Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Blaðsíða 64

62
MÚLAÞING
til úrskurðar alþingis og árið 1751 dæmdi Bjöm Markússon varalög-
maður loks í því, en Þórarinn Jónsson, sýslumaður í Eyjafirði, var fyrir
hönd Péturs. Varð héraðsdómi Wíums breytt á þann veg, að Agli var
gert að greiða Pétri allverulegar miskabætur fyrir stóryrði sín, en Wíum
skyldi auk þess greiða átta ríkisdali í málskostnað.37 Urslitin voru því
Pétri mjög í hag, þar sem héraðsdómur Wíums hafði ekki einasta verið
ógiltur, heldur hafði honum einnig verið gert að greiða málskostnað, en
slíks munu varla nokkur dæmi á þessum tíma, að sýslumönnum væri
gert að greiða málskostnað í málum,sem þeir höfðu flutt að öllu leyti
löglega í héraði, enda þótt dómsniðurstöðunni væri breytt fyrir æðra
dómstóli.
Eitt af ágreiningsefnum þeirra nágrannanna var búseta Péturs á jörð-
inni Ketilsstöðum, sem tilheyrði sýslu Wíums, en það braut í bága við
tilskipun konungs frá 21. maí 1657.38 í bréfi dagsettu 21. desember
1756 krafðist Wíum þess, að Pétur sýndi lagaheimild fyrir búsetu sinni í
sýslunni, en hann tregðaðist engu að síður við að flytja búferlum. Að
lokum náðist það samkomulag við stjómina árið 1767 í þessu búsetu-
máli, að aðstoðarmaður Péturs og tengdasonur, Guttormur Hjörleifs-
son, skyldi taka sér bólfestu í sýslunni, og fluttist hann að Skeggjastöð-
um í Fellum, en Pétur bjó hins vegar áfram á Ketilsstöðum, án þess að
Wíum fengi þar nokkra leiðrétting mála. Hins vegar hafði Pétur a.m.k.
tvisvar sótt um það til stjómarinnar, að komið yrði á jafnari skiptingu
Múlasýslu, þótt aldrei næði það fram að ganga, fyrr en eftir að Wíum lét
af embætti.39
Eftir lát Þorsteins Sigurðssonar árið 1765 varð Wíum einnig hæst-
bjóðandi að þeim helmingi Skriðuklaustursjarða, sem hann hafði haft
lífstíðarveitingu fyrir,40 og um svipað leyti (10. júní 1766) fór Wíum
þess á leit við amtmann að fá Bjama Önundarson fyrir lögsagnara sinn.
Kvaðst hann ekki lengur geta komizt yfir að reka sýsluna einn að vor-
inu, aðallega vegna “uppáfallins” heilsubrests, er lýsti sér í iðulegum
fótaverk, er færi í vöxt.41 Vera kann, að Wíum hafi þama gert fullmikið
úr vanheilsu sinni, því að hann minntist ekki á hana í annan tíma síðar,
enda virðist hann alla ævi hafa verið maður heilsuhraustur. Ekki vildi
amtmaður veita samþykki sitt fyrir veitingu Bjama í þetta starf, en skip-
aði hann samt setudómara við þinghald í Asi í Fellum 17. desember
1766, í máli sem Hjörleifur Þórðarson prestur á Valþjófsstað hafði
höfðað gegn Wíum, en jafnan var gmnnt á því góða á milli þeirra ná-
grannanna.42
Enn kom til ágreinings á milli þeirra sýslumannanna út af endurbygg-