Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Blaðsíða 20

18
MULAÞING
myndi þörf á meiri hjálp en hann gæti veitt. Hafði hann orð á því, að
skynsamlegt væri, að hann hlypi einn til byggða og sækti mannhjálp.
Skyldu þeir fara sér hægt á meðan.
En nú urðu Norðmennirnir tortryggnir. Héldu þeir vafalaust að Sveinn
ætlaði að svíkjast frá þeim og bjarga sjálfum sér. Stýrimaður hafði
byssu og sagði Sveini skýrt og skorinort, að hann mundi ekki hika við
að skjóta á hann, ef hann reyndi að hlaupa frá þeim. Sá nú Sveinn að
hann yrði að taka til sinna ráða, því að útlitið fór sí-versnandi. í einni
hríðargusunni, þegar allir höfðu hug á því einu að standa af sér veðrið,
henti hann sér fram af kletti og ofan í skafl. Urðu samferðamenn hans
einskis varir fyrr en Sveinn var horfinn þeim í hríðina. En það er af
Sveini að segja, að hann hljóp sem fætur toguðu til bæja og fékk þar
menn í lið við sig til að bjarga útlendingunum til byggða. Sáu þeir nú að
Sveinn hafði farið rétt að og voru honum innilega þakklátir. Fóru þeir
sem bráðast um borð í skip sitt.
Daginn eftir fékk Sveinn orðsendingu frá skipstjóra. Bað hann Svein
að koma um borð til viðtals við sig. Sveinn þáði boðið og sat góða
stund á tali við skipstjóra og fór vel á með þeim. Fann Sveinn á öllu, að
Norðmaðurinn taldi hann lífgjafa sinn.
Á káetuþilinu voru nokkrar myndir, þar á meðal mynd af stóru húsi,
sem var hið fegursta á að líta. Sagði skipstjóri að húsið væri sín eign, og
innti eftir því við Svein, hvort honum litist ekki vel á að koma til Nor-
egs, eiga hlut í útgerð sinni og fá þetta hús, sem stæði í ey einni skammt
undan Noregsströndum. En skipstjóri lét ekki þar staðar numið. Á þilinu
var mynd af ungri stúlku, sem skipstjóri sagði, að væri dóttir sín. Hann
spurði Svein, hvemig honum litist á meyna. Sveinn lét hið besta yfir
því. Þá mælti Norðmaðurinn:
“Ef þú kæmir til Noregs, þá myndi ég ekki hafa neitt á móti því, að
góðar ástir gætu tekist með þér og dóttur minni.”
Sveinn kvað það ábyrgðarhlut að segja af eða frá um slíkt þama á
stundinni og kvaðst vilja hugsa málið. Ekki veit ég hversu langan tíma
Sveinn tók sér til umhugsunar, en það hef ég fyrir satt, að þeir hafi skil-
ið með vináttu, Norðmaðurinn og hann. Eg gerðist svo djarfur að spyrja
Svein, af hverju hann hefði ekki þegið boðið. Hann hló við. Mun tvennt
hafa valdið. Framtíðin engan veginn viss, og örðug tilhugsun að yfir-
gefa ísland fyrir fullt og allt.
Febrúar 1989. -J.J.”
í áðumefndum þætti um Svein Ólafsson minntist ég á þennan atburð