Húnavaka - 01.05.1966, Qupperneq 90

88
HÚNAVAKA
Þegar birti betur sást stóra auglýsingin á hliðarrúðunni, á bíln-
um hans Mjólkur-Jóa. Hún bar fólkinu í sveitinni, fréttina miklu
um Gleðina í þorpinu. Jói hugsaði gott til, að koma að Stað. Þar
fékk hann sér kaffi og horfði dreymandi augum á ráðskonuna. Hún
var búin að vera um tíma hjá Þórði bónda, margir héldu að hún
færi aldrei þaðan — því miður. Jói var ástfanginn af henni, enda
var hún fríð og fönguleg. Hún var þrýstin og björt og brosti eggj-
andi framan í Jóa.
Hann gat aldrei þýtt það bros hann Jói, enda ekki sterkgáfaður
talinn. Hann ók heim að Stað, það var reisulegur bær og stóð hátt.
Jói stöðvaði bílinn. Hann smeygði hendinni bak við sætið um leið
og hann fór út. í hendi hans lá stór grænn fleygur, sem hann lét
renna niður í úlpuvasa sinn. Hann gekk í bæinn óboðinn og inn í
eldhús.
Þar var ráðskonan að laga kaffi. Hún stóð þarna morgunrjóð,
með sína holdugu handleggi bera til axla. Þórður bóndi sat við borð-
ið og beið drykkjarins. Hann var úfinn og framúrlegur karlanginn,
enda kominn af léttasta skeiði.
Jói settist, er hann hafði heilsað og læddi pelanum að Þórði. Þeir
drukku og neyttu vínsins rólegir og nú skein andlit Þórðar eins og
sól. Jói fór leitandi augum um líkama konunnar, sem bar á borð,
eintóm mýkt og sætleiki. Augunum pírði hún á Jóa og brosti þessu
leyndardómsfulla brosi, svo að Jói varð allur heitur innra með sér.
Sá sem ætti. ... Sá sem mætti. Heyrðu Jói, sagði Þórður. Við
förum með þér út eftir þegar þú kemur framan að. Ég býð ráðs-
konunni á Gleðina í kvöld. Þórður renndi augum til hennar. Jói
gat ekki betur séð en það væru augu eigandans, líkt og þegar Þórð-
ur horfði á kindurnar sínar eða innanstokksmunina. Synd og skömm.
Hann kólnaði allur og leit niður, áður en hann sæi svipinn á ráðs-
konunni.
Hann stóð upp, þakkaði fyrir sig og snaraðist fram. Þið verðið
tilbúin þegar ég kem aftur, kallaði hann um leið og hurðin lokaðist
á hæla honum. Meðan hann fór í skógarmana, heyrði hann Þórð
syngja hátt:
Gakktu með mér til Gleðinnar, digga, digga, damm.
Það hvein hátt í þegar Jói ók af stað, líkt og bíllinn væri líka
reiður og særður. Hann skyldi láta hana sitja næst sér í dag og
finna þessa undursamlegu mýkt. Hann skyldi skipta og hann