Húnavaka - 01.05.2015, Blaðsíða 79

H Ú N A V A K A 77
prófræðuna og aðra
en sr. Sveinn margar
enda hafði hann
langa hríð iðkað trú-
boðið. Reyndist þetta
heillaráð því von
bráð ar tók okkur að
syfja og sváfum vært
til morguns.
Þegar við höfðum
risið úr rekkju og vor-
um að raka okkur
höfðum við opnar
dyrn ar, kom þá mað-
ur frá öðru herbergi
andspænis okkur.
Hann studdist fram á
dyrastafinn, maður hár vexti, hvítur á hár og skegg, manna öldurmannlegastur.
Þegar hann leit þessa lágvöxnu og horuðu Guðsmenn þá mælti hann: „Þetta
kalla ég litla presta.“ Sr. Sveinn sagði þá: „Við verðum miklir klerkar eftir að
hafa farið yfir Kúðafljót.“ Síðan tókum við allir tal saman og sagði Oddur, sem
var faðir bónda, margt af ferðum sínum á fyrri árum. Bað hann okkur farar-
heilla og þótti okkur mikið til hans koma.
Við skoðuðum kirkjuna í Þykkvabæ um morguninn og var hún nýviðgerð
og bar þess vott, eins og allar kirkjur er við sáum í þessari ferð, að Skaftfellingar
bjuggu vel að þeim og létu fátt ósparað að búa þær sem best. Riðum við þrír
af stað um láglendi uns við komum að fljótinu, þá stigum við af baki og
hvíldum hestana. Í fljótinu var með meira móti því regntíð hafði gengið enda
var lítil fjallasýn þennan dag, einkum er líða tók á daginn.
Þarna var þá þetta blessaða fljót, engu líkt er ég hafði séð áður, það var
skolleitt svo ekki sá til botns og leið hægt fram svo varla örlaði á straumi að mér
fannst. Þeir sr. Sveinn og Brynjólfur horfðu þögulir á fljótið, sennilega hafa
þeir gert bæn sína en ég horfði á þetta eins og naut á nývirki enda þekkti ég
eigi þá til alvöru ferðalaga. Mig minnir að fljótið væri sagt tveir km á breidd
og klukkutíma væri verið að fara yfir það enda sér eigi landa milli. Heil jörð er
í fljótinu og heitir Sandar.
Brynjólfur Oddsson réð ferðinni, hann var einn hinna miklu vatnamanna
er kunnu að velja brotin en forðast sandbleyturnar en þetta skynja eða sjá hinir
æfðu vatnamenn á yfirborði vatnsins. Þeir Brynjólfur og sr. Sveinn riðu á und-
an, ég var svolítið á eftir, hestarnir voru auðsjáanlega þessu vatnavolki vanir
því það var sem maður sæti á klettum. Einhverju sinni á þessu ferðalagi hélt
ég okkur vera að komast yfir en það voru þá aðeins eyrar í fljótinu og síðan
kom austurhluti vatnsmagnsins, oft var þetta á síður hestanna og einna dýpstur
var áll við austurbakkann að mig minnir.
Er við höfðum tekið land og komið heilir í Meðallandið áðum við lítið eitt
Þykkvabæjarkirkja.