Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Blaðsíða 73

múlaþing
71
Kvaðst hann hafa gert boð eftir tveimur “búföstum” mönnum, áður en
hann lagði af stað heiman frá sér til alþingis, en þeir hefðu ekki komið.
Til þess að þurfa ekki að fresta för sinni til alþingis, hafi hann fengið þá
næstu, sem við höndina hafi verið, til þess að vera votta að forföllum
hennar, þ.e. þá Sigurð Eyjólfsson “þénara” sinn og Brynjólf Brynjólfs-
son. Verjandinn fór fram á, að málinu yrði frestað á kostnað Wíums
sjálfs, þar sem ennþá hefðu ekki komið fram fullgild vitni að forföllum
Sunnefu.16 Vegna þessarar kröfu verjandans kvað Magnús lögmaður
upp þann úrskurð, að málinu skyldi frestað í eitt ár á þeirri forsendu, að
vitni Wíums að forföllum Sunnefu gætu ekki talizt fullgild lagavitni af
þeirri ástæðu, að Sigurður sé hans eigin “þénari”, en Brynjólfur framvísi
ekki skilríkjum um ásigkomulag sitt og sé því ekki vottbær lögum sam-
kvæmt. Því skuli stefnan gilda til næsta alþingis (1742) og Wíum þá
gert að skyldu að koma með sakborningana án nokkurra undanbragða
og að forfallalausu. Þangað til var honum (c: Wíum) fyrirskipað að
halda þau sem hverja aðra fanga og einnig að sjá um að birta þeim og
öðrum viðkomendum frestunina á löglegan hátt.17
Ekki verður sagt um, hvað amaði að Sunnefu eða hversu alvarlegs
eðlis þau veikindi voru, þar sem engar aðrar heimildir greina nánar frá
því. Samt er engin ástæða til að efast um, að eitthvað hafi hindrað hana
frá alþingisferð í þetta skipti. Síðar upplýsti Wíum, að veikindi Sunnefu
hefðu komið til daginn sem hann ætlaði að leggja af stað til alþingis, og
gæti það bent til þess, að þau hefðu ekki verið mjög alvarlegs eðlis.
Hins vegar liggur ljóst fyrir, að vart var hægt að dæma systkinin af lífi
að Sunnefu fjarverandi, og hlaut þetta því að verða til þess að fresta
málinu a.m.k. í eitt ár. Ekki verður heldur annað séð en að Wíum hafi
látið sér vel lynda úrskurð alþingis. Hvergi kemur það a.m.k. fram, að
hann hafi mótmælt frestun málsins, enda þótt honum væri fyrirskipað
að halda sakbomingana á sinn kostnað í heilt ár. Mætti því láta sér detta
í hug, að hann hafi ekki verið mjög mótfallinn frestun málsins og hafi
jafnvel átt einhvem þátt í því sjálfur, hver sem ástæðan hefur verið.
Eftir að Wíum kom heim af alþingi þetta sumar, fluttist hann sem fyrr
segir alfarinn frá Egilsstöðum í Skriðuklaustur að sögn hans sjálfs.18
Hins vegar lét hann Sunnefu dveljast áfram á Egilsstöðum, en setti sér-
stakan mann til þess að gæta hennar þar. Nefndist hann Jón Jónsson,
kenndur við Seyðisfjörð, en að sögn þeirra síðar voru ekki fleiri til
heimilis á Egilsstöðum þetta ár.19
1 desembermánuði 1741 ól Sunnefa annað bam sitt, þá til heimilis á
Egilsstöðum. Gerðist það í síðustu viku fyrir jól, að því er næst verður