Reykjalundur - 01.06.1962, Qupperneq 10

Kristnes, Kópavogshælið á sínum tíma o.fl.
vitnar um, og berklalöggjöfin hafði þá verið
í gildi um langt árabil. — Allt þetta vitnar
um stórbrotið átak smáþjóðar, afrek sem
seint verða fullþökkuð.
Eitt skorti þó á, að þetta mikla átak
þjóðarinnar kæmi að þeim notum, sem vonir
stóðu til. Enn varð fjöldi manna að flytjast
vanburða af berklahælinu svo að segja beint
á eyrina eða togarann. Enn lágu þung spor
frá vinnustaðnum eða úr fásinni utangarðs-
lífsins á berklahælið aftur, í hringferðina,
sem stefndi að einum endi, þeim óæskileg-
asta. Oll berklahæli voru yfirfull, og biðröð-
in úti fyrir knúði á um útskrifun sjúklinga
á frumstigi afturbatans.
Hér var mikill þjóðarvoði á ferð, bæði
heilsufarslega og þjóðhagslega séð. Einn al-
varlegasti þáttur þessa þjóðarvanda var þó
e.t.v. fólginn í hinu andlega og hugmynda-
lega skipbroti í fylgd hvítadauðans á þessum
árum, ef svo mætti segja. Það var ekki ein-
ungis trúleysi almennings á framtíð sjúkl-
ingsins, sem hér kom til; ekki aðeins tilfinn-
ing hans sjálfs fyrir því að almenningur
óttaðist hann og vantreysti því að hann
gæti nokkurn tíma orðið maður með mönn-
um — ef til vill var það fremst af öllu hælis-
umhverfið sjálft, er smám saman olli mestu
um að lama sjálfsvitund hans og lífstrú. —
í augum velflestra var berklahælið strand-
staður allra góðra æskudrauma. Sker í brim-
garðinum.
Góð aðhlynning, alger hvíld, góðir læknar
o.s.frv., allt var þetta fyrir hendi, en kom
þó hvergi nærri að tilætluðum notum. Þetta
átti sínar orsakir.
Útskrifun af berklahæli í þá tíð jafngilti
oft og tíðum hreinni og beinni úthýsingu
eins og hún gat ömurlegust verið í geymd
þjóðsögunnar, og orðið „útskrifun“ hljóm-
aði í eyrum viðkomenda á hælum eins og
orðtakið fræga í allri sinni kaldhæðni:
„komdu aftur, ef þú viHist“. — Hið breiða
djúp, sem staðfest var milli hins starfandi
lífs og hælisvistarinnar, jók mjög á vanmátt-
artilfinningu og einstæðingskennd sjúklings-
ins.
Við hinir eldri SIBS-menn munum það
vel, að skoðun ýmissa sérfræðinga í heil-
brigðismálum var sú, að hælissjúklingum
bæri að forðast allt verklegs eðlis, því starfið
væri einkamál hinna hraustu og að hlutverk
berklasjúklingsins væri það að vera á hæli
og stunda sinn „haframjölsgraut“.
Ekkert er ósigurstranglegra ungum manni
Frá járnsmiðaverkstrrOinu
að Reykjalundi. Vistmaður
að smiða skáiastól.
8
Reykjalundur