Húnavaka - 01.05.2015, Blaðsíða 122

H Ú N A V A K A 120
Þó að annar tími og tíð
tekið hafi völdin,
hugsa ég um horfinn lýð,
harma fórnargjöldin.
Oft ég séð hef skapað skeið
skekkt af ferli nauða.
Fyrr en varir lífsins leið
lýkur hér með dauða.
Bágt var oft að bregðast við
böls og mæðu streymi.
sem í engu sýndi grið,
svipti lífi úr heimi.
Sá ég víða að sorgin hljóð
svip og augu fyllti,
þegar einhver þrautaslóð
þrá og vonum spillti.
Hags við þurrð og heilsubrest
hefting varð á dáðum.
Vænt mér þótti um fólkið flest,
fann því til með þjáðum.
Líða árin létt sem þung,
lífið mörgu tengist.
Skamma stund er ævin ung,
aldurs ferlið lengist.
Lítil völ er viðnáms þar,
veldi tímans skaðar.
Það sem er í það sem var
þokast stöðugt hraðar.
Fann ég snemma fjörs á leið
feigðar rökin tala.
Sá þar falla margan meið,
merktan hinsta dvala.
Því varð tregans mál í mér
magnað sterkum svörum.
Vegna þess að það sem er,
það er strax á förum.
V.
Breytt er allt á brautum lífs,
brugðið venju hátta.
Fjarri skeiðar haldi og hnífs
horft til margra átta.
Þó að finnist fleira í
fengnu tíðar spili.
Oft ég greini anda í því
eins og högg á þili.
Mörgu er rétt að vara við,
víst er þörf á slíku,
eigi að móta mennt og snið
Mammons öflin ríku.
Flest ég met sem íslenskt er,
afl og fimi í glímum.
Íþróttir sem efldust hér
allt frá fyrstu tímum.

Rúnir þær sem réðu hér
reistu merkið besta.
Þar fannst gildi það sem er
þjóðlífs vörnin mesta.
Áður sást hér fastlynt fólk
feta veg með byrði.
Nærður hjartans móðurmjólk
met ég það og virði.
Nú á margri sleipri slóð,
slitin oft frá prýði,
finnst mér eins og íslensk þjóð
engum gildum hlýði.
Þó að líkt sé land og sjór
leikmynd fyrri rúna,
heimur sem var heill og stór,
hann er annar núna !