Morgunblaðið - 19.03.2015, Blaðsíða 31

muna. Mörg síðari árin dvaldi
hún svo á hjúkrunarheimilum,
fyrst á Eir, en síðan mun lengur
á Hrafnistu við Boðaþing í
Kópavogi. Henni leið vel á báð-
um stöðum, varð sjaldan mis-
dægurt, var alltaf vel tilhöfð og
hélt reisn sinni og hlýju brosi til
loka. Minnið dapraðist hins veg-
ar smám saman og var að lokum
horfið að mestu. Lengst mundi
hún sönglög og texta.
Hún bar lof á starfsfólkið og
talaði um það sem vini sína.
Ítrekað varð ég vitni að því á
seinni árum hve starfsfólkið á
Hrafnistu mætti óskum hennar
með uppörvandi og hlýjum orð-
um, mýkt og öryggi í störfum og
vinsemd í fasi. Fyrir þetta leyfi
ég mér að flytja sérstakar þakk-
ir.
Dæturnar báðar sýndu henni
einstaka umhyggju og ræktar-
semi. Árum saman hygg ég að
þeir hafi verið fáir dagarnir sem
önnur hvor eða báðar væru ekki
komnar til þess að gleðja hana
og styrkja. Það eru margar ferð-
ir. Margir aðrir sýndu henni
einnig vináttu og ræktarsemi,
þótt ekki verði nefndir hér. Hún
virtist líka aldrei vera óánægð,
oftast glöð og sagði sér líða vel.
Lóa var trúuð kona og trú-
rækin. Hún var þátttakandi í
bænahópi fólks um árabil og hún
trúði afdráttarlaust á annað líf.
Hún treysti því að einhverjir
þeirra, sem farnir voru á undan
henni, myndu bíða sem vinir í
varpa handan við tjaldið mikla,
tilbúnir að taka á móti henni.
Þar voru fremstir í flokki for-
eldrar, eiginmaður og systkini.
Það hvarflaði stundum að mér
að hún hlakkaði til vistaskipt-
anna.
Við Helga sendum henni
kveðjur okkar úr fjarlægðinni
með þökk fyrir óteljandi gleði-
stundir. Við biðjum henni bless-
unar og fararheilla. Megi hún
dveljast í nýjum heimkynnum
ásamt vinum sínum í guðs friði.
Einlægar samúðarkveðjur frá
okkur Helgu til Theodóru og
Valgerðar og fjölskyldna þeirra.
Pálmi bróðir.
Lóa í Hvammi var fastur
punktur í tilveru okkar í upp-
vextinum, ásamt manni sínum
Reyni og dætrunum Dóru og
Völu. Mikill samgangur var á
milli bæjanna og hjálpuðust fjöl-
skyldurnar iðulega að við ýmis
bústörf. Það var alltaf tilbreyt-
ing á hversdagsleikanum að
hitta þau hvert sem erindið var.
Minnumst við þeirra samveru-
stunda með hlýju.
Lóa frænka var mjög trúuð
kona og vel gefin. Hún var glað-
lynd, hlý og söngelsk svo alltaf
var gaman að vera í návist henn-
ar. Lóa frænka var öruggt skjól
þeirra sem erfitt áttu og naut
Nína Margrét þess.
Eitt sinn er Jóhanna var ung
var hún yfir helgi í Hvammi, þá
voru allir drifnir niður í eldhús á
laugardagskvöldinu. Útvarpið
var opnað og gömludansamús-
íkin glumdi um allt eldhús og nú
átti að dansa. Ekki hafði barnið
lært neitt í þeirri iðn en þá var
snarlega gripið til kennsluhæfi-
leikanna og ekki hætt fyrr en
nokkur spor lærðust. Reynir sat
hjá og skellihló yfir öllu saman.
Þeirra tilvera var hefðbundin
tilvera fólks sem bjó í sveit og
deildi sorgum og gleði með vin-
um og nágrönnum. Það var oft
gaman að koma og heyra hvern-
ig lífið gekk í Vatnsdalnum.
Ekki talað illa um nokkurn
mann en atburðir og tíðafar
rædd. Lóa var mjög pólitísk og
var oft gaman að heyra í full-
orðna fólkinu ræða ýmisleg mál
á þeim vettvangi.
Í jólaboðunum var skemmti-
legt, mikið spilað, bæði bridge
hjá fullorðna fólkinu og vist hjá
okkur krökkunum. Ekki voru
veitingarnar skornar við nögl
frekar en fyrri daginn. Enda-
laust var Lóa á þönum upp og
niður stigana til að reiða fram
veitingar, bæði mat og tertur
sem ávallt voru bornar fram
með heitu súkkulaði og þeyttum
rjóma. Þau hjón voru með ein-
dæmum gestrisin.
Þau hjón voru sókndjörf í
spilunum og eins voru dæturnar.
Þá var oft hlegið að góðum út-
spilum og eigum við öll mynd af
Lóu skella sér á lær um leið og
hún hló dátt þegar vel var spil-
að. Samt gat brugðið á hina hlið-
ina þegar einhverjum varð á að
spila af sér. Slíkt stóð þó ekki
lengi yfir en atvikið kryddaði
spilamennskuna.
Við minnumst líka nýársdag-
anna þegar við fórum í jólaboðin
fram í Hvamm. Ferðin frameftir
tók þá um einn klukkutíma og
þótti ungviðinu í aftursætinu
leiðin löng í alls kyns veðráttu.
Móðir okkar tók sig þá til og
sagði okkur að telja steinana
hennar Lóu í skriðunni, sem við
og gerðum. Þeir eru ekki enn
fulltaldir. Ekki efuðumst við um
eitt augnablik að fossinn út með
fjallinu væri Lóufoss! Reyndar
hefur ekki heyrst nafn sem
hljómar réttara í okkar eyrum
enn í dag.
Að leiðarlokum viljum við
þakka fyrir þá miklu gæfu okkar
að hafa átt Lóu fyrir föðursyst-
ur. Eftirtektarvert var hversu
dætur hennar hlúðu vel að henni
þegar húmaði að kveldi í hennar
lífi. Fjölskyldur þeirra sýndu
henni ávallt mikla alúð og segir
það mikið um þá góðu heiman-
fylgju sem þær hafa haft með úr
foreldrahúsum.
Elsku Dóra, Grímur, Vala,
Gísli og dæturnar allar, innileg-
ar samúðarkveðjur.
Jón, Jóhanna, Nína Margrét
og fjölskyldur.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MARS 2015
✝ GuðmundurSteindórsson,
fyrrverandi lög-
regluþjónn á Sel-
fossi, fæddist á
Haugi í Gaulverja-
bæjarhreppi 26.
september 1941.
Hann lést á Ljós-
heimum, Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands, 9. mars
2015.
Hann var sonur hjónanna
Steindórs Gíslasonar, bónda á
Haugi, f. 22.6. 1912, d. 22.12.
1971, og Margrétar Elíasdóttur,
húsfreyju á Haugi, f. 25.5. 1914,
d. 14.12. 2003. Guðmundur var
einn af 9 börnum þeirra hjóna
og eru eftirlifandi systkin hans:
Hafsteinn, Magnús, Ester, Guð-
rún, Sigurður, Steindór, Gréta
og Gyða.
Eftirlifandi eiginkona Guð-
mundar er Gréta Svala Bjarna-
dóttir, fædd á Blönduósi 2.10.
eiginkona hans er Vildís Ósk
Harðardóttir. Guðmundur Grét-
ar, f. 1974, eiginkona hans er
Vilborg Halldórsdóttir. Alls
eiga Guðmundur og Svala 17
barnabörn og 12 barna-
barnabörn og það 13. er vænt-
anlegt í vor.
Guðmundur hóf störf hjá
Lögreglunni í Árnessýslu árið
1971 og útskrifaðist úr Lög-
regluskóla ríkisins 1976. Hann
starfaði lengst af sem lög-
regluþjónn. Einnig starfaði
hann við fiskvinnslu, sem sjó-
maður og við ýmis störf í slát-
urhúsi, enn fremur sem mjólk-
urbílstjóri, flutningabílstjóri,
vörubílstjóri, á byggingakrana
og á ýmsum vinnuvélum. Hann
sótti um launalaust leyfi í eitt ár
frá lögreglunni 1996 en snéri
ekki til þeirra starfa aftur. Síð-
ustu starfsárin frá 1997- 2001
var hann sjálfstætt starfandi
verktaki með vörubíl og gröfu.
Heilsubrestur Guðmundar varð
til þess að hann fluttist á hjúkr-
unarheimili Ljósheima í apríl
2014 eftir langvinn og erfið
veikindi.
Útför Guðmundar fer fram
frá Selfosskirkju í dag, 19. mars
2015, kl. 14.
1941, elst af 10
systkinum, dóttir
hjónanna Bjarna
Kristinssonar frá
Hofi í Vatnsdal, f.
28.4. 1915, d. 18.2.
1982, og Jónínu
Alexöndru Krist-
jánsdóttur frá
Blönduósi, f. 25.11.
1925, d. 30.5. 2011.
Guðmundur og
Svala giftu sig 26.
desember 1961 og bjuggu alla
tíð á Selfossi fyrir utan 15 mán-
uði í Reykjavík. Þau eignuðust
7 börn, hér talin í aldursröð:
Svandís, f. 1961. Sólrún Hrönn,
f. 1963, eiginmaður hennar er
Sigurjón Svanur Sigurjónsson.
Drengur, fæddur fyrirburi 1963
sem lést eftir nokkra klukku-
tíma. Gísli, f. 1965, eiginkona
hans er Sólveig Friðrikka Lúð-
víksdóttir. Bryndís, f. 1970,
unnusti hennar er Stefán Bjart-
ur Stefánsson. Steindór, f. 1971,
Það er mánudagsmorgunn, ég
á Hellisheiðinni. Síminn hringir,
mamma er á línunni. Kallið var
komið. Pabbi var farinn á vit
forfeðra sinna. Honum hafði
hrakað snögglega. Langri og
erfiðri veikindabaráttu var lokið.
Ferðin virtist endalaus til baka
á Selfoss og það voru þung spor
að ganga að rúminu þínu á Ljós-
heimum, elsku pabbi minn. Það
var svo skrítið að hugsa til þess
að nú munir þú ekki opna augun
og fara að gantast við okkur
meir eins og þú gerðir alltaf
þegar þú reifst þig upp eftir að
hafa verið slappur. Þarna hafðir
þú þurft að játa þig sigraðan.
Það var ólíkt þér. Þú varst bar-
áttumaður mikill og aldrei tilbú-
inn að láta undan fyrr enn í fulla
hnefana. Þannig man ég þig,
vildir finna lausnir á öllu. Þú
varst einstaklega góður maður,
vandvirkur, snyrtilegur, hjálp-
samur og vildir öllum vel. Áttir
til að láta þín mál bíða til að
hjálpa öðrum. Flestir minnast
þín líklega sem góðs vinar og
mikils ljúfmennis. Oft hef ég
heyrt skemmtilegar sögur af
þér úr löggunni og hvernig þú
leystir öll mál þannig að allir
skildu sáttir og kátir. Þú kenndi
mér margt og ég á þér margt að
þakka. Okkur börnunum þínum
vildir þú allt vel og gerðir þitt
besta til að hjálpa okkur og
varst líka vinur vina okkar. Er
við vorum börn var notalegt að
kúra hjá þér í hjónarúminu og
hlusta á þig lesa Ritsafn Jóns
Trausta og Íslendingasögurnar.
Röddin var róandi og við sofn-
uðum oftast fljótt. Í lok grunn-
skóla átti ég að skila kjörbók-
arritgerð. Í stað þess að lesa
bók bað ég þig að rifja létt upp
söguna um Önnu frá Stóru
Borg, bara á meðan við borð-
uðum. Svo var byrjað að skrifað
með penna á blað. Þú minntir
mig á að vanda skriftina, en það
var eitt af því sem þú dáðist að
hjá mér. Þér fannst ég skrifa vel
og fallega. Svo var ritgerðinni
skilað. Ég man hversu stolt við
vorum þegar einkunnin svo
kom, 9,5. Elsku pabbi minn, ég
gæti skrifað um þig og okkur
heila bók. Við vorum miklir vinir
og leituðum oft hvort til annars
með ýmislegt og áttum okkar
trúnaðarmál. Það var gaman að
spjalla við þig, dansa við þig,
syngja með þér og heyra þig
segja sögur. Bílferðir með þér
voru fullar af ýmsum fróðleik.
Það var líka gaman að spila við
þig og skildu stelpurnar mínar
ekki hvers vegna það var alls
ekki hægt að vinna afa í olsen
olsen. Þær minnast líka góðra
stunda með afa, sögunum af
hestunum, hvað þú varst fynd-
inn og spaugsamur, áhugasamur
að vita um gengi þeirra í skól-
anum, tónlistinni og íþróttunum.
Og það var alltaf tilhlökkun að
fá afa til að sitja hjá sér þegar
þær voru litlar, ef ég þurfti
pössun smástund og þeim fannst
notalegt að fá afa til sín. Þeim
fannst líka gott að koma heim til
afa og ömmu. Af þér eigum við
öll fallegar, ljúfar og góðar
minningar, elskulegur pabbi
minn. Fyrir alla aðstoð frá þér
er ég svo óendanlega þakklát,
fyrir allt sem þú hefur kennt
mér og okkur, fyrir vináttu þína,
dálæti þitt á okkur öllum og fyr-
ir það að vera sá sem þú varst.
Besti pabbi og afi í heimi. Minn-
ing þín lifir sem ljós í hjörtum
okkar. Kærleikskveðja,
Bryndís og fjölskylda.
Það er óraunverulegt að vera
að skrifa minningargrein um
þig, afi, þar sem maður var
hreinlega farinn að halda að þú
værir ófeigur. Ég horfði á
brjóstkassann á þér uppi á Ljós-
heimum eftir sorgarfréttirnar
og hugsaði með mér, „jæja
hættu nú að fíflast í okkur, afi,
og byrjaðu bara að anda!“ En
nei, þinn tími var greinilega
kominn. Það hefur vantað orðið
löggu í himnaríki sem notar
aldrei kylfuna og talar bara
menn til, og ef þeir hlýða ekki
skipunum þá bara rotar hann þá
með kylfunni.
Ég á sko sannarlega margar
góðar minningar með þér, afi,
og einhvern veginn tengjast þær
flestar vélum. Kraninn í Hrís-
holtinu, vörubíllinn og grafan,
heyvinnuvélarnar á Árbæ og all-
ar stundirnar með koppafeitina
og drifsköftin eru minningar
sem hlýja mér. Ég veit að þú
áttir einna mest samband við
mig af barnabörnunum og var
það eflaust af því að ég sýndi
þér alltaf svo mikla þolinmæði
og virðingu.
Mér er minnisstæðast þegar
þú hringdir í mig á laugardags-
morgni kl. 8.04 og spurðir hvort
ég vildi kíkja með þér í bíltúr.
Ég sagði að sjálfsögðu já. Ég
vissi ekki fyrr en við vorum
komnir norður fyrir Hvamms-
tanga í hlaðið á einhverjum
sveitabæ, því þarna var sko hey-
vagn sem þú fréttir af og þú
gætir örugglega fengið hann á
góðu verði! Við skoðuðum vagn-
inn í tvær mínútur og héldum
svo aftur heim á Selfoss með
stuttu stoppi í Baulu til að fá
okkur ástarpunga og diet app-
elsín (aldrei var rætt meira um
þennan heyvagn). Ég gæti skrif-
að alls konar uppákomur hérna
en langar bara að endingu að
þakka fyrir allar bústaðaferðirn-
ar og spilakvöldin sem Laufeyju
minni þótti nú ekki síður
skemmtileg. Takk fyrir allar
sögurnar. Ég er einnig þakk-
látur fyrir að stelpurnar mínar
hafi fengið að kynnst þér. Guð-
rún Telma veit að afi er núna
engillinn okkar. Takk fyrir allt,
elsku afi, og við munum passa
ömmu þangað til þið sameinist á
ný.
Þinn afastrákur,
Steindór.
Félagi minn í áratugi hefur
nú kvatt eftir langvarandi
heilsuleysi. Við Guðmundur vor-
um vinnufélagar í lögreglunni á
Selfossi í aldarfjórðung og átt-
um mjög gott samstarf og að-
stoðuðum hvor annan á marg-
víslegan hátt. Hann var hár og
þrekinn og gott að eiga hann sér
við hlið þegar menn gerðust
óþarflega æstir og kom til
handalögmála. Menn sem
þekktu Guðmund réðust ekki
gegn honum því þeir vissu að
hann var hraustur og sterkur og
komst hann af þeim sökum oft
hjá því að beita afli sínu. Ef þess
þurfti með tók hann hressilega á
og ólátabelgir komust fljótt að
því að betra var að gegna fyr-
irmælum hans á vettvangi.
Guðmundur var á yngri árum
knár glímumaður eins og bræð-
ur hans og margir frændur,
glímugenið var greinilega í ætt-
inni svo margir afburðaglímu-
menn voru þar. Nú standa til
boða svo margar íþróttagreinar
að íslenska glíman hefur orðið
útundan og er sjaldan nefnd
sem þjóðaríþrótt eftir að bolta-
leikirnir yfirtóku ungviðið og
margir unglingar horfa til þess
að geta orðið hálaunaðir at-
vinnuíþróttamenn hingað og
þangað úti í heimi. Þetta er
sjálfsagt þróun tímans sem við
er að búast. Vinir og samferða-
menn hverfa nú einn af öðrum
af vettvangi lífsins, það er enda
sú leið sem allra bíður og er oft
besta lausnin þegar heilsa og
þrek eru brostin. Við söknum
áranna sem við vorum í hringiðu
lífsins þegar beðið var með
óþreyju að takast á við næstu
verkefni. Nú verðum við að ylja
okkur við minningar frá liðnum
árum og þær rifjuðum við fé-
lagarnir oft upp þegar við hitt-
umst síðustu árin. Nú er okkar
samskiptum lokið og enginn veit
hvort eða hvenær við getum aft-
ur sest að spilum og hlegið að
tilverunni. Kærar þakkir fyrir
samveruna vinur minn. Fjöl-
skyldunni sendi ég samúðar-
kveðjur.
Hergeir Kristgeirsson.
Guðmundur
Steindórsson
alúð og samviskusemi. Hvort
heldur sem hún var að sinna
vinnu sinni sem hjúkrunarfræð-
ingur eða að sinna sínum
áhugamálum. Hún var góður
penni, það var alltaf tilhlökk-
unarefni að lesa jólakveðjuna
og afmæliskortin. Þar var ekki
kastað til hendinni frekar en í
öðru og síðustu ár var hún
einnig farin að setja kveðjurnar
í bundið mál.
Síðastliðin fjögur ár hafa
verið þér erfið og glíman við
erfiðan sjúkdóm ekki alltaf auð-
veld en þú barst harm þinn í
hljóði, barst þig alltaf vel og
kvartaðir aldrei. Það er stund-
um sagt að þeir deyja ungir
sem guðirnir elska mest. Ég vil
trúa því að þér sé ætlað mik-
ilvægt starf á öðrum tilveru-
stigum.
Þín verður sárt saknað af
litlu fjölskyldunni minni, eins
og þú átt stóran sess í hjarta
mínu, átt enn stærri sess í
hjarta móður minnar sem þú
sinntir af alúð og hlýju í gegn-
um árin. Ekki síðri sess áttu í
hjarta drengjanna minna. Eins
og sá eldri sagði svo oft á að-
fangadag þegar hann hafði opn-
að pakkana sína: „Ég fæ alltaf
flottasta pakkann frá Guðjónu
og Almari.“
Elsku Guðjóna, hafðu þökk
fyrir samfylgdina og megi góð-
ur guð leiða þig í ljósið þar sem
ég veit að þú átt góða heim-
komu meðal ástvina.
Elsku Almar, Kristín, Hrólf-
ur, Valgerður, Tanja og Edda
Saga, missir ykkar er mikill og
því vil ég og fjölskylda mín
votta ykkur okkar dýpstu sam-
úð og biðjum guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Hvíl í friði kæra frænka.
Guðrún Þórðardóttir.
Haustið 1979 hófst nýtt tíma-
bil í lífi okkar er við hófum nám
við Hjúkrunarskóla Íslands.
Þarna vorum við að stíga fyrstu
skrefin inn í fullorðinsárin. Í
okkar bekk var ung kona frá
Akranesi sem vakti fljótlega at-
hygli okkar fyrir þær sakir að
vera ætíð best lesin, vita meira
en stóð í kennslubókunum og
spyrja krefjandi spurninga.
Tíminn leið og við urðum vin-
konur. Gauja eins og hún var
alltaf kölluð bjó á heimavistinni
í miðri viku en fór heim um
helgar til Kristínar dóttur sinn-
ar. Hún tók því ekki mikinn
þátt í skemmtanalífinu með
okkur en við notuðum tímann í
miðri viku fyrir spjall og kaffi-
húsaferðir. Umræðurnar snér-
ust um heilbrigðismál, stöðu
kvenna og bækurnar sem við
lásum. Marilyn French og Fay
Weldon voru í miklu uppáhaldi
og endalaus uppspretta um-
ræðna. Gauja hafði ætíð mikið
til málanna að leggja með sinni
leiftrandi greind, spaugilegu og
stundum kaldhæðnu athuga-
semdum. Þessar stundir eru
baðaðar ljóma þess að vera
ungur og finnast allir vegir fær-
ir. Við vorum sterkar og sjálf-
stæðar konur.
Að útskrift lokinni fórum við
í ferðalag til Portó Ríkó. Þar
lifðum við miklu munaðarlífi.
Fyrir utan að skoða regnskóg-
ana og annað markvert sem þar
var að finna eyddum við tím-
anum í spjall við sundlaugar-
bakkann og drukkum Pina co-
lada í öll mál enda einstakur
hollustudrykkur. Gauja var
ætíð fremur varfærin og lagði
okkur hinum lífsreglurnar um
hvað við mættum og hvað ekki í
þessu ókunna landi. Hún fylgd-
ist vel með öllum, sá til þess að
enginn væri einn á ferð ef hún
mögulega fékk einhverju ráðið.
Sjálf gat hún laumað sér út ein
en það var auðvitað ekki það
sama.
Þegar heim var komið réð
Gauja sig í vinnu við sjúkra-
húsið á Akranesi, þar voru
hennar rætur og þar vildi hún
vera. Við reyndum á stundum
að lokka hana til Reykjavíkur,
ekki bara til að njóta návistar
við hana heldur því okkur
fannst að hún ætti að vera þar
sem fleiri möguleikar gæfust,
þessi kona sem var svona flug-
greind og hefði getað tekið sér
fyrir hendur hvað sem var í líf-
inu og náð langt. Nei, það kom
aldrei til greina. Bæði sjúkling-
ar og samstarfsfólk hennar áttu
því láni að fagna að þetta var
hennar staður. Á Skaganum
kynntist hún Almari eiginmanni
sínum sem einnig átti sínar
rætur þar en það hentaði Gauju
einmitt svo vel. Gauja eignaðist
einstaklega góðan mann sem
hún talaði alltaf svo fallega um.
Eftir því sem árin liðu urðu
samverustundirnar stopulli.
Fyrir síðustu jól heimsóttum
við hana á Skagann. Gauja
hafði dregið fram myndaalbúm
frá því við vorum ungar. Við
ræddum gamla tíma og skóla-
systur okkar en Gauja vissi um
þær allar þrátt fyrir að vera
ekki á Facebook. Það var mikið
hlegið, þetta var dýrmæt stund.
Gauja vissi að það var komið að
leiðarlokum, hún tók því með
miklu æðruleysi. Skömmu fyrir
andlát hennar heimsóttum við
hana á Sjúkrahúsið á Akranesi
þar sem hún hafði starfað alla
sína tíð. Á meðan við dvöldum
þar var stöðugur straumur
fólks sem leit inn hjá henni.
Þetta var fyrrverandi sam-
starfsfólk hennar og þar ríkti
mikil hlýja og virðing. Það er
komið að leiðarlokum, allt allt
of snemma.
Við vottum Almari, Kristínu
og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð.
Erna og Rut.
 Fleiri minningargreinar
um Salóme Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
 Fleiri minningargreinar
um Guðjónu Kristjáns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
 Fleiri minningargreinar
um Guðmund Stein-
dórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.