Dagblaðið Vísir - DV - 23.04.2014, Blaðsíða 31

Helgarblað 23.–28. apríl 2014 Fólk Viðtal 31
sé karlremba. Ég er af þessari kyn­
slóð þar sem karlinn fékk heitan
mat eftir vinnu en konan var heima
með börnin. Mín kynslóð er svolítið
þannig en það hefur ekkert með
virðingarleysi að gera. Með árun­
um hef ég þroskast og í dag vaska
ég upp og elda – þótt ég sé af gamla
skólanum þannig séð.“
Giftur æskuástinni
Oddur hefur rekið fyrirtæki sitt í
tæp 30 ár. Hann er giftur Margréti
Hörpu Þorsteinsdóttur og börnin
eru þrjú, Helga Mjöll, Halldór og
Júlía Þóra. Margrét Harpa er æsku­
ástin hans og eina konan í hans
lífi. „Hún tók við af mömmu. Ég
var bara 16 ára þegar við byrjuðum
saman. Ég hitti hana í Hlíðarbæ 27.
september 1975. Við höfum verið
saman síðan. Hún var 17 ára og hef­
ur húsbóndaárið fram yfir mig.
Brúðkaupsdagurinn okkar er
14. september en 27. er alltaf okkar
dagur. Þá geri ég eitthvað skemmti­
legt fyrir hana og okkur. Hún er besti
vinur minn og hefur alla tíð verið.“
Spurður um leyndarmál svo
farsæls hjónabands nefnir hann
virðingu. „Við berum virðingu fyr­
ir hvort öðru og svo erum við hæfi­
lega ólík.
Hún er barnbesta kona sem
ég hef nokkru sinni hitt, svo ægi­
lega hlý og góð við börn. Við töl­
um stundum um það, að öll þessi
ár hef ég aldrei orðið leiður á henni
né hún á mér. Ég fer aldrei út úr
húsi án þess að kyssa hana bless. Þá
hoppa ég í kringum hana og kyssi
og kjassa.
Við erum eins og smákrakkar og
öll okkar rifrildi eru um það hver
byrjaði. Svo förum við aldrei ósátt
að sofa og kyssumst alltaf góða
nótt. Það er ekkert sniðugt að vera
svona; að mega aldrei af hvort öðru
sjá,“ segir hann, brosir og bætir svo
við: „Ég fer alltaf heim í hádeginu,
tek mér einn og hálfan tíma í mat,
svona eins og gömlu karlarnir. Hún
vinnur til eitt og þá hittumst við. Ef
við hittumst ekki þá erum við pott­
þétt búin að hringja í hvort annað
fyrir tvö.
Ég er svo heppinn. Það eru lífs­
gæði að eiga svona góðan maka.
Hún skapar mig og börnin okkar. Ég
er bara svo ánægður að hafa fundið
hana áður en hún komst í bæinn og
sá alla hina strákana og mér finnst
ég ekki hafa misst af neinu þótt ég
hafi alltaf verið með sömu konunni.
Það eru frekar hinir sem hafa misst
af einhverju. Ég skil ekki hvað við
vorum heppin að guð lét okkur hitt­
ast.“
Hann segir að þrátt fyrir alla
hamingjuna rífist þau. „Við þrös­
um mikið. Stundum hefur okkur
dottið í hug að krakkarnir muni eft­
ir þessu þrasi en vonandi höfum við
verið góð fyrirmynd. Við erum stolt
af krökkunum okkar og finnum að
okkur hefur tekist vel með þau.
Þótt við rífumst hefur ekkert
rifrildi staðið lengur en í klukku­
stund. Við förum aldrei í nokkurra
daga fýlu og hvorugt okkar hefur
nokkurn tímann farið út af heimil­
inu og skellt á eftir sér. Mér finnst
hún bara æðisleg.“
Hættur að gráta og hlæja
Þegar þetta er skrifað eru Oddur og
Margrét í reiðhjólaferð um Evrópu.
Hjónin hjóla meðfram Dóná, frá
Passau í Þýskalandi til Vínarborgar.
„Ferðalög eru okkar sameiginlega
áhugamál. Við fórum til Slóveníu í
fyrra þar sem við leigðum okkur hjól
og urðum ástfangin af hjólreiðum.
Þegar við komum heim keyptum
við okkur reiðhjól og höfum not­
ið þess að hjóla innanbæjar síðan,“
segir Oddur sem var mikill íþrótta­
maður á yngri árum enda liðtæk­
ur handboltamaður sem spilaði
með ekki minni stjörnum en Alfreð
Gíslasyni og Sigurði Sveinssyni. „Ég
hætti í boltanum út af flughræðslu.
Frá 1982 til 2005 flaug ég ekkert.
Flughræðslan var undirrót allra erf­
iðleika í mínu lífi,“ segir Oddur sem
þjáðist einnig af ofsakvíða í mörg ár.
„Ég er ekkert feiminn við að tala um
þetta enda myndi ég ekki fela það
ef ég væri fótbrotinn. Ég var brot­
inn innan í mér. Ég hef alltaf verið
duglegur að leita mér hjálpar enda
sýnir lífshlaup mitt að það er ekki til
neitt í mínum orðaforða sem heitir
uppgjöf.
Frá árinu 1994–2002 var ég á
geðlyfjum. Geðlyf eru góð fyrir þá
sem þurfa en ég var ekki sáttur. Mér
fannst ég svo flatur. Mér fannst ég
ekki elska konuna nógu heitt og
mér fannst ég ekki elska börnin mín
nógu mikið. Ég var hættur að hlæja
og hættur að gráta.“
Hann segir kvíðann líklegast
hafa kviknað þegar hann var barn.
„Ég hef alltaf verið með kæfisvefn
en eftir 1994 fór ég að fitna og þá fór
ég að hrjóta meira og sofa minna.
Þannig held ég að þessi kvíði hafi
byrjað. Ég var hættur að hvílast og
ég held að ég hafi fengið tauga­
áfall af þreytu,“ segir hann og bætir
við að honum hafi tekist að ná tök­
um á kvíðanum. „Ég hef alltaf ver­
ið huglaus og er það enn þá. Ég fer
til dæmis aldrei í óvissuferð án þess
að fá að vita hvert ég er að fara. En
þetta er ekki vandamál lengur – og
var aldrei vandamál þannig lagað.
Kvíðinn hafði aldrei áhrif á vinnuna
eða pólitíkina. En þetta var mjög
erfitt. Líka fyrir fólkið mitt og sér­
staklega konuna. Stundum var allt
svart – mér leið svo illa og var alveg
orkulaus. Mér leið eins og ef mað­
ur ímyndar sér að vera staddur í
ókunnugu húsi í kolniðamyrkri að
reyna að þreifa sig áfram og einhver
hrekkir mann; viðbragðsstöðvarnar
voru alltaf í botni. Ég var svo orku­
laus og ég gat ekki gengið út í búð
og til baka. Orkan var engin. Ég var
eins og gamalt batterí – ég reyndi að
hlaða mig en hlóðst aldrei.“
Eini með reynslu
Þrátt fyrir stórsigur í síðustu kosn­
ingum segist hann ekki í eina mín­
útu hafa horft hýru auga á bæjar­
stjórastólinn. „Ég hef tvö prinsipp
í pólitík. Annars vegar að vera ekki
tengdur flokkunum fyrir sunnan og
hins vegar að ráða bæjarstjóra. Bæj­
arstjórinn á að vera bæjarstjóri allra
Akureyringa, ekki bara L­listans. Ég
er lýðræðislega sinnaður og það er
bara ekki rétt hjá þeim sem halda
að ég ráði öllu.“
Athygli vakti að Oddur var sá
eini í hreina meirihlutanum sem
hafði reynslu í bæjarpólitík og hann
viðurkennir að það hafi verið krefj­
andi. „Ég var með meiri reynslu en
allir til samans og þetta var heljar­
innar vinna. Starfsmenn bæjarins
hjálpuðu okkur og Eiríkur bæjar­
stjóri hjálpaði líka. Maður þurfti að
koma öllu þessu nýja fólki inn í öll
mál.
Þetta er bara eins og að byrja á
hverjum öðrum nýjum vinnustað.
Við unnum vel saman í fjögur ár og
nú kann þetta fólk þetta. Þetta er
búið að vera eins og að kenna barni
að hjóla með hjálpardekk, það end­
ar á því að þú sleppir. Þau eru orðin
hæf án mín.“
Spólandi stjórnarandstaða
Hann tekur fyrir að hann sé að færa
sig yfir í landspólitíkina. „Ef ég hefði
áhuga á því væri ég búinn að því.
Ég hef fengið næg tækifæri því allir
flokkar hafa haft samband við mig á
einhverjum tímapunkti.
Ég hef ekkert sérstaklega mikið
álit á Alþingi Íslendinga. Að mínu
mati ættu alþingismenn, sama í
hvaða hópi þeir standa, að læra
leikreglur lýðræðisins. Það sem þarf
að laga er minnihlutinn, stjórn­
arandstaðan, sama hvaða. Hún
stendur öllu fyrir þrifum á Íslandi.
Í stað þess að viðurkenna leikreglur
lýðræðisins spólar stjórnarandstað­
an í einhverju sem skiptir ekki máli.
Ég starfa ekki svona.
Þegar ég var í minnihluta og
meirihlutinn gerði eitthvað sem
mér fannst gott greiddi ég með því
atkvæði. Það vantar á Alþingi að
menn vinni með þær ákvarðanir
sem þegar hafa verið teknar á lýð­
ræðislegan hátt.
Svo er Alþingi ekki á Akureyri.
Ég myndi kannski hugsa mig um
ef menn væru til í að færa þingið
hingað norður svo ég gæti búið hér
áfram.“
Ósammála en ekki hálfvitar
Aðspurður segist hann meðal
annars hreyknastur af Vaðlaheiðar­
göngum og fríum almenningssam­
göngum. „Ég er mest stoltur af því
að hafa skrifað pólitíska sögu Akur­
eyrar. Þegar L­listinn bauð fram
fyrst var það fyrsta sérframboðið
sem náði manni inn í bæjarstjórn.
Við lifðum af kjörtímabilið en það
hefur fæstum sérframboðum á
Akur eyri tekist. Svo fengum við
hreinan meirihluta.
Ég er líka stoltur af því að hafa
verið í fararbroddi nýrra vinnu­
bragða og hafa tekist að draga frá­
bært og hæfileikaríkt fólk að stjórn­
málunum – að færa bæjarmálin
aðeins nær fólkinu. Þetta eru ekki
bara gamlir karlar í reykfylltum her­
bergjum – þótt ég hafi oft saknað
þess að geta reykt inni.
Mín hugsjón er sú að þótt ein­
hver sé ekki sammála mér þarf hann
ekki endilega að vera hálfviti, að
menn beri virðingu fyrir hver öðr­
um og séu óhræddir við að taka upp
góða hugmynd þótt hún sé kom­
in frá andstæðingunum. Um þetta
mun ég eyða heilum kafla í þegar ég
skrifa ævisögu mína.“
Þykir vænt um bæinn
Hann viðurkennir að eiga eftir að
sakna pólitíkurinnar. „Þetta nei­
kvæða kemur bara í fjölmiðlum. Ég
hef eignast gífurlega mikið af góð­
um vinum og starfað með frábæru
fólki. Bæjarfulltrúarnir eru mínir
félagar. Mér fellur vel við þá alla og
mér hefur fundist það há mér hvað
mér fellur of vel við þá því þá beiti ég
mér ekki alveg í botn. Ég vil ekki að
vinum mínum líði illa.
Það er undir sjálfum mér kom­
ið hvort fjarvera úr bæjarstjórninni
eigi eftir að skapa tómarúm í mínu
lífi. Sem ungur maður taldi ég mig
latan en í dag held ég frekar að ég sé
vinnusjúkur. Samt sem áður get ég
hangið heilu dagana án þess að gera
nokkurn skapaðan hlut. Mér leiðist
aldrei. Kannski fer ég bara að sofa
betur eða bara ligg með tærnar upp
í loft. Svo er ég heppinn með konu,
börn, vini og fyrirtæki og starfsfólk.
Ég geri líka ráð fyrir að þótt ég sé
hættur þá verði ég eitthvað viðloð­
andi pólitíkina. Mig langar til þess
að halda áfram að fylgjast með bæj­
armálunum. Mér þykir enn þá vænt
um bæinn minn.
Framtíðin verður æðisleg. En
samt kvíði ég henni líka af því að ég
veit ekki hvað hún ber í skauti sér.
Við förum að verða tvö eftir í kotinu
og ég ætla bara að njóta þess að vera
til. Ég lít sáttur til baka, það er ekk­
ert sem ég er ekki sáttur við. Auðvit­
að bölva ég stundum yfir því hvað ég
er pínulítið yfir kjörþyngd en gagn­
vart mínum pólitíska ferli get ég í
einlægni sagt að ég eigi engan óvin.
Ég finn meira fyrir þakklæti. Ég geng
sáttur í burtu.“ n
Ung og ástfangin Oddur var
16 ára þegar hann féll fyrir 17 ára
fegurðardís. Mynd Úr EinkaSafni
nýgift Oddur Helgi
segist aldrei fara út
úr húsi nema kyssa
eiginkonuna bless.
Mynd Úr EinkaSafni
Hjón Oddur Helgi er kvæntur
Margréti Hörpu Þorsteinsdóttur.
Mynd Bjarni EiríkSSon
Handboltakappi Oddur Helgi
var á fullu í handbolta en varð að
hætta þar sem hann þorði ekki að
fljúga. Mynd Úr EinkaSafni