Húnavaka - 01.05.2015, Blaðsíða 105

H Ú N A V A K A 103
línuna og botninn á báðum bölunum sem við svo hentum fyrir borð og
bundum fast í bátinn. Færin tóku botn og stilltum við þau fimm metra frá
botni og báturinn bar sig vel. Það var mikil hríð og hvassviðri og sá ekki
handaskil en við fórum að heyra brimhljóð og taldi Benni að við nálguðumst
sker en ekki var hægt að greina hvar við vorum staddir.
Ekki leið á löngu áður en báturinn nálgaðist sker með braki og brestum og
voru þau ógnvekjandi. Bátinn rak inn í brimið. Þar var mikið sog og Farsæll
reis mikið og hélt ég stundum að hann færi aftur yfir sig. Í öldutoppunum
stakkst hann í gegn og kom þá mikill sjór í bátinn en vegna ris og hraða
öldunnar þurrkaði hann sig og öldurnar spýttust stjórnlaust aftur úr bátnum.
Við heyrðum ekkert hvor til annars því það var svo mikið sog og háir
brimskaflar sem við vorum komnir í. Þetta leit verst út í allri ferðinni. Öldurnar
tóku bátinn hver af annarri og þeyttu honum langa leið.
Þegar við horfðum upp í háa ölduna tók Benni utan um mig og sagði: „Nú
er það búið.“ En hann sagði seinna að ég hefði sagt: „Kemur eitt helvítið enn.“
En guði sé lof að við fórum yfir skerið og inn á kyrrlátari sjó.
Nú sáum við til lands en hvar vorum við? Klukkan var 11 um kvöldið og
komið lítilsháttar tunglskin. Báturinn komst ekkert því línukrókarnir höfðu fest
á skerinu. Sker þessi voru norður af Vatnsnestá. En hvert á að halda? Við
losuðum árarnar og seglið. Benni notaði aðra árina fyrir stýri því það var
brotið af. Mastrið lá flatt en ég losaði um seglið og lyfti því með gafflinum.
Skárum við bátinn lausan og sigldum suðvestur. Það var hvasst og bjart og
báturinn náði góðri siglingu.
Þegar við nálguðumst Vatnsnesið sáum við skarð vestan við tána en hættum
við að fara þar upp. Benni snéri þá í vestur og voru eyjar og sker á stjórnborða
en Vatnsnesið á bakborða. Vorum við góða stund að sigla inn í Hindisvíkina.
Um þetta leyti sáum við bregða fyrir ljósi sem við töldum vera Hindisvíkurbæinn.
Hindisvík.