Dagblaðið Vísir - DV - 08.02.2013, Qupperneq 38

H
ún var ekki beint ofvirk, en
vel virk. Kát og næm en við­
kvæm. Og svona, svolítið
sjálfstæð samt,“ segir Hildur
aðspurð hvernig Solla var
sem barn. „Hún hefur unnið vel úr
sínu og mikið unnið við að hjálpa
öðrum að bæta líf sitt. Hún leggur
mikið á sig til þess. Jafnvel of mikið
því hún tekur nærri sér þegar skjól­
stæðingunum gengur ekki nógu vel.
Hún er svolítil hugsjónamanneskja.“
Tengd jörðinni frá barnsaldri
Er eitthvað sem þau hjónin gáfu
börnunum sínum í veganesti sem
þau telja að hafa skipt máli? „Já, við
lögðum mikið upp úr hollu matar­
æði. Það voru fleiri en við á þessari
línu. Við vorum svolítið mikið að
rækta og með áhuga á heilsusam­
legu fæði. Faðir minn keypti þetta
land þegar ég var þriggja ára. Svo
þegar hann lést þá fékk systir mín,
Ragna, bústaðinn, og er búin að
leggja mikla vinnu og kostnað í það.
En við héldum reitnum í einu horni
landsins. Ræktuðum upp jarðveg­
inn til að fá hann lífrænan. Ræktum
þar mikið grænmeti sem við borð­
um allt árið, við sýrum það á gamla
mátann. Þannig að það væri dálítill
skellur ef við misstum það. Það er
líka spurning um hvað við höfum
úthald í. Maðurinn minn er 82 ára
og ég er 77 ára síðan í nóvember.“
Fuglarnir í garðinum
Hvað er það sem þau njóta mest?
„Að vera á þessu svæði og
njóta þess sem við erum búin að
koma upp. Það er gott að koma
þarna í hávaðaroki og fara inn í
garðinn og vera komin í skjól. Að
njóta þess sem við ræktum.
Jú, það gefur okkur svolítið mikið.
Hér er líka mikið fuglalíf og við reyn­
um að laða þá að með því að gefa
þeim, sérstaklega að vetrarlagi.
Við þekkjum fuglalífið á staðnum
vel. Í garðinn okkar koma náttúru­
lega auðnutittlingar, svo koma þrest­
ir og svartþrestir. Það er gaman að fá
þá, þeir eru svo skemmtilegir fuglar
og syngja mikið. Þeir verpa einhvers
staðar í grenndinni og þeir fá hjá
okkur epli og ost og smurt brauð að
vetrarlagi. Mér finnst gaman að því
þegar þeir koma með ungana sína og
kenna þeim að borða epli.
Svo koma ungarnir sjálfir og
kroppa epli eftir það. Svo koma oft
endur kjagandi alla leið til okkar til að
fá sér brauðbita. Svo er náttúrulega
músarindill þarna líka og litlir spör­
fuglar.“
Erfið tilhugsun
Þeim þykir erfið tilhugsunin um
að þurfa að gefa allt ævistarfið upp
á bátinn að kröfu Orkuveitunn­
ar. Þau segjast orðinn hluti af
landinu. „Okkur finnst þetta ótrú­
legur yfir gangur og frekja. Hætt­
an við Gvendarbrunna er vegna
rennslis úr Heiðmörk og Bláfjöll­
um. Þetta rennur áfram niður eftir
og í gegnum vatnið í Elliðaár. Þetta
rennur ekki upp á móti svo okkur
finnst þetta ekki ganga upp.“
Býr eitthvað annað að baki?
„Ég held að það hljóti að vera,
en ég skal ekki segja,“ segir Hildur.
„Þetta er ævistarfið. Við fluttum
alltaf á vorin og vorum allt sum­
arið frá því ég var þriggja ára. Svo
náttúrulega eftir að ég gifti mig þá
höfum við ræktað upp þennan reit
sem að við erum með. Það verður
ansi erfitt að missa það. Þá vantar
svolítið mikið.
Þetta er sárt, þótt að við ráðum
ekki við svona mikla ræktun áfram
og þurfum að minnka við okkur
vinnuna þá verður erfitt að vera
ekki á staðnum.
Garðurinn er hluti af okkur og
það verður sárt að kveðja en við
höldin enn í vonina.“
Eiríkur horfir yfir svæðið, sólin
skín yfir trjátoppana. „Sjáðu þessi
tré,“ segir hann og bendir á greni­
tré í næsta nágrenni. „Elstu börn­
in okkar voru smábörn þegar við
gróðursettum þau.“ n
kristjana@dv.is
Síðasta vor fengu rúmlega tuttugu sumarbústaða-
eigendur við Elliðavatn og Hellluvatn bréf frá land-
eigandanum, Orkuveitu Reykjavíkur, og þeim var
tilkynnt að leigu samningur yrði ekki framlengdur,
með þeim rökum að vatnsverndarsvæði sé í næsta
nágrenni. Hildur Karlsdóttir og Eiríkur Haralds-
son, foreldrar Sollu, hafa eytt ævinni í að rækta þar
lítinn en skjólgóðan reit.
Sárt að kveðja
38 Lífsstíll 8.–10. febrúar 2013 Helgarblað
Hugsa vel um landið Hildur og Eiríkur hafa ræktað upp landið af eljusemi. Smáfuglarnir fá sitt Þau hjón þekkja
fuglana og annast þá.
Hluti af okkur „Sjáðu þessi tré. Elstu börnin okkar voru smábörn þegar við gróðursett-
um þau,“ segir Eiríkur.