Reykjalundur - 01.06.1962, Qupperneq 45

ÞaS getur vel verið, að bræður mínir fari
alls ekki til þeirra. En gömlu hjónin bíða og
bíða og koma svo að lokum til okkar og
segja: „Takið okkur að ykkur, Kusjka!“ Ein-
hvern veginn er það svo, að foreldrarnir vilja
hel'zt vera hjá yngstu börnunum.“
„Þá förum við þangað saman,“ stakk kon-
an upp á. „Ef við förum bæði, tekst okkur
áreiðanlega að koma þeim fyrir hjá Awdej
eða Nikolai...“
Skömmu síðar hélt gleðin innreið sína í
kofa Stefáns Drobyschs. Synirnir þrír komu
allir með konur sínar. Þau litu út eins og á
myndunum: Falleg andlit, hraust og vel á
sig komin.
„Hvað sagði ég ekki, gamla mín?“ sagði
Stefán hróðugur. „Þau koma, sagði ég. Og
nú eru þau komin ..!“
Gamla konan gat naumast greint andlitin
á börnunum sínum, svo var sjónin farin að
daprast. Og tárin gerðu henni erfiðar um
vik. En það voru þægileg tár, gleðitár .. .
All't það bezta, sem til var í kotinu, var
borið fram. Menn fengu sér glas og skáluðu.
Stefáni Drobysch fannst hann hafa yngzt
um meira en tíu ár. Hann talaði án afláts,
gerði að gamni sínu og klappaði á krafta-
legar axlir sona sinna með breiðum höndun-
um, sem þó höfðu séð sinn fífil fegri.
En synirnir voru ekki sérlega glaðlegir.
Þeir horfðu óþolinmóðir hver á annan og
biðu einhvers og var órótt. . .
„Jæja, pabbi, við erum komnir! Eigum
við þá ekki að tala um nýja verustaðinn ...“
Stefán stanzaði í miðri setningu, minnt-
ist skyndilega einhvers og varð enn glaðari:
„Þið, elsku börnin mín! Þið, fálkarnir mín-
ir. Fyrirgefið mér gömulum bragðaref þetta
litla grín. Okkur hefur aldrei dottið í hug
að selja kofann okkar og flytja í burtu. Okk-
ur langar einfaldlega að sjá ykkur öll saman
og spjalla við ykkur.
Eg einsetti mér að lokka ykkur hingað með
smá brellu. Þá kæmu börnin okkar, fálkarn-
ir okkar, fljúgandi og bæru okkur á vængj-
um sínum í nýju hreiðrin. Nú, og sú varð
líka raunin á ...“
Stefán var svo hrærður, að tárin tóku að
streyma niður kinnar hans.
Reykjalundur
Gleðin gagntók synina líka. Breitt bros
færðist yfir andlit þeirra. Þeir urðu skraf-
hreifir og fóru að hlæja ...
„Og af hverju skylduð þið ekki flytja til
okkar?“ sagði Nikolai og gat ekki stillt sig.
„Flytjið bara til okkar ...“
Awdej greip fram í fyrir Nikolai: „Það
fer ekki sem bezt um þau hjá þér: „Fjögur
börn og auk þess ... Flytjið heldur til okk-
ar...“
Kusjma gat heldur ekki setið á sér. „Hald-
ið þið kannske, að þið mynduð kunna við
ykkur í bænum? Nei, komið heldur til mín
á ráðstjórnarbúið ...“
„Látið ekki svona, börnin mín! Svo sann-
arlega þurfum við ekki að flytja. Og hvers
vegna skyldum við vera að því?
Nú voru aðeins gleðinnar börn í þessu
koti.
Hver og einn var glaður á sína vísu. Svo
margvísleg eru tilefni mannlegrar gleði.
Michassj Michailowitsch Penkrat.