Són - 01.01.2015, Side 156
154 AnnA ÞorBjörg ingólfsdóttir
Væri ég fjóla í fögrum lundi,
fagran skrýdd í sumarkjól,
vakin rótt af værum blundi
:,: við árdagsins bjarta sól :,:
ítur sveinn og gengi um grundu
gripi blóm í lófa sinn,
helst ég vildi um hádags stundu
hraustan skreyta barminn þinn.
Ef af blómi ilman fyndir
anga blítt við vitin þín,
aldrei gleyma mér þú myndir
:,: mjúk þó fölni ásýnd mín :,:
ef hjá þér mætti ég, halur, þreyja,
hlýtt þá vermdist hjartað mitt
og síðast fengi sofna og deyja
sætt við fagra brjóstið þitt.
(Bls. 47)
Bændavísur og formannavísur úr verstöðvum voru algengar fyrr á tíð
en vísur um húsfreyjur heilla sveita fáar til ef nokkrar að undanskildum
konuvísum Helgu sem hún orti árið 1915, árið sem konur fengu kosninga-
rétt í fyrsta sinn. Hún kallaði ljóðið einfaldlega KONUVÍSUR, ORTAR 1915.
Þótt kosningarétturinn væri takmarkaður við konur, sem voru orðnar
fertugar, takmarkar Helga sig ekki við þann aldur og yrkir vísur, eina eða
tvær, um allar húsfreyjur sem þá voru í Fljótshlíðinni, alls fimmtíu og
níu konur. Það kemur reyndar hvergi fram í skrifum Helgu að vísurnar
séu ortar af þessu sérstaka tilefni en freistandi er að álykta að það sé ekki
tilviljun ein. Hún orti vísurnar undir skáldanafninu Njörður í Nóatúni
og byrjar á því að ákalla ljóðadísina sér til heilla:
Dísin óðar himins há
hjálp mér veittu þína.
Sónarskál mér skenktu á,
skerp þú sansa mína.