Dagblaðið Vísir - DV - 18.02.2011, Síða 34

SPOKANE-MORÐIN
34 | Sakamál Umsjón: Kolbeinn Þorsteinsson kolbeinn@dv.is 18.–20. febrúar 2011 Helgarblað
R
obert L. Yates yngri myrti,
árin 1996 til 1998, að minnsta
kosti þrettán konur. Allar
voru konurnar vændiskonur
sem hann hafði fengið til fylgilags við
sig gegn greiðslu. Morðin urðu nán-
ast að áhugamáli og viðhafði hann þá
venju að skjóta þær í höfuðið og ræna
þær öllu fémætu með það fyrir aug-
um að halda leyndri skuggahlið ann-
ars venjulegs miðstéttarlífs í Spokane
í Washington í Bandaríkjunum.
Yates viðurkenndi einnig að hafa
framið tvö morð í Walla Walla árið
1975, eitt í Skagit-sýslu árið 1988 og
árið 2002 var hann sakfelldur fyr-
ir morð á tveimur konum í Pierce-
sýslu.
Yates ólst upp í miðstéttarfjöl-
skyldu í Oak Harbour í Washing-
ton. Árið 1975 fékk hann starf sem
fangavörður við ríkisfangelsið í Walla
Walla og eftir sex mánaða starf gekk
hann í bandaríska herinn. Yates
gerðist þyrluflugmaður og var stað-
settur víða, meðal annars í Sómalíu
þegar Sameinuðu þjóðirnar voru
með friðargæslu þar upp úr 1990.
Yates hlaut fjölda viðurkenninga á
nítján ára ferli sínum í hernum.
Kynlífsþjónusta og dauði
Sem fyrr segir voru fórnarlömb Yates
árin 1996 til 1998 vændiskonur. Átti
hann við þær kynmök, oft og tíðum í
sendiferðabifreið sinni, og stundum
neytti hann fíkniefna með þeim áður
en hann myrti þær.
Allar voru konurnar skotnar í höf-
uðið og líkum þeirra fleygði hann á
afskekktum stöðum í þeirri von að
veður og vindar kæmu öllum vís-
bendingum fyrir kattarnef. Yates
stundaði einnig að hafa á brott með
sér eitthvað af fatnaði fórnarlamba
sinna, oftast undirfatnað, og setti
plastpoka utan um sundurskotin
höfuð þeirra.
Aðeins í einu tilviki brá hann út af
venjunni en það var í tilfelli Melody
Muffin. Lík hennar gróf hann fyrir
utan svefnherbergisglugga á heimili
fjölskyldu sinnar.
Þann 1. ágúst 1998 tókst vændis-
konunni Christine Smith að kom-
ast undan við illan leik, en hún hafði
verið skotin, henni misþyrmt og hún
verið rænd öllu fémætu.
Venjulegur náungi
Einum og hálfum mánuði síðar var
Yates beðinn um að gefa DNA-sýni
eftir að lögreglan í Spokane stöðv-
aði hann. En Yates neitaði að verða
við þeirri beiðni og sagði að það væri
helst til mikið að krefjast þess af „fjöl-
skyldumanni“.
Það voru í raun engar ýkjur að
Yates væri fjölskyldumaður. Hann átti
fjórar dætur og einn son og líf hans
virtist vera ósköp venjulegt og við-
burðasnautt og líktist að sumu leyti
því sem við var að búast af manni
sem hafði gegnt herskyldu í mörg ár.
En bernska Yates hafði ekki ver-
ið áfallalaus. Móðir hans dó þegar
hann var í framhaldsskóla og sam-
kvæmt skýrslum var honum kynferð-
islega misþyrmt ítrekað af eldri ná-
grannadreng þegar hann var um það
bil sex ára. Ekki fylgir sögunni hvort
hann fékk viðeigandi aðstoð og ráð-
gjöf vegna þess.
Corvetta eða Camaro
Yates var handtekinn 18. apríl 1999
vegna morðsins á konu að nafni
Jennifer Joseph. Í kjölfarið var gefin
út leitarheimild á Corvette-bifreið
sem hann hafði átt, en Jennifer hafði
síðast sést í einni slíkri, hvítri að lit.
Eigandi Corvettunnar sagði lög-
reglunni að hún hefði keypt bílinn
af Yates í maí 1998 og hún minntist
þess að Yates hefði gefið í skyn að
hann hefði skipt um teppi í bílnum
fyrr það ár. Eigandinn setti sig ekkert
upp á móti því að bíllinn yrði rann-
sakaður. Afrakstur leitarinnar voru
þræðir hér og hvar og voru þeir send-
ir í rannsókn.
Einnig varð lögreglan þess
áskynja að Yates hafði á tveggja
ára tímabili skipt tvisvar um teppi í
bílnum og fannst henni það skjóta
skökku við nema teppið hefði verið
skemmt eða blettótt.
Fyrir einskæra tilviljun hafði Yates
reyndar verið stöðvaður á Corvett-
unni þegar leit stóð yfir að bílnum
áður en hann losaði sig við hann, en
fyrir mistök hafði tegund bifreiðar-
innar misritast og var lögreglan því
á höttunum eftir Camaro en ekki
Corvettu. Það var því ekki fyrr en eft-
ir handtöku Yates að mistökin urðu
ljós.
Við leit í Corvettunni fann lög-
reglan blóð sem þeir gátu rakið til
Jennifer Joseph og einnig lífsýni úr
Yates sem tengdi hann við tólf fórn-
arlömb auk Jennifer.
Þrettán morð og
ein morðtilraun
Árið 2000 var Yates sakfelldur fyrir
þrettán morð og eina morðtilraun.
Dómarinn dæmdi Yates til 408 ára
fangelsisvistar, sem verður að telj-
ast lífstíðardómur. Yates bjargaði
sér fyrir horn og slapp við dauða-
dóm með því að játa á sig morð í
Spokane-sýslu.
En Yates var ekki sloppinn af
önglinum og árið 2001 var hann
ákærður fyrir morð á tveimur kon-
um til viðbótar. Saksóknari krafðist
dauðadóms yfir Yates fyrir morðin
á Melindu L. Mercer árið 1997 og
Connie Ellis árið 1998, en bæði voru
morðin talin tengjast Spokane-
morðunum.
Í október 2002 var Yates fundinn
sekur um bæði morðin og dæmdur
til dauða með banvænni sprautu.
Þann 5. september 2008 var
dauðadómurinn yfir Yates staðfest-
ur og skyldi dómnum verða full-
nægt 19. september 2008.
En 11. september úrskurðaði
dómari við hæstarétt í Washington
að aftöke Yates skyldi frestað svo
lögfræðingum hans ynnist tími til
að áfrýja dómnum. Því situr Yates
enn á dauðadeild sama fangelsis og
hann starfaði eitt sinn í sem fanga-
vörður.
n Robert L. Yates yngri virtist vera hinn venjulegasti maður n Hann
var fimm barna faðir og átti að baki farsælan feril í hernum n Ekki var
allt sem sýndist og þessi heiðraði hermaður átti sér skuggahlið
„Yates stundaði
einnig að hafa á
brott með sér eitthvað af
fatnaði fórnarlamba sinna,
oftast undirfatnað, og
setti plastpoka utan um
sundurskotin höfuð þeirra.
Morðinginn í
Spokane Robert
Yates átti sér hlið
sem enginn vissi um.