Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1999, Qupperneq 10

Múlaþing
Þorsteinn, Björg Eysteinsdóttir, Kristín Askelsdóttir, Sigríður Sigurbjörns-
dóttir og Sigurður Blöndal í Mörkinni 1959. Ljósm.: Loftur Guttormsson.
í Bólstaðarhlíð 9
Síðsumars 1957 mun það hafa ráðist
með yngri systkinum mínum eystra og Þor-
steini að hann gæti búið í Bólstaðarhlíð 9
næsta vetur, en þar bjuggum við í leigu-
húsnæði ásamt móður okkar. Það mun ekki
síst hafa verið nálægðin við Stýrimanna-
skólann, þar sem Þorsteinn kenndi, sem
gerði það ákjósanlegt fyrir hann að búa í
Hlíðunum. Þetta haust kynntist ég Þorsteini
fyrst að einhverju marki. Hann fékk til
afnota forstofuherbergi á 2. hæð og flutti
þangað búslóð sína. Þar á meðal var flygill
sem tók mikið pláss. Þorsteinn var mikið
snyrtimenni og honum var annt um að hafa
hlýlegt í kringum sig. Hann leitaði t.d. uppi
fallegt veggfóður á herbergið og svo voru
blómavasi, snotur ljós og kertastjakar
ómissandi. Brátt tóku hljómar flygilsins og
söngur Þorsteins að berast um húsið og út á
götu. Móðir okkar var á stundum svolítið
smeyk við að tónlistin truflaði fólkið á
hæðunum fyrir ofan og neðan, en það lét sér
vel líka og kvartaði aldrei. Þorsteinn varð
nánast eins og einn af
fjölskyldunni og það
var margt skrafað og
mikið sungið úr Fjár-
lögunum þennan vet-
ur í Bólstaðarhlíð-
inni. Eg minnist þess
sérstaklega hvað lag-
ið Hvar eru fuglar,
eftir Sveinbjörn
Sveinbjörnsson var í
miklu uppáhaldi hjá
Þorsteini. Hann spil-
aði það og söng af
miklum krafti. Og
svo Tonerna eftir
C.L. Sjöberg. Það lag
sungum við saman af
mikilli innlifun í tíma og ótíma.
Þorsteinn var mikill hófsmaður á áfenga
drykki og sjaldan sá ég hann taka sígarettu.
A góðum stundum bauð hann okkur
systkinunum stundum upp á sérrí í herbergi
sínu. Tegundin var alltaf sú sama, nefnilega
Dry Sack. Svo fínlega meðhöndlaði Þor-
steinn vínföngin að það út af fyrir sig gerði
þessar stundir hátíðlegar. Staupin voru
þannig gerð að það var sem fugl syngi
þegar dreypt var á. Það var hluti af athöfn-
inni að hlusta eftir því hverjum tækist best
upp við að láta sinn „fugl“ syngja. Allt var
þetta í orðsins fyllstu merkingu „að hætti
Þorsteins“.
Ég minnist stunda þegar við skemmtum
okkur við að lesa ljóð eða annað efni inn á
segulband og hlusta á afraksturinn. Segul-
bönd voru ekki algeng tæki á þessum tíma
en ég hafði þá eignast slíkan grip fjórum
árum áður. Við hlógum heil ósköp hvert að
annars tilþrifum við upplesturinn. Ég man
að Þorsteinn las m.a. ljóðið Sprettur (Ég
berst á fáki fráum). Upptökuna á ég víst
ennþá.