Són - 01.01.2015, Page 161

tvær skáldkonur 159
leikur þegar hlé gafst frá önnum hversdagsins. Þó virðist mér augljóst að
þegar Guðrún yrkir um tilfinningar sínar: yndi og þrá, ást og trega, þá
verður leikurinn að alvöru og ljóðið tekur völdin“ (bls. xvi).
Miðað við það mikla starf sem Guðrún Stefánsdóttir innti af hendi
við blað sitt, heimilishald og uppeldi dætranna má undrun sæta að hún
hafi haft tíma og þrek til að fást við ljóðagerð. En eins og gildir um svo
margar aðrar skáldkonur sem einnig unnu myrkranna á milli hefur þörfin
verið sterk og ljóðagerðin í senn skemmtileg glíma, hvíld og hugsvölun.
Guðrúnu er lagið að draga upp myndir í ljóðum sínum. Hún yrkir
meðal annars um náttúruna og eins og hjá táknsæisskáldum aldamót-
anna má finna samsvörun tilfinninga og náttúru í ljóðum hennar; nátt-
úran er þá notuð til að undirstrika sálarástand, tilfinningar og hughrif:
Leitin
Sumarsólin heita!
Þú ert fjöllum fjær.
Ég er að leita, leita
að geislanum frá í gær.
Hann skein úr vestri yfir voginn,
úr nausti ég bátinn bar,
en of stutt voru áratogin,
hann óðar horfinn var.
Segðu mér, sólin heita!
dvelst hann í djúpunum enn?
Ég er að leita, leita
og allir mínir menn.
Sumarsólin heita!
Þú ert fjöllum fjær.
Ég er að leita, leita
að geislanum frá í gær.
(Bls. 32)