Gerðir kirkjuþings - 1990, Qupperneq 32

hver sem hann yrði þá var það ekki að koma fram fyrir hönd nefndarinnar heldur
einungis að vera starfsmaður hennar. Þegar starfsmaðurinn hafði veriö ráðinn til eins
árs var hann þegar farinn að tala fyrir hönd nefndarinnar án nokkurs samráðs við hana:
hann flutti framsögu erindi á leikmannastefnu, sýnóduserindi í útvarp, ritaði grein um
málið í Arbók kirkjunnar og flutti erindi á héraösfundi Reykjavíkurprófastsdæmis -
ávallt án samráðs við nefndina eða formann hennar.
Biskup leitaði álits míns (26. júlí 1989) á ráðningu þessa starfsmanns á sínum tíma
og ég svaraði á sama hátt og ég hafði svarað honum sjálfum nokkru fyrr (á fundi 4. júlí
1989) þegar hann spurði mig um álit mitt á því að hann sæktist eftir þessu starfi, ég
svaraði að ég teldi hann ekki heppilegan í starfið vegna kirkjuskoöana hans auk þess
sem ég teldi að auglýsa ætti starfið; ég sagði honum þó að ég myndi ekki setja mig
gegn ráðningu hans ef hann birti eitthvað eftir sig á prenti um málið, ritgerð um
safnaðaruppbyggingu og þar kæmi fram að hann hefði útvíkkað sjónarmið sín frá því
að einskorðast við kirkjuvaxtarhreyfinguna og bandarískar sértrúarhugmyndir um kristinn
söfnuð í anda karismatísku hreyfingarinnar. Hið sama tjáði ég biskupi, að ég treysti
þessum starfsbróður mínum ef vilji hans væri einlægur til samstarfs. Hið gagnstæða
kom í ljós eins og ráða má af því sem ég hef sagt.
Mér bauðst því í raun aðeins einn kostur og það var að óska eftir lausn frá
störfum. Þetta merkir í raun að málið var lagt í hendur biskups sem hefur yfirumsjón
með þessu mikilvæga verkefni. Það má einnig koma fram að formaður Prestafélags
Islands mótmælti ráðningu hans á sínum tíma (í ársbyrjun þessa árs) þar sem starfið
var ekki auglýst, ég tek undir þau mótmæli.
Eg legg til að kirkjuráð endurskoði framkvæmd á samþykkt kirkjuþings um
safnaðaruppbyggingu, skipun og verkefni nefndarinnar í Ijósi þess sem segir framar í
þessu máli mínu og að ráðning starfsmannsins verði endurskoðuð við fyrsta tækifæri og
starfið auglýst með eðlilegum hætti þegar þar að kemur.
I þeirri tillögu sem samþykkt var á kirkjuþingi í fyrra er nefndinni falið viðamikið
verkefni: a) Að móta heildarstefnu í safnaðaruppbyggingu. b) Að gera áætlanir um
helgihald, líknarþjónustu og fræðslustörf. c) Að útvega og útbúa nauðsynlegt efni, sjá
um þýðingar á erlendu efni og aðlaga íslenskum aðstæðum, og koma þessu efni til
útgáfu eftir því sem fjárveitingar leyfa. d) Að gera tillögur um menntun
safnaðarstarfsmanna. e) Að stuðla að því að námskeið um safnaðaruppbyggingu verði
haldin fyrir presta, starfsmenn safnaða og annað safnaðarfólk.
Hér er því um að ræða kirkjustefnumótandi plagg þar sem mikið er í húfi að
guðfræðilegar forsendur séu rétt mótaðar áður en farið er lengra. Þegar litið er á
samþykkt kirkjuþings 1989 ásamt samþykkt prestastefnu sama ár er ljóst að þess er
óskað af þessum helstu valdastofnunum íslensku þjóðkirkjunnar að biskup hafi ákveðið
frumkvæði í mótun nýrrar kirkjustefnu þar sem málefni safnaðarins í víðasta skilningi
eru tekin til rækilegrar endurskoðunar.
Nefndinni var sem sagt falið hlutverk sem ég tel að sé henni ofviða. Hún á bæði
að móta heildarstefnu í þessu mikla máli og sjá um útfærslu þess. Ég tel nú - eftir að
upphaflega tillagan fékkst ekki samþykkt - að eðlilegra hefði verið að skipta þessu
verkefni í tvennt og skipa tvær nefndir þar sem önnur væri skipuð fólki sem hefur
sérstaka þekkingu á málinu (t.d. þeir sem hafa kynnt sér það sérstaklega) en hins vegar
nefnd sem skipuð væri fólki sem sæi sérstaklega um útfærslu hugmynda, sú nefnd væri
skipuð föstum starfsmönnum stofnana sem kirkjan rekur (svo sem Fræðsludeildar,
Skálholtsútgáfu, Skálholtsskóla o.s.frv.)
Mótun heildarstefnu í safnaðaruppbyggingu er meira en efling safnaðarstarfsins, hér
29