Gerðir kirkjuþings - 1988, Qupperneq 196

193
komið er með duftker til greftrunar, er moldað i garði á
venjulegan hátt. Hafi likið verið vigt til moldar, áður en
það var brennt, má hafa svipaða athöfn úti við gröfina og
sýnt er á bls. 147 (eftir lið 14)." En þar segir: "Sé moldað
i garði, fer sú athöfn fram eins og í kirkjunni (sjá 11. og
12. lið). Þótt moldað sé í kirkju, getur prestur fylgt likinu
til grafar. Biður hann þá bænar, t.d. Passíusálm 17,27 eða
30.14 eða annað og flytur postullega kveðju, þegar kistan
hefur verið látin siga í gröfina." Einnig skal bent á eitt
atriði þar sem vikið er frá fyrri helgisiðabókum, það er um
búnað prestsins: "Prestur er hempuklddur. Eðlilegt er að hann
sé skrýddur rykkilini og stólu og sé hún fjólublá eða svört.
Við útför ungbarna er stóla hvít."
Við þessa þróun er að mati flutningsmanns margt að athuga.
Margar spurningar vakna. Ein er um búnað prestsins. Hvers
vegna er svart ekki lengur - eins og verið hefur um aldir-
tekið gilt sem litur sorgarinnar? Hvaða tilgangi á rykkilín
að þjóna við útför nema ef vera skyldi að útfararathöfnin sé
skilin sem messa. Meginspurningin sem vakir fyrir
f lutningsmanni er þó um atferli prestsins. Hvar er hans
staður við útförina? í hverju felst hin prestslega þjónusta
öðru fremur við kristna útför?
Þótt ákveðin þróun hafi átt sér stað þá verður sú þróun að
eiga rétt á sér áður en hún er viðurkennd sem viðtekinn siður
i kirkjunni.
Flutningsmanni er ekki kunnugt að gefið hafi verið út
rökstutt álit af kirkjulegum yfirvöldum um nýja siði við
útfarir. Það er spurning hvort unnt sé að réttlæta moldun i
kirkju sem viðtekinn kirkjusið og ennfremur er það alvarleg
spurning hvort presti líðist að fara ekki til grafarinnar. Ef
ekki til að kasta rekum eins og eðlilegt er þá i það minnsta
til þess að fylgjast með atferli aðstandenda, sem oft eru
ráðlausir við gröfina og leita þá jafnvel til starfsmanna
kirkjugarðanna um aðstoð.
Með hliðsjón af kirkjusiðum nágrannakirkna erlendis virðist
sem hér sé um fyrirbæri að ræða sem ekki á sér hliðstæður
annars staðar. Fróðlegt væri að fá um það vitneskju hvort
aðrar kirkjur hafi tíðkað þá siði sem hér hefur verið vikið
að.