Húnavaka - 01.05.1966, Qupperneq 68

HÚNAVAKA
GG
arsvík með mannskap til að sækja fisk, er hann hafði keypt. Far-
kostur þeirra var áttæringur keyptur sunnan úr Garði. Hann var
hið bezta skip og ágætur siglari og því gangmikill. Er þeir koniu út
í Nes var sunnan strekkingur. Voru þeir þar um nóttina, nema Carl
Berndsen, hann reið út í Hafnir, en þar var vinnufólk hans. Næsta
dag breyttist veður til hins betra, um morguninn var hann á norð-
austan og snerist síðan til austurs. Þá var tekið að ferrna skipið salt-
fiski. Það var nokkuð jafnsnemma að því lauk og Carl Berndsen
kom frá Höfnum. Var þá ýtt frá landi og haldið af stað til Höfða-
kaupstaðar, en þá bráðhvessti á norðaustan. Er komið var inn á móts
við Bæjarvík fyrir norðan Krók, fannst mönnum tvísýna að halda
mikið lengra. Vildu einkum hinir eldri menn freista þess að lenda
fyrir neðan Örlygsstaði í Markvík. Þar var stórgrýtt og mátti telja
víst að skipið færi í spón, farmurinn ónýttist, en menn myndu kom-
ast í land.
Hörðnuðu umræður uni þetta og vildu hinir yngri menn halda
áfram. Var þá leitað atkvæða um hvort skyldi halda áfram eða lenda.
Voru þeir fleiri, er halda vildu inn í Höfðakaupstað. Bátur þeirra
var þá staddur frani undan Örlygsstöðum og neitaði formaðurinn,
er var nokkuð við aldur, að halda áfram og sagði bezt að hinir yngri
menn tækju við, því að þeir réðu.
Bauðst Gísli Einarsson þá til að stýra, það sem eftir væri, en hann
var þá ungur maður. Var nú haldið áfram, en er kornið var fyrir
Spákonufellshöfða, var vindur á norðaustan, sigldu þeir þá inn vík-
ina upp undir Bráðræði. Er það syðst við höfnina á Skagaströnd,
en mikill hafði orðið gangur á skipinu, því að 55 mínútur höfðu
þeir verið frá Kálfshamarsvík. Voru nú seglin felld og barið með-
fram ströndinni inn á Hólanes. Urðu þeir allir fegnir ferðalokum,
en ferðin var bæði skjót og góð, og færði Carl Berndsen skipshöfn-
inni fulla flösku af brennivíni sér til hressingar.
IV.
Gísli Einarsson var meðal þeirra síðustu, er hafði þann starfa á
hendi að vera sóttvarnarmaður. Var þeirra verk að hindra út-
breiðslu sjúkdóma, svo sem skarlatssóttar og taugaveiki, er oft komu
upp á bæjum. En þá var óhægt að koma fólki á sjúkrahús og ein-
angra það. Bæir voru því oft einangraðir, þannig að samgöngur við
þá lögðust niður um tírna.