
frænka mín. Ég veit í hjarta mínu
að hún hefur ekki farið langt, hún
er þarna rétt fyrir handan, í para-
dís. Við munum hittast þar síðar í
einhverri óskilgreindri vídd, tíma
og rúmi. Sumarbústaðarland
stórfjölskyldunnar var okkar
paradís á jörðu og þar áttum við
öll okkar bestu minningar, allt frá
æsku minni til fullorðinsára. Þau
hjón, Ósk og Sigurjón, fylgdust
mjög áhugasöm með mínum
framkvæmdum í mýrinni og fann
ég ætíð fyrir stuðningi þeirra og
hlýhug í minn garð. Ósk sinnti af
natni ræktun sinni. Stundum var
áhuginn og ákafinn meiri en lík-
amleg geta leyfði nú síðustu ár og
því urðu byltur nokkuð margar
innan um greni og grjót.
Elja og kraftur voru hennar
aðalsmerki. Hún fékk að reyna
margt um ævina eins og ótíma-
bæran föðurmissi, barnamissi og
greiningu á erfiðum sjúkdómi fyr-
ir fimmtugt. Hún stóð samt sem
klettur fram á síðasta dag í orðs-
ins fyllstu merkingu. Kom sér í
blöðin með baráttumál og hélt að
lokum flotta sýningu á mósaík-
verkum sínum. Að sýningu lok-
inni veiktist hún og dó innan fárra
daga. Þetta kallar maður að
kveðja með stæl.
Sigurjón stóð á aðdáunarverð-
an hátt á bak við konu sína í veik-
indum hennar. Hann á mikið hrós
og þakklæti skilið. Ósk hefði dáið
mun fyrr, og þá úr leiðindum,
hefði hún ekki komist í alla bíl-
túrana, búðarferðirnar og heim-
sóknirnar sem Sigurjón var alltaf
til í að skutla henni í.
Ég kveð Ósk móðursystur
mína með virðingu og þökk fyrir
allar þær stundir sem við áttum
saman. Hún vildi mér og okkur
systrum ætíð hið besta og tjáði
okkur væntumþykju sína í orðum
og gjörðum. Lengi lifi minningin
um Ósk.
Sonja.
„Veistu“ sagði Ósk við skjól-
stæðing sinn og benti á mig. „Hún
er fædd í torfbæ norður í landi og
gekk í farskóla. Merkilegt hvað
hefur ræst úr henni,“ bætti hún
við en þetta upphaf lífsgöngu
minnar fannst henni alltaf mjög
forvitnilegt.
Aðstæður og umhverfi sem við
tvær fæddumst inn í og ólumst
upp við voru eins ólík og dagur og
nótt. Borgarbarnið og sveita-
stúlkan. Sama gilti um okkur
tvær. Við vorum ólíkar jafnt ytra
sem innra. En við urðum vinir.
Vinir og nánir samstarfsfélagar í
yfir tuttugu ár. Fyrst á LSH við
Hringbraut. Svo á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Frá ráðningu okkar
þar var gengið í svítu Péturs Sig-
urðssonar heitins sem þá var for-
stjóri heimilisins. Og auðvitað var
skálað í sérríi.
Verkefni okkar á Hrafnistu var
að byggja upp frá grunni og koma
á skipulagðri endurhæfingu/
sjúkraþjálfun fyrir íbúa heimilis
og nágrennis. Þú naust þín í þessu
hlutverki. Skipulagshæfileikar
þínir, dugnaður og kraftur fóru
ekki framhjá neinum. Ég sé þig
fyrir mér, sitjandi í litla gler-
búrinu með símtólið klemmt á
milli vinstra eyra og axlar að búa
til stundaskrár, setja upp með-
ferðaráætlanir og skipuleggja í
þaula hið nýja starf. Öllu haldið til
haga með marglitum, misstórum
klemmum. Við veittum einnig
sjúkraþjálfun á göngudeild. Þar
sinntir þú þínu sérstaka áhuga-
sviði sem var sjúkraþjálfun barns-
hafandi kvenna. Þú varst stolt af
starfsheiti þínu og sinntir skjól-
stæðingum þínum af stakri fag-
mennsku og umhyggju. Þegar
vægi hjólastóla jókst, þá fórum við
saman á setráðstefnu til Stokk-
hólms. Þar nutum við lífsins, lærð-
um margt, drukkum hvítvín og þú
naust þess að tala sænsku.
Þú varst listamaður af Guðs
náð. Hendurnar á þér, þessar
þykku hendur og traustbyggðu
fingur. Sannkallaðar töfrahendur.
Úr ótrúlegasta efnivið framkall-
aðir þú listaverk. Saumaðir,
prjónaðir, eldaðir, bakaðir og
gróðursettir tré og blóm. Nátt-
úruunnandi sem fóðraðir bæði
fugla og mýs í sumarbústaðnum.
Síðustu ár bjóstu til listaverk úr
mósaík, m.a. einkar fallega lampa.
Einn slíkur prýðir nú móttöku
sjúkraþjálfunarinnar á Hrafnistu
og ber minningu þinni fagurt
vitni. Annar gleður auga mitt
hvern dag á heimili mínu.
Þú varst afar traustur vinur.
Þú stóðst við hlið mér á stórum
stundum í lífi mínu og fjölskyldu
minnar. Þú varst svaramaður
minn við brúðkaup okkar Jörgens
og færðir okkur einstaklega fal-
legan hringapúða, hannaðan og
saumaðan af þér. Þar blandaðir
þú listilega saman fánalitum okk-
ar hjónanna, þeim íslensku og
sænsku en sjálf varst þú að hluta
til sænsk. Börnum okkar færðir
þú fagra, handunna hluti þegar
þau fæddust og varst, ásamt Sig-
urjóni, góður gestur við ferming-
ar og útskriftir.
Við ætluðum að eldast saman á
Hrafnistu. En enginn ræður sín-
um næturstað og nú ertu farin.
Kæra Ósk. Hafðu hjartans þökk
fyrir allt og allt.
Starfsfólk endurhæfingar-
deildar Hrafnistu Hafnarfirði
vottar fjölskyldu þinni einlæga
samúð sína, þakkar þér samfylgd-
ina og færir þér sínu hinstu
kveðju.
Hvíl í friði.
Bryndís Fanný
Guðmundsdóttir.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason.)
Þetta vorum við vinkonurnar
illilega minntar á þegar kær vin-
kona okkar, Ósk, lést eftir stutta
sjúkrahúslegu sl. fimmtudag.
Viku áður áttum við okkar síðustu
samverustund þegar við hittumst
í morgunkaffi hjá Ósk. Þar var
mikið hlegið og borðað eins og
okkur Betri konum er lagið og
jafnframt lögð drög að næstu ferð
okkar sem átti að vera menning-
arferð á Hönnunarmars en sú
ferð verður farin seinna. Við
kynntumst haustið 1980 þegar við
hófum nám í sjúkraþjálfun við
Háskóla Íslands. Við náðum strax
vel saman og kölluðum okkur
Betri konur.
Það sem kemur fyrst upp í hug-
ann er við minnumst góðrar vin-
konu er trygglyndi, heiðarleiki,
ákveðni og hlýja. Frjótt hug-
myndaflug og framtakssemi. Hún
hafði gott skopskyn þótt okkur
þætti hún á stundum fara heldur
leynt með það. Þegar við hinar
tókum bakföll af hlátri brosti Ósk
gjarnan út í annað, jafnvel bæði ef
okkur tókst vel upp.
Fjöldi minninga kemur upp í
hugann þegar við rifjum upp vin-
skap okkar í 30 ár. Tengjast
margar þeirra heimsóknum í
sumarbústað þeirra hjóna, Sæld-
arsel. Móttökurnar voru alltaf
höfðinglegar eins og þeirra hjóna
var von og vísa. Reglulega var far-
ið í gönguferðir um landareignina,
heilsað upp á hina ýmsu lundi þar
sem oftar en ekki leyndust góð-
gerðir undir steini. Einn lundur-
inn er í sérstöku uppáhaldi en þar
lét Ósk okkur gróðursetja litlar
tréhríslur undir sinni ströngu
leiðsögn. Hríslurnar fengu allar
sín nöfn en hafa dafnað misvel. Að
sjálfsögðu kallast staðurinn Betri
konu lundur.
Síðustu tíu árin reyndust
henni erfið þar sem hún greindist
með langvinnan sjúkdóm. Það
leiddi til þess að hún þurfti að láta
af störfum sem sjúkraþjálfari
rúmlega fimmtug. Það reyndist
henni erfið ákvörðun enda starfið
henni mjög dýrmætt.
Ósk var mikil fagmanneskja og
vel liðin af skjólstæðingum sínum
og samstarfsfólki. Hún hafði
brennandi áhuga á faginu alla tíð
og fylgdist vel með.
Hún gat nýtt þekkingu sína og
reynslu á sjúkdómnum í veikind-
unum og var oft skrefinu á undan
að leysa vandamálin áður en þau
komu upp. Skipt um húsnæði og
gerðar breytingar á sumarbú-
staðnum til að vera betur búin
undir það sem sjúkdómurinn gæti
leitt af sér. Hún gafst aldrei upp
og barðist fram á síðasta dag.
Hennar stoð og stytta var Sigur-
jón sem bar hana á höndum sér og
var kletturinn sem alltaf var til
staðar fyrir hana. Hann gerði
henni kleift að halda reisn sinni og
framkvæma flest það sem hana
langaði til.
Listrænir hæfileikar hennar
komu vel í ljós eftir að hún veikt-
ist og fór að búa til listaverk úr
mósaík. Hugmyndaflugið nýttist
vel í listsköpuninni og eru lista-
verk eftir hana víða að finna. Það
var yndislegt að fá að kynnast
konu eins og Ósk og fá að njóta
samveru við hana og hennar góðu
fjölskyldu. Hugur okkar er hjá
Sigurjóni, Axel, Bjarka, Hönnu
og fjölskyldum þeirra og vottum
við þeim okkar dýpstu samúð.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
kæra vinkona.
Betri konur,
Birna, Margrét,
Ragnheiður, Signý.
Kær vinkona hefur kvatt þetta
líf allt of snemma. Það eru að
verða 27 ár síðan við nokkrar
konur, sem höfðum eignast börn
á árinu 1988, mynduðum hóp sem
nefndur var brjóstahópurinn.
Þetta var að tilstuðlan Rannveig-
ar Sigurbjörnsdóttur hjúkrunar-
fræðings í Kópavogi. Hún var
með opið hús fyrir konur með
börn á brjósti. Það var af miklu
innsæi í mannleg samskipti sem
Rannveig valdi okkur fimm síðan
til að mynda saman sjálfshjálpar-
hóp. Við vorum nýbakaðar mæður
og hittumst heima hjá hver ann-
arri einu sinni í mánuði með börn-
in okkar. Mikil vinátta myndaðist
milli okkar og hefur sú vinátta
haldið alla tíð síðan. Ósk var
kraftmikil og víðsýn og sagði
skemmtilega frá, en hún hafði
ferðast víða og dvalið af og til í
Svíþjóð, en móðir hennar, Sonja,
átti ættir sínar í föðurætt að rekja
þangað. Ósk og Sigurjón eigin-
maður hennar áttu fyrir Axel áð-
ur en Bjarki fæddist 1988.
Ósk var sjúkraþjálfari að
mennt og starfaði lengi við end-
urhæfingu á Hrafnistu í Hafnar-
firði, auk þess sem hún meðhöndl-
aði konur með grindargliðnun og
sá um foreldrafræðslu fyrir verð-
andi foreldra. Margar mæður
óskuðu eftir aðstoð hennar við
fæðingar og mætti hún alltaf þeim
til aðstoðar. Hún var eftirsóttur
meðferðaraðili sem hlúði vel að
skjólstæðingum sínum. Sumar-
bústaðurinn við Selvatn var mikill
uppáhaldsstaður fjölskyldunnar
og Ósk naut sín við að gróðursetja
og hlúa að trjágróðrinum þar. Þar
áttum við vinkonurnar oft
ánægjulegar samverustundir.
Það var mikið áfall þegar Ósk
greindist með parkinson-sjúk-
dóminn (sem lagðist mjög þungt á
hana) og varð hún að hætta að
vinna sem sjúkraþjálfari. Ósk hóf
þá nýjan feril í að búa til fuglaböð,
blómavasa, ljósastæði o.fl. úr
mosaík sér til mikillar ánægju.
Einnig prjónaði hún og saumaði.
Hún hafði erft listamannsgenin
frá föður sínum, Axel Helgasyni,
sem lést þegar Ósk var lítil stelpa.
Við vorum síðast allar saman í
sextugsafmæli Óskar í nóvember
s.l. Þá var hún hrókur alls fagn-
aðar og gladdist með stórum hópi
vina og fjölskyldu. Við erum
þakklátar fyrir allar yndislegu
samverustundirnar og biðjum
góðan Guð að styrkja Sigurjón og
afkomendur um alla framtíð.
Guðrún Kristjana, Ingibjörg,
Kristín og Solveig Lára.
Ósk Axelsdóttir
Okkar ástkæra,
ANNA BJÖRG SVEINSDÓTTIR,
Valdastöðum,
Kjós,
verður jarðsungin frá Reynivallakirkju í Kjós
laugardaginn 21. mars kl. 14.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir
en þeim sem vildu minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag
Íslands.
.
Ólafur Helgi Ólafsson,
Þórdís Ólafsdóttir,
Ólafur Geir Ólafsson,
Sigrún Ólafsdóttir, Matti Kallio,
Eva Þórhildur Kallio,
Sveinn Jóhannsson, Geirlaug Sveinsdóttir,
Jóhann Sveinsson, Hafdís Guðmundsdóttir,
Bjarni Ágúst Sveinsson,
Ólafur Þór Ólafsson, Þórdís Ólafsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
UNNUR STEINUNN KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Bæ í Súgandafirði,
Hlíf II Ísafirði,
andaðist föstudaginn 13. mars á
Heilbrigðisstofnun Vestfjarða.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn 21. mars kl. 11.
Jarðsett verður í Staðarkirkjugarði.
.
Karl Guðmundsson, Ingibjörg Jónsdóttir,
Elín Guðmundsdóttir, Sigurbjörn Ragnarsson,
Þorleifur Guðmundsson, Díana Hermannsdóttir,
Hrönn Guðmundsdóttir, Ágúst Þórðarson,
Helga Guðmundsdóttir, Þorsteinn Svavarsson,
Sigurvin Magnússon
og aðrir aðstandendur.