Dagblaðið Vísir - DV - 07.02.2014, Qupperneq 38

Helgarblað 7.–10. febrúar 201430 Fólk Viðtal
Þegar ég hugsa til
baka sé ég hvernig
ég breytti um lífsstíl
þegar ég byrjaði að
lyfta. Ég hafði ekkert
pælt í mataræðinu,
var grannur en ekki
í einhverju æðislegu
formi.
Ef þú hugsar um
það sem þú borðar
og passar þig að setja
hreyfingu framar-
lega í forgangsröðina
gengur þetta vel. Ekki
láta allt annað en
sjálfan þig ganga fyrir
því þú þarft að hugsa
um þig til að geta gef-
ið af þér til annarra.
Maður skilur þetta betur þegar
maður eldist. Þetta er spurning um
það hvernig þú vilt eyða lífinu. Það
þarf ekki að fara mikill tími í hreyf-
ingu, einn klukkutími á dag er allt
sem þarf, með því að ganga inn og
út úr ræktinni. Besta ráðið er að gera
þetta reglulega en ekki eyða of mikl-
um tíma.“
Strítt vegna augnanna
Ívar er með meðfæddan
fæðingargalla sem lýsir sér þannig
að sinin sem heldur augnlokunum
opnum er ekki til staðar. „Ég er með
mjög góða sjón en þetta hefur háð
mér útlitslega. Ég get ekki lyft augn-
lokunum nema með enninu. Þegar
ég var ungur var ekkert annað í boði
en að víra upp augnlokin sem þýddi
að ég yrði að sofa með opin augun.
Núna er sjálfsagt hægt að laga þetta
með betri tækni en þar sem þetta
truflar mig ekki mikið lengur hef ég
ekki kynnt mér hana. Kannski læt ég
laga þetta einhvern tímann. Maður
yrði samt örugglega skringilegur
með stór augu,“ segir hann hlæjandi
en játar svo að hann honum hafi ver-
ið strítt út af þessu í æsku.
„Þegar ég fæddist hélt fólk að ég
væri blindur enda kann ungbarn
ekki að lyfta enninu. Sem barni var
mér strítt út af þessu og það ligg-
ur við að mér sé enn strítt sem mér
finnst ótrúlegt. Aldrei dytti mér í hug
að gera grín að útliti fólks. En svo
virðist sem fólki finnist þetta mjög
fyndið og það böggar mig ekkert í
dag. Ég hef fyrir löngu brynjað mig.
Núna svara ég fyrir mig og segi gjarn-
an „mér finnst þú nú ekki hafa efni á
að gera grín að útliti annarra“,“ segir
hann og brosir.
Ekki ríkur á Hámarki
Líklega hefur vinskapur og sam-
starf Ívars og Arnars Grant ekki farið
fram hjá neinum en saman standa
þeir að Hámarki og öðrum heilsu-
vörum. Ívar þvertekur fyrir að þeir
félagarnir séu orðnir ríkir á því. „Ef
við byggjum í stærra landi yrðum við
örugglega ríkir. Þetta er frábær bú-
bót en við búum aðeins í 320 þús-
und manna samfélagi og verðum því
seint auðugir á þessu.
Það er bara gaman að skapa eitt-
hvað og búa til; að sjá hugmynd-
ir verða að veruleika. Það er það
skemmtilegasta. Að varan seljist vel
er bara bónus.
Ég þarf alltaf að vera að og prófa
eitthvað nýtt og get verið mjög hvat-
vís. Þá er gott að bera hugmyndirnar
undir fólk eins og Hermann bróður
sem sér betur stóru myndina.“
Ekki afi strax
Ívar var aðeins 22 ára þegar hann
fór að vera með barnsmóður sinni
en þau skildu í lok árs 2012. Börnin
eru þrjú, þau Anna Líney, 22 ára,
Andri Kristján, 20 ára, og Sara Lind,
9 ára. Tvö elstu búa hjá honum en sú
yngsta er viku hjá honum og viku hjá
móður sinni.
Hann segist njóta föðurhlutverks-
ins. „Ég setti þau ung í íþróttir. Eldri
dóttir mín var í unglingalandsliðinu
í fimleikum og er núna á fullu í rækt-
inni, strákurinn var í fótbolta og fim-
leikum en er núna að lyfta og í mót-
orkrossi og sú yngsta æfir skauta og
handbolta. Það mætti segja að það
sé einhver hreyfiþörf hjá þessari fjöl-
skyldu og vonandi er maður sæmileg
fyrirmynd að því leytinu.
Ég er í mjög góðu sambandi við
börnin og þau elstu eru miklir vin-
ir mínir enda er þetta orðið fullorðið
fólk,“ segir hann en þvertekur fyrir
að þau séu að fara gera hann að afa
á næstunni. „Mín fyrrverandi er búin
að banna dóttur okkar að gera hana
að ömmu strax. Kannski heldur það
eitthvað,“ segir hann brosandi.
Fráskilinn á fimmtugsaldri
Hann viðurkennir að skilnaðurinn
hafi verið erfiður og að það hafi ver-
ið visst áfall að standa uppi fráskil-
inn á fimmtugsaldri. „Við vorum
búin að vera saman í 23 ár. Hún var
mín fyrsta alvöru kærasta eða sú eina
sem ég hafði verið með lengur en í
tíu mánuði. Ég upplifði að vissu leyti
að mér hefði mistekist, að eitthvað
hefði farið úrskeiðis. Við eyddum bara
ekki nægum tíma í að hlúa að hjóna-
bandinu á meðan við vorum að koma
okkur upp þaki yfir höfuðið og ala upp
börnin,“ segir hann og bætir við að
þeim hafi tekist að halda skilnaðin-
um fyrir sig í heilt ár áður en fréttirn-
ar komu í slúðurblaði. „Við reyndum
að halda þessu bara fyrir okkur af til-
liti við fjölskylduna og krakkana enda
fannst okkur þetta okkar einkamál
sem við vildum ekki láta blása út.
Að skilja er eitt af því erfiðasta
sem ég hef reynt á ævinni. Svo verð-
ur þetta spurning um það hvern-
ig maður vinnur úr málunum og
hvernig samskipti milli fólks verða.
Sambandið á milli okkar hefur ver-
ið frábært og samskiptin nánast dag-
leg. Við erum bæði þannig karakt-
erar að við erum ekki mikið fyrir að
vera með vesen. Við höfum aldrei
rifist mikið, nánast aldrei. Skilnað-
urinn var í eins miklum vinskap og
möguleiki er á og við ætlum okkur
að halda þessari vináttu. Það er ekki
hægt að breyta fortíðinni.“
Sjálfsöruggar konur heilla
Í dag er Ívar að læra að lifa lífinu sem
einhleypur maður. „Auðvitað langar
mann að geta deilt lífinu með góð-
um maka en ég er ekki leitandi log-
andi ljósi þótt það sé kannski alltaf í
undirmeðvitundinni. Ég er bara í ró-
legheitum að skoða málin.
Ég heillast af metnaðarfullu fólki
og konum sem eru að gera eitthvað
með líf sitt og framkvæma hlutina.
Kannski svipaðri týpu og mér; konu
sem hefur gaman af því að vera til og
nýtur lífsins. Annars held ég að mað-
ur stjórni því ekki nákvæmlega hvern-
ig manneskju maður finnur. Það ger-
ist bara eitthvað þegar hún kemur.
Draumakonan þarf ekkert endi-
lega að vera í súpergóðu formi en það
væri gott að hún hefði áhuga á hreyf-
ingu og hefði gaman af því að fara á
skíði. Það hjálpar alltaf að áhuga-
málin séu svipuð,“ segir Ívar sem er
hófsemin uppmáluð þegar hann er
inntur eftir því hvort hann fái ein-
hvern frið þegar hann skellir sér út
á lífið. „Ég er svo heppinn að þekkja
margt fólk og þarf að tala við marga
þegar ég fer út á lífið, það er ábyggi-
lega ekki auðvelt að fara með mér
eitthvað út af þessu.
Jú, jú, konur reyna við mig al-
veg eins og ég reyni við konur. Það
er jafnt á báða bóga. Konur eru mun
óheftari í dag en þegar ég var yngri.
Sem er gott. Þær eru sjálfstæðar og
sjálfsöruggar og það er mjög heill-
andi kostur. Sjálfstraust er heillandi.“
Of góður pabbi
Þrátt fyrir miklar breytingar síðustu
misserin horfir Ívar björtum augum
fram á við. „Fram undan er skemmti-
legt ár. Í fyrsta lagi er ég að stíga mín
fyrstu skref sem einhleypur maður og
svo ætla ég mér að einbeita mér að
samstarfi okkar Arnars, að koma því
lengra. Annars er ég voðalega vana-
fastur oft og tíðum. Hlutirnir þurfa að
vera í lagi, heimilið þarf að vera í lagi
og samskiptin við fjölskylduna þurfa
að vera í lagi,“ segir hann og bætir
hlæjandi við að eflaust sé hann of
góður pabbi á stundum. „Hvað gerir
maður ekki fyrir börnin sín? Við ætl-
um bara að njóta ársins saman, fara í
ræktina, bíó, skíði og á línuskauta. Og
á tónleika. Við höfum það fjölbreytt
og skemmtilegt án þess að það sé of
skipulagt. Ætli börnin mín hafi mig
ekki nokkurn veginn í vasanum.“ n
„Að missa
hann
kenndi mér samt
margt, eins og að
njóta dagsins.
Með börnunum Elstu börn Ívars búa hjá honum en yngsta dóttirin er viku hjá honum og viku hjá móður sinni.„Þegar ég
var ungur
var ekkert annað
í boði en að víra
upp augnlokin
sem þýddi að ég
yrði að sofa með
opin augun
Draumurinn rættist Ívar þráði alltaf að verð
a útvarpsmaður og
fékk félaga sinn til að kaupa FM957 svo dra
umurinn gæti ræst.
Hættur að keppa
Ívar er hættur að keppa í
vaxtarækt en hann hefur
æft stíft frá 22 ára aldri.