Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.2007, Qupperneq 94

skýringar fjalla um þegar orðliðir hafa skipt um kyn eða tölu, t.d. segir
Margeir að Skörðugil hafi upphaflega heitað Skarðagil og að Vaglir eigi
að vera Vaglar.36 Hér verða kynntar nokkrar kenningar Margeirs sem
eru áhugaverðar, ekki síst séu þær skoðaðar í samhengi við hugmyndir
Hannesar og Finns.
Hringver í Viðvíkursveit telur höfundur að heiti svo því að bærinn
er í skjóli fyrir norðanátt, stendur í hvilft sem hæðir og hólar skýla að
hluta. Hann hafnar því að bærinn sé kenndur við mann sem hafi heitað
Hringur, enda sé fyrri liðurinn ekki í eignarfalli.37
Botnastaðir í Svartárdal höfðu orðið fleirum umhugsunarefni. Finnur
Jónsson taldi upphaflega heitið hafa verið Bottastaðir og að botti væri
stytting á nafninu Bótólfur. Virðist það ærið langsótt hjá Finni, ekki síst
vegna þess að í öllum gömlum heimildum að einni undantalinni er ritað
Botnastaðir en ekki Bottastaðir. Margeir taldi á hinn bóginn Bottastaði
augljósa prentvillu. Hann benti á að skálmynduð jarðföll séu fyrir ofan
bæinn í fjallinu. Þau séu venjulega nefnd Botnar. Þykir honum því
augljóst að bærinn hafi verið nefndur eftir þeim, Botnastaðir, og finnst
alveg ástæðulaust að hrófla við nafninu út af einni misritun.38
Í umfjöllun um Skrapatungu nefnir hann möguleikann á viður-
nefninu skrapi. Þó þykir honum líklegra að skilarétt hafi verið komin
þar snemma og við hana hafi oft verið svallsamt og ryskingakennt,
semsagt hávaði en í Snorra-Eddu merkir skrapr einmitt ‚hávaðasamur‘.39
Um Brakaðargerði (Brakanda) í Eyjafjarðarsveit nefnir hann einnig
BÆJANÖFN BROTIN TIL MERGJAR 93
2. mynd. Stóra-Seyla. Horft í vestsuðvestur. Fjallið sem sést er Valadalshnúkur. Ljósmynd
Hjalti Pálsson.