Húnavaka - 01.05.1966, Qupperneq 46

44
HÚNAVAKA
Morguninn eftir, þegar Sigurlaug sagði frá undirganginum um
nóttina og hve illa sér hefði gengið að vekja Sigþrúði Hannesdóttur
og Jóhannes vinnumann, gat Rannveig þess, er svaf framrni í dyra-
loftinu, að einnig hún hefði vaknað um nóttina við umgang niðri
og þar næst, að komið hefði verið upp stigann og gengið að meðala-
hillu Hannesar. Þóttist hún þá vita, að Pétur Ólafsson væri kominn
heim og kom í hug að fara ofan og standa honum fyrir beina. Þegar
hún kom ofan og vildi líta út til að vita hvað Pétri leið var bæjar-
hurðin lokuð og maðurinn ókominn. Sneri hún þá aftur til her-
bergis síns og varð þá einskis vör.
Þetta hvort tveggja þótti kynlegt og var margt um það rætt, en
af því engin fékkst skýringin, féll talið niður. Ekki höfðu aðrir á
heimilinu orðið nokkurs varir.
Eins og segir í upphafi fórust þeir nafnar í Blöndu. Um fund
líkanna og tilgátur manna um hvernig slysið hafi að höndum borið
er frásögn Jónasar Ulugasonar ýtarlegust. Verður henni því fylgt hér:
Morguninn eftir þá út var komið í Ytra-Tungukoti sáust hestar
þeirra nafna nreð hnökkum í svokölluðum Hestavígshólma í Blöndu,
en þeir sáust hvergi. Bjóst bóndinn, sem þar bjó, Magnús Björnsson,
við, að slys mundi hafa orðið. Sendi hann son sinn fram að Skeggs-
stöðum til Sigurðar Sigurðssonar og lét segja honum frá. Brá Sig-
urður fljótt við og fékk menn með sér. Riðu þeir á slysstaðinn og
athuguðu með hverjum hætti líklegt væri hvernig slysið hefði að
borið. Sem vonlegt var sáust ekki nein óræk merki. Hannes í Ljóts-
hólum var með tvo hesta, teymdi annan berbakaðan. Slóðin eftir þá
sást út í ána, og var af henni hægt að sjá, að þeir höfðu riðið hvor á
eftir öðrum. Þá sást, að hinum megin höfðu tveir hestar komið sam-
hliða upp úr ánni, en einn nokkru neðar. Enn fremur sást slóð eftir
stígvélaðan mann, sem hafði snúizt lítið eitt í sandinum, en svo
riðið út í aftur. Þá lá og hestaslóð upp úr ánni miklu neðar. Af þess-
um verksummerkjum var það dregið, að Hannes Björnsson mundi
hafa riðið á undan og ekki orðið var við er nafni hans steyptist af
hestinum, en svo farið af baki og litazt um, þegar kom vestur fyrir
kvíslina og þá eitthvað séð til Hannesar á Fjósum. Hannes Björns-
son mun þá hafa stokkið á bak berbakaða hestinum, sem bæði var
stilltari og meiri orkuhestur og riðið út í til að reyna að ná í frænda
sinn. Hann hafi svo að lokum sjálfur farið af hestinum og drukknað.
Það sást gjörla á hestunum, hve djúp áin hafði verið. Hnakkhestarn-